Πώς είναι να ζεις μαζί με την κατάθλιψη;
Πρώτη φορά που η κυρία Κατάθλιψη με επισκέφθηκε ήταν στα 19 χρόνια μου. Τότε νόμιζα πως έφταιγε η νοσταλγία για την πατρίδα, η έλλειψη του ήλιου και η ανεργία. Την ξεπέρασα βοηθώντας τον τότε σύντροφο μου στη δουλειά του και άρα βγαίνοντας έξω συχνότερα ή βγάζοντας έξω τον σκύλο για μια βόλτα.
Όταν όμως με επισκέφθηκε την δεύτερη φορά, τα είχα όλα: δουλειά, τα δικά μου χρήματα, ένα ωραίο αυτοκίνητο, καλούς φίλους και μια οικογένεια που με είχε υιοθετήσει. Ήμουν 24 ή 25 ετών.
Τρίτη και χειρότερη, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, την δικαιολόγησα πάλι επειδή είχα επιστρέψει στην Ελλάδα την οποία μισούσα λόγω των συνθηκών διαβίωσης. (Πρέπει να προσθέσω ότι κατά την διάρκεια της διαμονής μου στο εξωτερικό, έκανα σχεδόν καθημερινή χρήση ινδικής κάνναβης, κάτι που κόπηκε απότομα με την επιστροφή μου στην Ελλάδα)
Διαβάστε σχετικά: Πώς είναι να ζεις μέσα από τα επεισόδια μανίας και κατάθλιψης της διπολικής διαταραχής και να παλεύεις για το παρόν και το μέλλον #vgaltoapomesasou
Στα 36 μου, πάλι ενώ ζούσα σχετικά καλά, άρχισα να δέχομαι τις επισκέψεις της. Κούραση, απέχθεια για την ζωή και πολύς και άσχημος ύπνος ήταν τα βασικά συμπτώματα. Αποζητούσα την απομόνωση και την προθανατια κατάσταση, είχα χάσει κιλά, μαλλιά, την φωνή μου, την τρυφερότητα στην καρδιά μου και τίποτα δεν μου έδινε χαρά...
Σμίξαμε πάλι με την κυρία Κατάθλιψη πρόσφατα και μάλιστα συζητάμε για περίπου 10 χρόνια...
Σήμερα, ξέρω ότι είμαι διπολική και το ελέγχω... όσο καλύτερα μπορώ, με κόπο, κρίσεις πανικού, ενίοτε και αγοραφοβίας... Αυτά είναι τα παιδιά μας, αυτά μου άφησε φεύγοντας, ποιος ξέρει για πόσο ακόμα....
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου κι εύχομαι σε όλους τους συμπάσχοντες να βρουν γρήγορα την λύση και να πάρουν οριστικό διαζύγιο από την κυρία Κατάθλιψη!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
