Έχουν γραφτεί αρκετά άρθρα για τις ορμόνες της μητέρας κατά τη διάρκεια της κύησης αλλά και για μετά τη γέννα. Γνωρίζουμε όμως τι συμβαίνει αυτή την περίοδο με τις ορμόνες του πατέρα και πώς αυτές επηρεάζουν τη φροντίδα του απέναντι στο βρέφος;
Μία πρωτοποριακή μελέτη η οποία διεξήχθη από τον Επίκουρο Καθηγητή Ανθρωπολογίας Λη Γκέτλερ του Πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ, εστίασε στον τρόπο που η βιολογία των πατεράδων κατά την περίοδο της γέννησης των παιδιών τους σχετίζεται με τη γονική τους φροντίδα στο μέλλον. Σε συνεργασία με ψυχολόγους από το Νοτρ Νταμ και το Νοσοκομείο Μεμόριαλ ανέλυσαν τα επίπεδα τεστοστερόνης και κορτιζόλης σε 298 άντρες κατά τις πρώτες δύο ημέρες της ζωής των νεογέννητων παιδιών τους.
Έρευνες σαν κι αυτήν μας προσφέρουν την κατανόηση της αξίας να είναι ο πατέρας παρών κατά τη γέννηση του βρέφους και να ασχολείται μαζί του, δήλωσε ο Γκέτλερ. Αυτό που διαπιστώνουμε κατά τη διάρκεια εκείνων των σημαντικών ημερών της περιόδου γέννησης του βρέφους είναι ότι οι ορμόνες των πατεράδων – το επίπεδο των ορμονών που παράγουν συνολικά και πόσο γρήγορα αυτές μεταβάλλονται όταν κρατάνε το νεογέννητο παιδί τους- συνδέονται με τη μετέπειτα συνεισφορά τους στην ανατροφή του βρέφους. Αυτό σχετίζεται με το πώς οι πατεράδες δημιουργούν δεσμούς με τα νεογέννητα καθώς και με τις συντρόφους τους και πώς φροντίζουν από κοινού το βρέφος.
Ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων επέτρεψαν στους ερευνητές να εξετάσουν πώς οι ορμονικές αλλαγές επηρεάζουν όχι μόνο τους νέους πατεράδες αλλά και τους έμπειρους. Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Hormones and Behavior, έδειξε ότι οι πατεράδες των οποίων τα επίπεδα κορτιζόλης ήταν αυξημένα καθώς κρατούσαν τα νεογέννητα παιδιά τους την ημέρα της γέννησής τους –είτε με επαφή δέρμα με δέρμα είτε πάνω από ρούχα- ήταν περισσότερο πιθανό να ασχοληθούν με την έμμεση φροντίδα του βρέφους και να παίξουν μαζί του τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Εξέτασαν επίσης τα επίπεδα τεστοστερόνης των πατεράδων την ημέρα της γέννησης των βρεφών και βρήκαν ότι η μελλοντική φροντίδα δεν παρουσίαζε διαφορές σε σχέση με αυτά. Παρόλα αυτά, αν η τεστοστερόνη των πατεράδων παρουσίαζε μείωση τη δεύτερη ημέρα της ζωής του βρέφους, ασχολούνταν περισσότερο με τη φροντίδα του. Αυτά τα ευρήματα συμβαδίζουν με τις υπάρχουσες μελέτες, συμπεριλαμβανομένης και της εξέχουσας έρευνας του Γκέτλερ.
Μαίες από το Νοσοκομείο Μεμόριαλ συνέλεξαν δείγματα σάλιου από τους πατεράδες που συμμετείχαν στην έρευνα και ενώ κρατούσαν τα μωρά τους περίπου μία ώρα μετά τη γέννησή τους. Το Μεμόριαλ είναι ένα φιλικό προς τα μωρά νοσοκομείο που συνεργάζεται με τη UNICEFκαι τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και που μέχρι σήμερα δεν συνεργάζεται με κάποιο πανεπιστήμιο. Παρόλα αυτά, οι μαίες του Μεμόριαλ συνεργάστηκαν με ενθουσιασμό με τους ερευνητές επειδή η συγκεκριμένη μελέτη συμβαδίζει με τον στόχο των νοσηλευτριών να ενθαρρύνουν την επαφή μεταξύ πατεράδων και νεογέννητων.
Μία follow-upέρευνα που διεξήχθη στη συνέχεια και στην οποία συμμετείχαν 180 από τους αρχικούς συμμετέχοντες παρείχε στους ερευνητές πληροφορίες για το επίπεδο φροντίδας που επενδύουν οι πατεράδες στα νεογέννητα κατά τους πρώτους τέσσερις μήνες της ζωής τους.
Η κορτιζόλη κάποιες φορές χαρακτηρίζεται ως η «ορμόνη του στρες» ωστόσο η συγκεκριμένη έρευνα καθώς και άλλες δείχνουν ότι τα αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης δεν είναι πάντα επιβλαβή αλλά ωφέλιμα.
Τείνουμε να θεωρούμε την κορτιζόλη ως «κακή» ορμόνη αλλά τα μωρά απαιτούν πολλή φροντίδα και χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση, υποστηρίζουν οι ερευνητές. Πιστεύουμε ότι τα αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης είναι ένα είδος προσαρμοστικής αντίδρασης που βοηθάει το σώμα να προετοιμαστεί για την φροντίδα του παιδιού.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα επίπεδα κορτιζόλης στους πατεράδες είναι υψηλά την ημέρα της γέννησης του βρέφους και εφόσον δεν παραμένουν αυξημένα για ένα μακροχρόνιο διάστημα, μπορεί να έχει οφέλη, εξηγεί ο Γκέτλερ. Κάποια δεδομένα δείχνουν ότι αυτό είναι ωφέλιμο και για τις μητέρες, αφού μπορεί να κάνει τις μητέρες να ανταποκρίνονται καλύτερα στα σήματα των βρεφών που δηλώνουν για παράδειγμα, πείνα ή ασθένεια.
Όταν μας προσέγγισε ο Δρ. Γκέτλερ για να τον βοηθήσουμε στην έρευνά του, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι τελικά θα χρειάζονταν δύο χρόνια και 1.600 δείγματα σάλιου για την ολοκλήρωσή της, δηλώνει η Πατρίτσια ντι Στέφανο, διευθύντρια στη Μονάδα Τοκετού του Μεμόριαλ. Οι νοσηλεύτριές μας είναι παθιασμένες με τη συμμετοχή των πατεράδων στην διαδικασία του τοκετού και ήταν πρόθυμες να κάνουν ο,τιδήποτε χρειαζόταν για να βοηθήσουν τα παιδιά να έχουν περισσότερη επαφή με τους πατεράδες τους. Συμμετείχαμε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό στην έρευνα.
Πηγή: medicalexpress.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
