Η διπολική διαταραχή υπάρχει...και δεν επηρεάζει μόνο τους ασθενείς, αλλά επηρεάζει το ίδιο σημαντικά και τους ανθρώπους δίπλα τους. Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή δεν είναι «φαντάσματα», αλλά ανθρώπινες ψυχές που διψούν για αγάπη και κατανόηση...αρκεί να έχεις την θέληση να τους δείξεις πώς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη..
Φαντάσου πως ξυπνάς ένα πρωί και έρχεσαι αντιμέτωπη με την ξαφνική φυγή «ghosting» του συντρόφου σου. Νιώθεις τα χέρια σου να τρέμουν, την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και ταχύρρυθμα, να κυλάει ο κρύος ιδρώτας στο σβέρκο και στην πλάτη σου, ένα βαθύ σφίξιμο στο στήθος και τα δάκρυα σου να κυλάνε ασταμάτητα, βρέχοντας τις πυτζάμες και τα σεντόνια σου.
Τώρα σκέψου πως βιώνεις αυτά τα συναισθήματα του σοκ χωρίς να έχεις καταφέρει να κοιμηθείς ούτε 1 λεπτό όλο το βράδυ, για πολλά βράδια. Απλά ξάπλωσες και τα αναπάντητα γιατί…τι έκανα και έφυγε ξαφνικά χωρίς εξηγήσεις...τόσο κακός άνθρωπος είμαι.. γιατί να νιώθω τόσες ενοχές… τι λάθη έκανα που δεν διορθώνονται...δεν ήξερα… τι έπρεπε να κάνω… τι να μην κάνω… γιατί μου μίλησε τόσο σκληρά, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης… μέχρι χθες ζούσαμε όμορφες στιγμές, γεμάτες συναισθήματα και αγάπη και τώρα περιμένω να ξημερώσει… μόνο για να σηκωθώ με το ζόρι, μηχανικά να ντυθώ, να πάω στην απαιτητική δουλειά μου και να φορέσω αυτό το ψεύτικο χαμόγελο ξανά.
Πρώτη φορά πονάει τόσο πολύ.. Έχουμε όλοι μας περάσει χωρισμούς στο παρελθόν, κλάψαμε, στεναχωρηθήκαμε, πονέσαμε, ήπιαμε, βγήκαμε, μεθύσαμε, εκτονωθήκαμε και μέσα σε λίγες ημέρες – ένα μήνα ηρεμήσαμε, συζητήσαμε, το λήξαμε πολιτισμένα ιδανικά και προχωρήσαμε. Γιατί τώρα πονάει τόσο πολύ και αυτές οι ενοχικές σκέψεις ροκανίζουν το μυαλό μου συνεχώς, καταφέρνοντας να με ρίξουν σε αυτό το «τέρας» της κατάθλιψης, που με κατασπαράζει κάθε μέρα.
Έχασα 8 κιλά μέσα σε 2 μήνες και συνεχίζω...παρόλο που άρχισα ψυχοθεραπεία και αντικαταθλιπτικά... νιώθω πως χάνω το νόημα της ζωής, γκρεμίστηκε το μεγαλείο της ευαίσθητης ψυχής και δοτικής ψυχής μου. Λίγο χρόνο να μου έδινες... για να σε βοηθήσω.
Όταν γνωριστήκαμε, έλαμπαν τα μάτια μας, χαμογελούσαμε σε κάθε φράση μας, επικοινωνούσαμε εγκεφαλικά και ο έρωτας ξεπρόβαλλε ανάμεσα μας, μας μέθυσε μέσα στην ζάλη του. Και τότε 2 εβδομάδες μετά την γνωριμία μας, μου είπες πως έχεις διαγνωστεί με διπολική διαταραχή τύπου 1, πως παίρνεις αγωγή, σε παρακολουθεί ψυχίατρος και κάνεις ψυχοθεραπεία εδώ και 10 χρόνια…
Σάστισα για λίγο, αλλά αμέσως σου είπα… και τώρα θα “Σε Αγαπάω ακόμη πιο πολύ”.... Και δεν το έκανα τελικά, δεν ήξερα πώς να το κάνω τελικά, πόσο λυπάμαι για αυτό… Η άγνοια μου, σε έβλεπα καλά σε νορμοθυμία και πίστευα πως όλα πηγαίνουν καλά και μπορώ να τα καταφέρω με εμάς...
Για αυτό με πνίγουν ακόμη οι ενοχές, γιατί δεν συνειδητοποίησα νωρίτερα πως χρειάζομαι και εγώ βοήθεια για τα δικά μου θέματα και για να μας βοηθήσω. Γιατί πίστευα πως μόνη μου μπορώ να τα καταφέρω όλα, και τις δικές μου ψυχολογικές μεταπτώσεις και τις δικές σου. Γιατί πίστευα πως δεν χρειάζομαι ψυχοθεραπεία εγώ η ίδια.
Διαβάστε σχετικά: Διπολική Διαταραχή: Τι είναι;
Μου έλεγες πως «σε πιέζω» και θύμωνες μαζί μου, δεν κοιμόσουν καλά, έβγαινες κάθε μέρα, ξόδευες, είχες βγει από την ρουτίνα σου και εγώ αντί να σου μιλήσω ήρεμα, χωρίς επίκριση και να σε παρακινήσω να κλείσεις ραντεβού με τον ψυχίατρο σου για να δούμε τι συμβαίνει με την αγωγή σου, δεν έκανα τίποτα.
Ένιωθες να σε πιέζω περισσότερο, καθώς «έπεφτα» και εγώ ψυχολογικά… και τότε σε 1 τηλέφωνο, με δάκρυα στα μάτια και των δυο μας, ενώ πρόλαβα να σου πω πάμε σε ένα σύμβουλο ζεύγους, κλείσε μου ένα ραντεβού σε ψυχολόγο, τότε «πάγωσες συναισθηματικά» και παρορμητικά, ξαφνικά μου ζήτησες να χωρίσουμε γιατί δεν μπορείς να το διαχειριστείς άλλο, αποτελώ στρες για εσένα και μου έκοψες κάθε επικοινωνία.
Με μπλόκαρες από παντού για να μην μπορώ να επικοινωνήσω εγώ μαζί σου. Με «σκότωσες», έτσι ένιωσα την θλίψη, σαν απώλεια θανάτου, γιατί δεν μου έδωσες την ευκαιρία να συζητήσουμε, όπως κάναμε πάντα, να δούμε μαζί τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε την σχέση μας ή να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο μαζί, ώριμα και πολιτισμένα. Να σου πω, πως η αγάπη μου είναι ανιδιοτελής για εσένα και θέλω να είσαι καλά μαζί μου ή μακριά μου.
Σοκ, νοσηλεία 1 ημέρας, συνεχείς εμετοί, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, ήθελα να συζητήσουμε... δεν ήταν το αποτέλεσμα του χωρισμού, όσο ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς σου. Και μετά άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μου, η ανάγκη αναζήτησης βοήθειας της ψυχής μου και η ανάγκη απάντησης των ερωτημάτων φυγής σου και θυμού σου. Δεν είμαι κακός άνθρωπος για να νιώθω τόσο άσχημα για εμένα, να πατάω και άλλο κάτω την ήδη διαλυμένη αυτοεκτίμηση μου.
Συζήτησα με ψυχιάτρους, άρχισα αγωγή, συζήτησα με ψυχολόγους-ψυχοθεραπευτές. Κάνω ψυχοθεραπεία, προσπαθώ, σηκώνομαι, ξαναπέφτω και ξανά από την αρχή. Έμαθα τα πάντα για την διπολική διαταραχή, συμπτώματα, θεραπεία, υποτροπές, υποστηρικτικό πλαίσιο.
Από την πλήρη άγνοια και την αφέλεια, στην υπερεκτίμηση της πλανεύτρας γνώσης, έκαψα τον εγκέφαλο μου διαβάζοντας για την διπολική διαταραχή, διάβασα τα πάντα, είδα τα βίντεο διπολικών, συζήτησα με πολλούς ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές, νόμιζα πως έτσι θα ανακουφιστώ και θα απαντήσω στα αναπάντητα γιατί.
Έμαθα πως δεν είναι ντροπή να αναζητάς ψυχολογική υποστήριξη, πως το ολοκληρωμένο πλαίσιο ψυχοθεραπείας για ανθρώπους με διπολική διαταραχή, περιλαμβάνει την εξειδικευμένη ψυχοθεραπεία και την ψυχοεκπαίδευση του/της συντρόφου ή μέλους της οικογένειας ή στενού φίλου/φίλης. Απαραίτητο υποστηρικτικό πλαίσιο και την βοήθεια συμβούλου ζεύγους ή οικογενειακής ψυχοθεραπείας, όχι απλά ατομικές συνεδρίες με έναν ψυχολόγο.
Κάθε συναισθηματική φόρτιση μπορεί να οδηγήσει στο «πάγωμα συναισθημάτων» και στην φυγή… ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ... δεν ήξερα και δεν φρόντισα να μάθω τίποτα από όλα αυτά νωρίτερα. Έμαθα πως για να σταθείς ως σύντροφος δίπλα στον άνθρωπο με διπολική διαταραχή χρειάζεται υπομονή, ήρεμη υποστήριξη, ανιδιοτελή αγάπη, όχι επίκριση και όχι πίεση.
Έμαθα, όμως πολύ αργά...και τώρα παλεύω να ξεπεράσω την δική μου κατάθλιψη και τον δικό μου πόνο ψυχής, αυτόν που προκλήθηκε χωρίς να φταίει ο άνθρωπος μου που παλεύει με τον δικό του «εφιάλτη» της νόσου.
Οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές είναι ευαίσθητες ψυχές… καθίστε δίπλα τους, ακούστε τους, νιώστε τους, ζητήστε ψυχολογική βοήθεια, τολμήστε και ζητήστε να κάνετε ομαδική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία… αγκαλιάστε τους. Το αξίζουν γιατί δίνουν πολύ αγάπη… γιατί ψάχνουν την αγάπη μέσα στον μακροχρόνιο αγώνα της νόσου τους. Αν δεν μπορείτε με επιλογή σας, να αναλάβετε αυτό τον ρόλο της στήριξης, τότε φύγετε νωρίς, πριν επενδύσετε αμοιβαία συναισθηματικά.
Μακάρι να μου έδινες την ευκαιρία, να μιλήσουμε… να δεις πόσο σε νοιάζομαι. Μακάρι να καταλάβαινες πως οι ενοχικές μου σκέψεις, πως δεν σου στάθηκα όπως σου άξιζε, δεν θα σβήσουν αν δεν με ακούσεις, αν δεν υπάρξει αμφίδρομη επικοινωνιακή αλληλεπίδραση μεταξύ μας.
Μακάρι να με άφηνες να σε βοηθήσω, να πάμε μαζί σε εξειδικευμένους ψυχοθεραπευτές και να είμαι το υποστηρικτικό σου πλαίσιο. Μακάρι να με άκουγες… για να μην φτάσω στα πρόθυρα της νευρικής ανορεξίας πια και να μην περνάς και εσύ δύσκολα αυτή την ώρα. Μακάρι να με άφηνες... να επουλώσω τις πληγές που κουβαλάς από παιδί μέσα σου.
Μοιραστήκαμε και ζήσαμε όμορφες στιγμές… θέλω να μπορώ να χαμογελάω όταν σε σκέφτομαι χαρούμενο και ευτυχισμένο και να μην βυθίζομαι άλλο στις ενοχικές μου σκέψεις. Δεν θα πάψω ποτέ να Σ’ αγαπάω σαν άνθρωπο. Η διπολική διαταραχή υπάρχει... και δεν επηρεάζει μόνο τους ασθενείς, αλλά επηρεάζει το ίδιο σημαντικά και τους ανθρώπους δίπλα τους.
Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή δεν είναι «φαντάσματα», αλλά ανθρώπινες ψυχές που διψούν για αγάπη και κατανόηση... αρκεί να έχεις την θέληση να τους δείξεις πώς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη… Μην περιμένετε άλλο... οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν έρχονται με εγγύηση, η μόνη εγγύηση είναι η αμοιβαία θέληση, προσπάθεια και υπομονή για συνεξέλιξη και αυτοβελτίωση. Μακάρι να σκεφτείς πως είμαι εδώ για εσένα, όποτε θελήσεις… δεν είσαι μόνος σου.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
