«Για κάθε φορά που με τραβούσες από το χέρι και με έσερνες μακριά από τα σκοτάδια μου».
Ένα γράμμα ευγνωμοσύνης από μία θεραπευόμενη στον Ψυχολόγο της.
Για κείνη τη νύχτα που ξάπλωσα συντετριμμένη και ένιωθα την παρουσία σου από πάνω μου σαν ομπρέλα και δεν πνίγηκα από τα δάκρυα βροχή που με πλημμύριζαν.
Για το απόγευμα που ξεχείλιζα θυμό και οργή κι ο αέρας με έπνιγε και στεκόσουν ατάραχος αλλά με γνήσιο ενδιαφέρον, με καθησύχασες και με συμβούλεψες.
Για τις φορές που δέχτηκες τα πυρά μου με σθένος και ακόμα τις άλλες που έκανα πίσω κι εσύ δεν κουράστηκες να μου δίνεις χρόνο και να πιστεύεις σε μένα.
Για όσες φορές χρειάστηκε να τραβήξεις την κουρτίνα και αποκάλυψες όσα δεν ήμουν σε θέση για χρόνια να δω.
Για πόσες άλλες που στάθηκες βουβός απέναντι στον πόνο και τα ατοπήματά μου χωρίς να με κρίνεις, με πατρική στοργή και παρουσία σταθερή.
Για την πρώτη σου εκτίμηση όταν σου είπα πως ο θυμός μου είναι πια ανεξέλεγκτος. Στο ορκίζομαι ήταν η πιο σύντομη και σωστή φράση που άκουσα ποτέ μου!
Η αγάπη μου είχες πει, η έλλειψη αγάπης το προκαλεί αυτό. Και είχες τόσο δίκιο. Πόσοι μήνες πέρασαν να αναρωτιέμαι «τι λέει αυτός;» Πόσο το αμφισβήτησα, το έψαξα, για πόσο καιρό τριβέλιζε το μυαλό μου. Πώς είναι δυνατόν με τόσα σ΄ αγαπώ που άκουσα να υποφέρω από έλλειψη αγάπης
Για κάθε φορά λοιπόν που στέκεσαι απέναντί μου ακούραστος και ακλόνητος σαν βράχος.
Για κάθε φορά που γίνεσαι η εσωτερική μου φωνή.
Για κάθε φορά που στέκεσαι δίπλα μου και με κρατάς από το χέρι για να αποτρέψεις τις αναρίθμητες πτώσεις μου.
Και μέχρι η ζωή μου να βρει ξανά τον σφυγμό της.
Θέλω να σου πω σ ΄ ευχαριστώ!
Ελπίζω η εικόνα που διάλεξα να σου αρέσει όσο κι εμένα.
Γιατί το ξέρουμε καλά και οι δυο πως δεν υπάρχει πιο ιερή στιγμή από αυτή που ένας άνθρωπος βοηθάει έναν άλλο.
Ποιος δεν έχει βρεθεί στη θέση αυτού που σωριάστηκε στο χώμα και θρυμματίστηκαν τα όνειρά του; Όμως επιλέγουμε να είμαστε κυρίως όρθιοι, ημιτελείς, τραυματισμένοι αλλά αρνούμενοι πεισματικά να παραιτηθούμε από τη ζωή και την αξία της προσφοράς σε κάποιον που μας χρειάζεται και ειδικά όταν δεν βρίσκεται κανείς άλλος κοντά να κοιτά.
Και ξέρεις «Όποιος γλιτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας».
Με απέραντη ευγνωμοσύνη
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
και αγάπη
Θεοδώρα
