Ας μην μένουμε και εμείς άπραγοι, όπως όλες εκείνες οι γυναίκες, περιμένοντας το σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ. Ας κάνουμε μόνοι μας μια αρχή, μην χάνοντας άλλο χρόνο.. Μας αξίζει μια καλύτερη Ζωή, μια καλύτερη κοινωνία και σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας.
Γιατί σε αυστηρά, πατριαρχικές οικογένειες η γυναίκα θεωρείται κτήμα του άντρα, θεωρείται πως “του ανήκει ολοκληρωτικά” και οποιαδήποτε κίνηση της, έξω από τον δικό του έλεγχο, σημαίνει απειλή και κίνδυνος.
Και έτσι, όλα ήταν πιο ήσυχα, την περίοδο του lockdown, δεδομένου πως υπήρχε απόλυτος έλεγχος παρατηρώντας όμως παράλληλα, την ενδοοικογενειακή βία να αυξάνεται.
Και έπειτα ήρθε η άρση των μέτρων και “εκείνη” αφέθηκε ελεύθερη, και τότε η ενδοοικογενειακή βία, μετατράπηκε σε γυναικοκτονία, γιατί τόλμησε να βγει έξω, ελεύθερη ξανά!
Και τότε “εκείνος” δυσκολευόταν να την ελέγξει και να την περιορίσει και άρχισε να θυμώνει … και άρχισαν να αυξάνονται και πάλι οι θάνατοι σε μια προσπάθεια του, να εγκλωβίσει και πάλι το απολωλο πρόβατο στο μαντρί!
Εκεί οπού κατά τη γνώμη του ανήκει.. περιορισμένο σε ένα μαντρί, ακριβώς γιατί ο ίδιος νιώθει βαθιά εσωτερική ανασφάλεια και είναι ο μόνος τρόπος να νιώσει ασφαλής κα να μην θέτει σε κίνδυνο τα πατριαρχικά του κεκτημένα.
Κάι έπειτα είπαν «την αγαπούσε πολύ» … «έγκλημα πάθους»
Πόσο φυσιολογικό είναι τελικά, να χαρακτηρίζονται «εγκλήματα πάθους» οι γυναικοκτονίες;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να αφαίρει τη ζωή ενός άλλου από ζήλεια, επειδή την αγαπούσε ή επειδή έπεσε σε κακή στιγμή; Ποιος μπορεί να αφαιρεί τη ζωή μιας γυναίκας, μιας κόρης, μιας αδερφής, μιας μάνας; Της δικής μου ή της δικής σου;
Κάποιος σκοτώνει γιατί απλώς είναι δολοφόνος!
Η βία δεν συμβαίνει έτσι ξαφνικά. Έχει κλιμάκωση.
Ξεκινάει με λεκτική βία, συνεχίζεται με ένα σπρώξιμο ή ένα χαστούκι, και περνάει σε σωματική κακοποίηση με στόχο την εδραίωση του φόβου του θύματος και την απόλυτη υποταγή του… τα όρια λιγοστεύουν έως εξαφανίζονται και ο φόνος, φαίνεται πλέον εύκολος στο θύτη.
Αυτό είναι η βία. Ένα πρωτόγονο στάδιο επιθετικότητας που καταστρέφει οποιοδήποτε είδος επικοινωνίας και συναναστροφής με τους άλλους και δυστυχώς οι γυναίκες και τα παιδιά, αποτελούν τους μεγαλύτερους αποδέκτες αυτής της κακοποιητικής συμπεριφοράς.
Παιδιά μεγαλώνουν, βλέποντας έναν βίαιο πατέρα και μια μητέρα που κακοποιείται ή δολοφονείται μέσα στο σπίτι γιατί απλώς, «Κάποιοι άνδρες δεν μπορούν να τερματίσουν μια σχέση και τερματίζουν ζωές».
Και *εκείνη* εξακολουθεί να παραμένει…Πιθανόν έχει μεγαλώσει και η ίδια σε ένα βίαιο και κακοποιητικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να θεωρεί δεδομένη την υποτίμηση και τη βία και να δυσκολεύεται να διαχωρίσει τις αλλαγές και τα δικαιώματα της ή να διανοηθεί απλά, το πώς θα έπρεπε να είναι μια οικογένεια.
Γιατί το ψυχικό της τραύμα είναι βαθύ επειδή ακριβώς και τότε, έγινε από κάποιον που την αγαπούσε βαθιά και ο ψυχισμός της, ανίκανος να διαχειριστεί τον πόνο, προτιμά να αρνείται την κατάσταση, ως μηχανισμός άμυνας αποφεύγοντας την συνειδητοποίηση και ψυχική κατάρρευση που μπορεί να επέλθει αν αφεθεί τελικά δει, και αποδεχτεί, πως ο ίδιος ο άνθρωπος που την έφερε στη ζωή και υποτίθεται πως είναι εκεί για να την προστατεύει, είναι ο ίδιος που την κακοποιεί, την πληγώνει ανεπανόρθωτα και της κάνει κακό. Και κάπως έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται…
Κα το κράτος αμέτοχο…
Οι ποινές είναι μηδαμινές και καθόλου αποτρεπτικές για τον δράστη.
Δεν υπάρχει πλαίσιο υποστήριξης της γυναίκας που κακοποιείται, ώστε να νιώσει ασφαλής να φύγει από έναν κακοποιητικό γάμο και να συνεχίσει τη ζωή της.
Δεν υπάρχει ανάλογο εκπαιδευτικό σύστημα, στο σχολείο, δεν υπάρχει παιδεία, πολιτισμός, καλλιέργεια, ενσυναίσθηση, σεβασμός και αντ’ αυτού, υπάρχει εξέλιξη και έμφαση στη διαφορετικότητα και το bullying.
Αμόρφωτοι γονείς, που ακόμη και σήμερα με “περηφάνεια”, μεταφέρουν τις αρχές της πατριαρχίας στα παιδιά τους.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαθαίνουν πολύ καλά στα κορίτσια πως να γίνονται αντικείμενα πάθους, ηδονής και πως να προωθούν την εξωτερική τους εμφάνιση, πείθοντας τα, πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να “φαίνονται”.
Τα συναισθήματα και οι λέξεις, αγάπη, συμπόνοια, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, σεβασμός έχουν χαθεί από τις ψυχές και το λεξιλόγιο των παιδιών μας και τη θέση τους έχουν πάρει συναισθήματα και λέξεις όπως χρήμα, ανταγωνισμός, άγχος, πίεση, θυμός, φόβος, άρνηση, απόρριψη, μετατρέποντας τα σε καταθλιπτικούς ενήλικες που μισούν την ίδια τους τη ζωή τον εαυτό τους αλλά και τον κόσμο γύρω τους.
Διαβάστε σχετικά: Γιατί τώρα;
Περιορισμένου χρόνου γονείς, όπου ο υπολογιστής στο σπίτι τους είναι μόνιμα ανοιχτός δίχως να έχουν την ικανότητα να θέσουν όριο σε ένα παιδί 13 - 15 ετών που ακόμη εξαρτάται από εκείνους. Και αναρωτιέμαι, πως θα το ελέγξουν στο αύριο; Πως θα του μάθουν το σωστό, το λάθος, το πλαίσιο, τα όρια, όταν γίνει 18 και σηκώσει δική του σημαία; Πως θα προστατέψω τα δικά μου παιδιά και από που να ξεκινήσω;
Γι’ αυτό, Είναι πολύ σημαντικό το πως εμείς οι γονείς μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε τα παιδιά μας.
Τι τους διδάσκουμε για το τι μπορούν και τι τους επιτρέπεται να κάνουν. Για το πως αρμόζει και απαιτείται να τους συμπεριφέρονται οι άλλοι και πως συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι σε εκείνα.
Ας μην μένουμε και εμείς άπραγοι, όπως όλες εκείνες οι γυναίκες, περιμένοντας το σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ.
Ας κάνουμε μόνοι μας μια αρχή, μην χάνοντας άλλο χρόνο.. Μας αξίζει μια καλύτερη Ζωή, μια καλύτερη κοινωνία και σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
