Πώς θα αγαπήσω τη ζωή μου; πώς θα αγαπήσω όλα όσα έχω;
Απ' ότι φαίνεται ήρθε η ώρα να μιλήσω και με κάποιο τρόπο (γιατί δεν έχω και ούτε πρόκειται σύντομα) να εκφράσω όλα όσα νιώθω τον τελευταίο καιρό. Είμαι 18 χρόνων και έχω ξεκινήσει τις σπουδές μου στο τμήμα ψυχολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αναρωτιέστε ήδη τι μπορεί να απασχολεί ένα 18 χρονών παιδί που σπουδάζει στην πόλη του και έχει δίπλα του τους φίλους και την οικογένειά του. Και όμως, πολλά με απασχολούν. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Πριν 3 μήνες η ζωή μου άλλαξε δραματικά. Ο τρόπος που αισθάνομαι πλέον, και αντιμετωπίζω τις καταστάσεις είναι πολύ διαφορετικός. Ξεκίνησα το Πανεπιστήμιο με υπέρμετρες προσδοκίες, όπως το ότι θα βρω εύκολα παρέες, θα βγαίνω να διασκεδάζω (όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες της πανδημίας) και όλα τα σχετικά που αναμένει ένας πρωτοετής. Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δεν δυσκολεύτηκα να βρω παρέες, ωστόσο καθημερινά νιώθω ανεπαρκής...
Δεν νιώθω αρκετή για την παρέα μου, κι ενίοτε νιώθω πως δεν κάνω πολλά! Σαν να υπάρχει μονίμως μια αρρωστημένη σύγκριση στο κεφάλι μου ανάμεσα σε μένα κ την παρέα μου με τους άλλους. Βλέπω τους πάντες να κάνουν μεγάλες παρέες, να γνωρίζονται όλοι με όλους, να φλερτάρουν, να δίνουν μεταξύ τους κοπλιμέντα, να βγαίνουν, να ξενυχτάνε να ανεβάζουν φωτογραφίες μαζί να περνάνε τέλεια κι όλα αυτά....και εγώ τι;; αυτά περίμενα, αλλά δεν τα έχω.
Διαβάστε σχετικά: Οι πληγές δεν είναι πάντα ορατές, τουλάχιστον όχι τη στιγμή που δημιουργούνται #vgaltoapomesasou
Και πρώτη φόρα με επηρεάζουν όλα αυτά. Ναι, ζηλεύω. Δεν το λέω ανοιχτά αλλά ζηλεύω. Ζηλεύω όλο αυτό. Ζηλεύω όλους αυτούς, όλες αυτές. Από την άλλη, το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που συναντάς κάθε λογής κόσμο. Πάλι νιώθω ανεπαρκής, σε σημείο να υποτιμώ τον τρόπο σκέψης μου, να αισθάνομαι χαζή και πως δεν μπορώ να τα καταφέρω όπως οι άλλοι. Αυτό έχει ως συνέπεια να τους βλέπω όλους ανταγωνιστικά. Έχω ανασφάλειες.
Νιώθω ανόητη, άσχημη, ανίκανη. Και όλο αυτό με απογοητεύει επειδή είμαι 1ο έτος και δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι. Άλλα πάλι ποιος ορίζει τι σημαίνει ΠΡΕΠΕΙ; νιώθω μόνη και δεν μιλάω σε κανέναν. Παριστάνω πως είμαι καλά αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω απαίσια και σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. "Θα νιώσω έτοιμη;" "θα τα καταφέρω;". Πώς θα αγαπήσω τη ζωή μου; πώς θα αγαπήσω όλα όσα έχω; γιατί έχω αποκτήσει φίλους, έχω κάνει μια αρχή, απλά ο εαυτός μου όλα αυτά τα μπλοκάρει.
Τι φταίει;.... αυτά νιώθω κι πολλά περισσότερα. Δεν θέλω να βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα όπως το ότι έχω κατάθλιψη ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είμαι ειδικός, ούτε ψυχολόγος (εν δυνάμει μόνο). Θέλω απλά να εκφράσω όσα βιώνω τελευταία. Ίσως κάποιος με καταλάβει...
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
