Με λένε Ελένη και είμαι 25 χρόνων. Ανέκαθεν θυμόμουν τον εαυτό μου να αισθάνομαι διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
Υπήρχε ένα σύννεφο πάνω μου που ακόμη και στις «μεγάλες χαρές», εγώ αισθανόμουν μια αδιαφορία. Η παιδική μου ηλικία χαρακτηρίζεται από τις φράσεις: « Μην κλαις/φωνάζεις/γκρινιάζεις/τρέχεις κλπ γιατί ο Μ θα αναστατωθεί» «πάψε θα τον ταράξεις». «Είσαι αχάριστη δεν βλέπεις τι περνάμε;».
Ο Μ είναι ο αδερφός μου. Ο Μ γεννήθηκε με αυτισμό. Ζούσε μαζί μας στο σπίτι μέχρι την ηλικία των 20 ετών του. Μετά νοσηλεύτηκε σε κλινική γιατί δεν ήταν δυνατό για κανέναν μας αλλά κυρίως για εκείνον να μένει χωρίς επίβλεψη ειδικού.
Όταν ο Μ νοσηλεύτηκε, υπήρχε σπίτι μας μια μαυρίλα για πολλές μέρες και λογικό. Για κάποιες μέρες φρόντιζα εγώ το σπίτι μιας και η μαμά ήταν στο κρεβάτι αρνούμενη να κάνει το οτιδήποτε και ο μπαμπάς έπρεπε να δουλεύει. Κάποια στιγμή σε ένα ξέσπασμα μου της είπα «Είμαι κι εγώ παιδί σου σήκω επιτέλους», φράση την οποία μου θυμίζει ακόμη και σήμερα 10 χρόνια μετά.
Για να αποφύγω παρεξηγήσεις, οι γονείς μου δεν είναι τέρατα. Με αγαπούν και είναι κοντά μου, έχουν αναγνωρίσει τις οποίες δυσκολίες εγώ βιώσει συναισθηματικά, μου έχουν ζητήσει συγγνώμη έμπρακτα και μου έχουν αναγνωρίσει ότι τα καταφέρνω καλά.
Εγώ όμως νιώθω μόνη. Νιώθω μόνη και ανίκανη πολλές φορές να αισθανθώ το οτιδήποτε. Νεαρότερη, έψαχνα την προσοχή και την επιβεβαίωση στα μάτια άλλων. Και έγινα βορά για αρκετούς που θέλησαν να με εκμεταλλευτούν είτε σωματικά είτε συναισθηματικά.
Διαβάστε σχετικά: Οι πληγές δεν είναι πάντα ορατές, τουλάχιστον όχι τη στιγμή που δημιουργούνται #vgaltoapomesasou
Βρέθηκα σε κακοποιητική σωματικά και σεξουαλικά σχέση σε ηλικία 17 ετών και δεν μίλησα σε κανέναν για τίποτα από αυτά λόγω ντροπής. Λόγω του ότι ένιωθα πως μου άξιζε τι περνάω. Από τύχη θεωρώ πως μπορώ πλέον και σας γράφω μιας και δεν είχα από πουθενά βοήθεια και ξέφυγα από αυτόν επειδή ο ίδιος βρήκε άλλο θύμα.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα είμαι 25 χρόνων. Ζω σε άλλη πόλη μακριά από τον τόπο καταγωγής μου. Έχω τελειώσει πρόσφατα τις σπουδές μου. Αγαπώ όσο τίποτα τον κλάδο που σπούδασα γιατί με βοήθησε να έρθω σε επαφή με όσα σας διηγήθηκα και να τα αναγνωρίσω, να διαβάσω και να τα βάλω σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο για να προχωρήσω.
Βέβαια σε όλα αυτά η μοναδική παρουσία ήταν των 5 κοριτσιών που γνώρισα εδώ και γίνανε φίλες μου. Πέντε διαφορετικές αλλά εξίσου καταπληκτικές νέες γυναίκες, γεμάτες κατανόηση για αυτό που είμαι και πραγματικές φίλες. Πλέον ζούμε χωρισμένες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αλλά ψάχνουμε η μια την άλλη συνέχεια. Και ξαφνικά νιώθω πάλι μόνη.
Νιώθω πως τώρα που δεν είμαι πλέον φοιτήτρια δεν ξέρω τι να κάνω. Εργάζομαι σε μια δουλειά που με πνιγεί γιατί δεν έχω χρήματα και πρέπει να συντηρήσω τον εαυτό μου. Κάποια χρήματα που μάζεψα για το μεταπτυχιακό μου, που τόσο λαχταρώ τα δώσαμε στις εγχειρήσεις της μαμάς μου, που ευτυχώς είναι καλύτερα πλέον και εύχομαι πως θα αναρρώσει πλήρως.
Είμαι όμως στο 0 πάλι. Και νιώθω ότι όλη μου η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου, που από την κούραση του τρεξίματος πλέον δεν αισθάνομαι τίποτα.
Έπρεπε κάποια στιγμή να τα βγάλω από μέσα μου.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
