Με τρώει το μαράζι, η καρδιά μου πονάει κάθε μέρα. Βγαίνω κάθε πρωί δυνατή να αντιμετωπίσω τη ζωή και γυρνάω το βράδυ με το κεφάλι κάτω. Πονεμένη.
Το όνομά μου είναι Καλλιόπη. Είμαι 33 ετών.
Δεν ξέρω αν το άρθρο μου θα είναι αξιόλογο ώστε να δημοσιευθεί, αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να διαβαστεί από κάποιον που ίσως με κατανοήσει.
Δεν θα φοβηθώ να πω πως έχω κατάθλιψη, πως είμαι ένα "παιδί" με ιδιαιτερότητες.
Δεν θα ντραπώ για τις κρίσεις πανικού που περνάω. Δεν θα ντραπώ γιατί ξέρω πως μέσα απ' όλα αυτά υπάρχει ένα κορίτσι που μπορεί να γυρίσει τη γη ανάποδα αν χρειαστεί.
Όμως τον τελευταίο καιρό τα χέρια μου είναι δεμένα, το μυαλό μου αδρανές και η καρδιά μου αιχμάλωτη στον πόνο. Βίωσα έναν χωρισμό εδώ και κάποιους μήνες. Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν στήριγμα για μένα. Ήμουν στο σκοτάδι και ήρθε και με έβγαλε στο φως. Το ήξερε και το ήξερα. Ήμουν ευγνώμων για αυτό.
Αλλά ταυτόχρονα ένιωθα πάντα κατώτερη από αυτόν. Ήταν έξυπνος, δυναμικός , είχε τον έλεγχο στα χέρια του πάντα. Τον αγαπούσα πολύ και έτσι έλεγε και αυτός. Η ζωή μας ήταν όμορφη. Προσπαθούσα το καλύτερο για αυτόν και για τους δικούς του. Να είμαι πάντα παρούσα, να δίνω τα πάντα. Όμως είχα ξεχάσει τον εαυτό μου. Να τον αγαπάω και να τον φροντίζω.
Ζούσα μέσα απ' αυτόν. Ήταν η δύναμη μου. Δεν θα άφηνα κανέναν να τον πειράξει. Ήθελα μόνο να είμαστε ευτυχισμένοι. Ήθελα να προχωρήσουμε, να ζήσουμε μαζί. Μα όταν ερχόταν η στιγμή πάντα έκανε πίσω. Και εμένα τότε μεγάλωναν οι ανασφάλειες μου. Στεναχωριόμουν που περνούσαμε τις γιορτές χωριστά. Που δεν κοιμόμασταν κάθε βράδυ μαζί. Που δεν λειτουργούσαμε σαν κανονικό ζευγάρι. Που εγώ ήμουν πάντα παρούσα στον κύκλο του και την οικογένειά του, ενώ αυτός απών.
Είχα συχνά εκρήξεις. Πάθαινα κρίσεις πανικού. Προσπαθούσα να προλάβω τα χειρότερα αλλά δεν με βοηθούσε ουσιαστικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που βίωνα. Τον φόβιζε. Έφυγε.
Διαβάστε σχετικά: Αληθινό Βίωμα: Βιώνοντας την κατάθλιψη, ως σύντροφος ενός ανθρώπου με διπολική διαταραχή μετά το "ghosting" του #vgaltoapomesasou
Μαζί έφυγε και η ζωή μου. Το χαμόγελο μου. Τα όνειρα μου. Η αισιοδοξία μου. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να καταφέρω να σταθώ. Είδα πόση δύναμη έχω μέσα μου. Τι αξίζω. Ότι δεν είναι ντροπή να είμαι διαφορετική. Δεν επέλεξα να παθαίνω κρίσεις πανικού. Δεν επέλεξα να είμαι τόσο ευαίσθητη. Και πως θα έπρεπε να νιώθει τυχερός όποιος είναι δίπλα μου.
Ο κόσμος σήμερα ζει απ' το συμφέρον. Σπάνια αγαπά αληθινά. Καθένας κοιτάζει πως θα βολευτεί και μετά κουμπώνει τους άλλους δίπλα του. Μέσα σ' αυτά εγώ επέλεξα να είμαι διαφορετική. Να δίνω κ την ψυχή μου. Να αγαπάω μέχρι τέλους. Και δεν το μετάνιωσα.
Τώρα βλέπω τα λάθη μου. Τώρα θα έκανα κάποια πράγματα διαφορετικά. Αλλά θα τον αγαπούσα το ίδιο και ίσως ακόμα πιο πολύ. Με άλλη δύναμη όμως. Η αγάπη γιατρεύει τα πάντα.
Μαθαίνω πως οι κρίσεις μου με έκαναν πιο δυνατή αλλά δεν άλλαξαν την καθαρή μου ψυχή. Μόνο το μυαλό μου. Μου πήρε τη ζωή αλλά ακόμα αναπνέω. Ήταν στιγμές που ήθελα να φύγω, να μην ζω πια. Δεν το έκανα γιατί με πρόλαβαν δύο φορές και μου έδειξαν τι πόνο θα προκαλούσα και στους ανθρώπους μου.
Με τρώει το μαράζι, η καρδιά μου πονάει κάθε μέρα. Βγαίνω κάθε πρωί δυνατή να αντιμετωπίσω τη ζωή και γυρνάω το βράδυ με το κεφάλι κάτω. Πονεμένη. Νιώθω πως λιώνω κάθε μέρα απ' τον καημό μου. Πως αρρωσταίνω…
Τι έφταιξα και έπρεπε να περάσω όλα αυτά;
Τι κακό τους έκανα;
Αυτό θα με τρώει πάντα.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
