Ανήσυχα Χρόνια, δύσκολοι καιροί και μεις πολύ μικροί για να αυξήσουμε τις αντοχές μας. Είμαστε γενιές που μεγαλώσαμε σε καναπέδες, αραχτοι μπροστά στην τηλεόραση και έπειτα με ένα κινητό και ότι άλλο φορητό εφευρέθηκε. Μάθαμε να επαναστατουμε από τον Η. Υ μας... που χρόνος για πορείες και διαδηλώσεις...
Τρέχαμε τον χρόνο ξωπίσω να τον προλάβουμε, να κάνουμε πράγματα να σωρεύσουμε χαρτιά στα βιογραφικά μας. Μας βρηκαν μνημόνια, κουρέματα, ατυχήματα, πανδημίες, εξετάσεις και τώρα το χειρότερο απ' όλα... πόλεμος!!
Κάθε χρόνο και λιγότερες ελευθερίες και λιγότερα δικαιώματα. Τούτη η άμοιρη λέξη Ελευθερία κατακουτσουρευτηκε κάτω από τόνους λάσπης και διαφθοράς. Βιάζεται κάθε μέρα από την παραπληροφόρηση και κομματιάζεται για το καλό μας δίπλα σε μέτρα και αντιμετρα.
Οι καιροί ου μενετοι, φρόντιζα να γράφω πάντα στις εκθέσεις του σχολείου και ας μην ήξερα την βαρύτητα αυτής της λόγιας φράσης. Οι καιροί ου μενετοί για τον Ανθρωπο!! Ου μενετοί για εμάς που δεν πονέσαμε για τα ιδανικά των παπούδων μας.
Νιώθω μικρή παππού να κατανοήσω τον πόλεμο! Νιώθω μικρή γιατί εγώ δεν πείνασα σαν εσένα, δεν δούλευα από τα 9 μου, δεν πουλούσα ξύλα για να ζήσω τα αδέλφια μου, δεν έφαγα ξύλο στα κρατητήρια, δεν έζησα το 55-59, το 64,το 74, την προσφυγιά και άλλα τόσα.. Τον πόλεμο τον διδάκτηκα ακροθιγώς μέσα από μυθεύματα, αφηγήσεις, κουτσές αλήθειες, ψέματα. Νιώθω μικρή και φοβάμαι! Φοβάμαι γιατί ο καναπές ειναι μαλακός και η πραγματικότητα σκληρή σαν την ζωή που έζησες εσύ παππού και άλλοι τόσοι σαν εσένα.
Διαβάστε σχετικά: Ψυχική Ανθεκτικότητα: Μια διαρκής διαδικασία αντοχής
Πριν μήνες ξυπνούσα με το όνειρο πως τρέχω, ταξιδεύω, αναπνέω, γελάω και βολτάρω χωρίς μάσκες και τεστ. Χθες όμως με ξύπνησε ένα όνειρο γροθιά στο στομάχι: Ήμουνα λέει σε μια διαδήλωση. Όπου φτάνει ανθρώπου μάτι έβλεπες κόσμο. Πολλή κόσμο δίχως μάσκες που φώναζαν για την Ειρήνη. Να ταν εκατομμύρια, να ταν μυριάδες δεν ξέρω.
Και τούτοι οι σπουδαίοι άνθρωποι κάνανε ένα κύκλο γύρω από τα τανκς και τους έραναν με ροδοπέταλα. Βγήκαν οι στρατιώτες και γονατισαν κλαίγοντας και ύστερα όλοι χόρευαν χόρευαν μέχρι που ξημέρωσε.
Πόσα πράγματα μπορεί να αντέξει ο σημερινός άνθρωπος παππού;
Αύτα δεν μας τα έμαθαν στο σχολείο, δεν μπήκε τέτοιο θέμα στα τετράμηνα του κου Προδρόμου, δεν μέτρησε κάνεις τις αντοχές μας, δεν μας ρώτησε κανείς πως το καλό θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας...
Να μπορούσαμε να κάναμε μια παγκόσμια διαδήλωση για την Αλήθεια που σκοτώθηκε, την Ελευθερία που φυλακίστηκε, την Δημοκρατία που βιάστηκε, την Ειρήνη που κατακρεουργήθηκε, την Ανθρωπιά που την νίκησαν τα ζωώδη ένστικτα μας. Να μπορούσαμε εμείς τα παιδιά του καναπέ να γινόμασταν για λίγο σαν τους παππούδες μας... Να μπορούσαμε.. Μπορούμε;
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
