Η ταινία μας κάνει να αναρωτηθούμε για τυχόν δυσλειτουργίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε και εμείς οι ίδιοι μέσα στην οικογένειά μας, ενώ τα σατιρικά υπονοούμενα της μεταφέρουν ένα βαθύ μήνυμα για την ευαισθητοποίηση πάνω στις ψυχικές ασθένειες. Χρησιμοποιώντας φιλοσοφικά πλαίσια δείχνει ότι η τελειότητα και τα πρότυπα ομορφιάς είναι επιφανειακά και δεν οδηγούν στην αληθινή ευτυχία.
Αποφασισμένοι να πάνε την κόρη τους σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς, μια δυσλειτουργική οικογένεια ξεκινά ένα «καταστροφικό» ταξίδι με ένα mini-bus. H ταινία απεικονίζει μία σειρά ψυχικών διαταραχών με έναν θαρραλέο και ρεαλιστικό τρόπο ενσωματώνοντας στοιχεία μαύρης κωμωδίας.
Σε αυτή την χιουμοριστική ταινία, πολλοί από τους πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν μια σειρά από ψυχικές διαταραχές. Ο πατέρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ναρκισσιστής, ο θείος είναι πιθανώς θύμα της κατάθλιψης ή μιας οξείας διαταραχής άγχους. Ακόμη και ο γιος και ο παππούς καλλιεργούν ψυχολογικά προβλήματα και εθισμούς σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Δύο χαρακτήρες υποφέρουν από κατάθλιψη, ένας εκ των οποίων είχε προβεί σε απόπειρα αυτοκτονίας στο παρελθόν. Το πολύωρο οδικό ταξίδι τους επιτρέπει να δεθούν και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους και να ανοιχτούν για τα προβλήματά τους, οδηγώντας σε ένα αληθινά καθαρτικό, αναζωογονητικό φινάλε, καθώς ολόκληρη η οικογένεια στηρίζει τη μικρότερη κόρη και τον υπό την καθοδήγηση του παππού άστοχο χορό «στυλ καμπαρέ», που δίνει στο τέλος.
Αυτή η ταινία παίζει με τα συναισθήματά μας και μας κάνει να αναρωτηθούμε για τυχόν δυσλειτουργίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε και εμείς οι ίδιοι μέσα στην οικογένειά μας. Αν και δεν είναι μία ξέγνοιαστη ταινία, αποτελεί μια χρήσιμη και διασκεδαστική υπενθύμιση ότι τα προβλήματα της ζωής μπορούν συχνά να εκδηλωθούν στις σχέσεις μας και στις προσωπικότητές μας.
Τα σατιρικά υπονοούμενα της μεταφέρουν ένα βαθύ μήνυμα για την ευαισθητοποίηση πάνω στις ψυχικές ασθένειες και τους κινδύνους που αυτές επιφέρουν. Αυτή η βαθιά ψυχολογική ταινία δίνει ιδιαίτερη βάση στο υπαρξιακό νόημα της ζωής και των οικογενειακών σχέσεων.
Η ταινία Little Miss Sunshine χρησιμοποιεί διαφορετικά φιλοσοφικά πλαίσια για να δείξει ότι η τελειότητα και τα πρότυπα ομορφιάς είναι επιφανειακά και δεν οδηγούν στην αληθινή ευτυχία. Τελικά, η ταινία απορρίπτει τις «αναμφισβήτητες» κοινωνικές προσδοκίες με τη βοήθεια δύο μελών της οικογένειας, του θείου Frank και του γιου της οικογένειας, Dwayne.
Αυτοί οι δύο χαρακτήρες συνθέτουν τα συγγράμματα των Friedrich Nietzsche και Marcel Proust, συνδυάζοντας στοιχεία και των δύο και καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν αυτό που θέλουν για να είναι ευτυχισμένοι.
Δείτε εδώ το trailer
