Η κατάθλιψη στην εφηβεία αυξάνεται και οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι αυτό που οι γονείς πρέπει να κάνουν είναι ως επί το πλείστον να ακούν τους εφήβους στο 90% της συζήτησης μαζί τους.
Τα δυσκολότερα ερωτήματα που οι παιδίατροι θα πρέπει να θέτουν στους εφήβους όταν περνούν από εξετάσεις, αφορούν στην κατάθλιψη και την αυτοκτονία. Όμως αυτά δεν πρέπει να είναι προαιρετικά αλλά να γίνονται κάθε φορά.
Από το 2005 έως το 2014, ο επιπολασμός της κατάθλιψης, δηλαδή, η πιθανότητα να έχει ένας άνθρωπος ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια ενός έτους, αυξήθηκε σημαντικά μεταξύ των ηλικιών 12 έως 17 ετών. Η τάση για την αύξηση της κατάθλιψης ήταν πιο απότομη στα κορίτσια από ό,τι ήταν στα αγόρια. Επιπλέον, όταν ρωτήθηκαν άτομα ηλικίας 18 έως 25 ετών, παρουσιάστηκε και πάλι μια σημαντική αύξηση στον επιπολασμό της κατάθλιψης, αλλά μόνο μεταξύ εκείνων ηλικίας 18 έως 20. Έτσι, η κατάθλιψη φαίνεται να αυξάνεται στον πληθυσμό 12-20 ετών.
Ερευνητές από το Johns Hopkins αναφέρουν ότι δεν υπήρχε πραγματική αύξηση από το 2005-2011, αλλά στη συνέχεια η άνοδος της κατάθλιψης ξεκίνησε και έγινε πιο έντονη το 2012 και το 2013.
Γιατί ο επιπολασμός της κατάθλιψης αυξανόταν και ήταν πιο έντονος μεταξύ των κοριτσιών; Οι έφηβοι υποφέρουν στην πραγματικότητα περισσότερο από την κατάθλιψη αυτή την περίοδο ή απλά ήταν πιο πρόθυμοι να μιλήσουν γι’ αυτό; Οι ερευνητές αναφέρουν ότι κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι έφηβοι είναι γενικά πιο ανοικτοί στην κατάθλιψη, αλλά οι ερευνητές δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσε αυτό να ευθύνεται για το αποτέλεσμα που έβλεπαν.
Η αυτοκτονία είναι η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου στους εφήβους 15 έως 19 ετών, δεύτερη πίσω μόνο από τα ατυχήματα, αλλά το ποσοστό αυτό, σε αντίθεση με τη συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης, έχει πράγματι μειωθεί από τη δεκαετία του 1990. Τον περασμένο Νοέμβριο όμως ανακοινώθηκε ότι το ποσοστό των αυτοκτονιών για τα μικρότερα παιδιά ηλικίας 10-14 ετών για το έτος 2014, είχε αυξηθεί στο σημείο όπου ο κίνδυνος θανάτου από αυτοκτονία ήταν τόσο υψηλός όσο ο κίνδυνος θανάτου σε τροχαίο ατύχημα.
Πέρα από τα στοιχεία όμως οι ερευνητές υποστηρίζουν: «Όταν πρόκειται για το παιδί σας, τα στατιστικά στοιχεία δεν έχουν σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι το παιδί σας. Δώστε προσοχή στα ανησυχητικά σημάδια».
Πολύ συχνά, αναφέρουν οι ερευνητές, η γονική παρόρμηση είναι να δώσουν συμβουλές ή ακόμα και να παρέμβουν και να προσπαθήσουν να διορθώσουν το πρόβλημα. Αυτό που οι γονείς πρέπει να κάνουν είναι ως επί το πλείστον να ακούν, αυτό θα πρέπει να είναι το 90% της συζήτησης μαζί τους, είπαν. Το άλλο 10% του χρόνου, οι γονείς δεν θα πρέπει να προσπαθήσουν να προσφέρουν μια λύση, αλλά να βοηθήσουν το παιδί να λύσει το πρόβλημα. Οι ερευνητές εγείρουν ανησυχίες, ιδίως, σχετικά με τον αντίκτυπο των ηλεκτρονικών μέσων στους εφήβους.
Επεσήμαναν ότι από τη μελέτη έλειπαν πληροφορίες σχετικά με παράγοντες όπως η παιδική κακοποίηση και η παραμέληση και δεδομένα σχετικά με τις ψηφιακές συσκευές, οι οποίες μερικές αναφορές σχετίζονται με τα καταθλιπτικά συμπτώματα.
Υπάρχουν βεβαίως αποδείξεις ότι ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός μπορεί να συνδεθεί με την αύξηση της κατάθλιψης ιδίως μεταξύ των κοριτσιών, ίσως και στην αύξηση των αυτοκτονιών, είπαν. Και αυτός είναι ένας τομέας, όπου πολλοί γονείς αισθάνονται ανήμποροι για το πώς να καθοδηγούν τα παιδιά τους: η γονική παρόρμηση μπορεί να είναι να πάρουν το κινητό από τα χέρια τους, το οποίο μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα για ορισμένους εφήβους.
Τα παιδιά έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν τον περιορισμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τους γονείς τους, πιο τραυματικά από ό,τι το ίδιο το γεγονός», είπαν. «Μέσω των κοινωνικών δικτύων, συνδέονται με την ομάδα των συμμαθητών τους, έτσι παίρνουν την υποστήριξή τους, έτσι συνομιλούν με την ομάδα τους και όταν τους το παίρνετε αυτό, τότε θα έχετε να αντιμετωπίσετε ένα πολύ απομονωμένο παιδί.
Γενικά, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι χρειαζόμαστε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το αν πραγματικά υπάρχει μια τάση σε αυτό το κομμάτι και πολύ περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή των εφήβων. Ακόμα, είναι σημαντικό για τους γονείς να είναι ενήμεροι για τους κινδύνους, τόσο για τα παιδιά που ήδη παλεύουν με θέματα ψυχικής υγείας, καθώς και για εκείνα που δεν μπορούν ακόμα να δώσουν στα συναισθήματά τους ένα όνομα.
Πολλά παιδιά και έφηβοι έχουν ψυχιατρικά προβλήματα που δεν αναγνωρίζονται από τους γονείς και, δυστυχώς συνεχίζουν χωρίς θεραπεία, υποστηρίζουν οι ερευνητές.
Τα σημάδια της εφηβικής κατάθλιψης περιλαμβάνουν αλλαγές της διάθεσης, όπως επίμονη λύπη ή ευερεθιστότητα και αλλαγές στο επίπεδο της λειτουργίας, όπως η σχολική αποτυχία. Περιλαμβάνουν, επίσης, απόσυρση από τους φίλους και την οικογένεια, απώλεια ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που ήταν σημαντικές και αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στον ύπνο, καθώς και κάποια μη ειδικά συμπτώματα όπως η έλλειψη ενέργειας, η δυσκολία στη συγκέντρωση και ανεξήγητοι πόνοι.
Κάθε γονέας ενός εφήβου θα πρέπει να αναρωτηθεί φυσικά, ποια είναι η διαφορά μεταξύ των «κανονικών» εφηβικών εναλλαγών της διάθεσης και της εφηβικής συμπεριφοράς και αυτών των προειδοποιητικών σημαδιών. Οι γονείς πρέπει να αναρωτηθούν πόσο σοβαρά φαίνονται τα συμπτώματα και πόσο επίμονα είναι. Όταν ένα παιδί φαίνεται πραγματικά να έχει αλλάξει, δεν μπορείτε να αφήσετε απαρατήρητη τη συμπεριφορά του και απλά να θεωρήσετε ότι περνάει την εφηβεία.
Πολλά από τα προειδοποιητικά σημάδια είναι μη ειδικά: θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι εφήβοι μπορεί να κρύβονται στα δωμάτιά τους ή να φέρνουν στο σπίτι άσχημους βαθμούς.
Θα μπορούσε να είναι κατάθλιψη, θα μπορούσε να είναι ναρκωτικά, θα μπορούσε να είναι απλώς ότι τα μαθήματά τους, είναι πάρα πολύ δύσκολα, λένε. Το πρώτο βήμα είναι να καθίσετε και να κάνετε μια συζήτηση με το παιδί σας για το τι συμβαίνει και το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι να μιλήσετε με τους εκπαιδευτικούς ή να πάτε το παιδί σας σε έναν ψυχολόγο.
Και παρ’ όλο που αυτή η αύξηση του επιπολασμού της κατάθλιψης δεν δικαιολογείται από μία πιθανή κατάχρηση ουσιών, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η κατάχρηση ουσιών και η κατάθλιψη πάντα πήγαιναν μαζί με την εφηβεία. Οι έφηβοι που αναφέρουν καταθλιπτικά συμπτώματα, είναι πιο πιθανό να έχουν κάνει χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ.
Ο εντοπισμός της κατάθλιψης, φυσικά, δεν λύνει το πρόβλημα και αυτό δεν είναι ένα θέμα που προσφέρεται για γρήγορες λύσεις, ακόμη και με οικογένειες που φροντίζουν και υποστηρίζουν τα παιδιά τους. Όπως αναφέρουν και οι κλινικές εκθέσεις: Ο κίνδυνος αυτοκτονίας μπορεί μόνο να μειωθεί, όχι να εξαλειφθεί και οι παράγοντες κινδύνου δεν παρέχουν τίποτα παραπάνω από μια καθοδήγηση.
Αυτό μπορεί να είναι ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι για τους εφήβους και τις οικογένειές τους, αλλά το μήνυμα προς τους γονείς και τους παιδιάτρους, είναι ότι πρέπει να συνεχίζουν να κάνουν τις σωστές ερωτήσεις, όσο δύσκολες και να είναι.
Πηγή: nytimes.com
Απόδοση - Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
