«Πόσες και πόσες μέρες μου στέρησες; Πολλές. Πόσες από κείνες με αγκάλιασαν οι κόρες σου, η βολή κ’ η επανάληψη και ψιθύριζαν πως θα μαστε ζεστά, δίχως βοές και σαματάδες, ήσυχα».
[1]
Στέκομαι και
Με λένε Ελένη και είμαι 25 χρόνων. Ανέκαθεν θυμόμουν τον εαυτό μου να αισθάνομαι διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
Υπήρχε ένα σύννεφο πάνω μου που ακόμη και στις «μεγάλες χαρές», εγώ αισθανόμουν μια
Με τρώει το μαράζι, η καρδιά μου πονάει κάθε μέρα. Βγαίνω κάθε πρωί δυνατή να αντιμετωπίσω τη ζωή και γυρνάω το βράδυ με το κεφάλι κάτω. Πονεμένη.
Το όνομά μου είναι Καλλιόπη. Είμαι 33 ετών.
Δεν ξ
Η διπολική διαταραχή υπάρχει...και δεν επηρεάζει μόνο τους ασθενείς, αλλά επηρεάζει το ίδιο σημαντικά και τους ανθρώπους δίπλα τους. Οι άνθρωποι με διπολική διαταραχή δεν είναι «φαντάσματα», αλλά ανθρ
Ένιωθα ότι δε μπορώ να μπω σε κλειστό χώρο γιατί πνιγόμουν! Με έπνιγε όλη αυτή η υπομονή, ο συμβιβασμός, η υποτίμηση που πήρα απ’ όλη την οικογένειά μου και που μου κατάστρεψε την αυτοπεποίθηση... τότ