Πώς περνάει μία ημέρα με κατάθλιψη; Διαβάστε ένα συγκλονιστικό ημερολόγιο κατάθλιψης από μία φοιτήτρια ψυχολογίας.
Φανταστείτε κάποιον άνθρωπο με κατάθλιψη. Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό; Κάποιος που μένει στο κρεβάτι όλη μέρα; Που κλαίει; Αυτές οι εικόνες δεν είναι λάθος, και μπορεί να είναι πολύ ακριβείς για μένα ή για κάποιον άλλο που περνά ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Όμως η καθημερινή ζωή με τη χρόνια κατάθλιψη δεν μοιάζει πάντα έτσι. Δεν απειλεί η κάθε μέρα να με τσακίσει, όμως πολλές μέρες νιώθω σαν να κουβαλάω περισσότερο βάρος στους ώμους μου απ’ ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι.
Στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού μου για να γίνω ψυχοθεραπεύτρια, ένας από τους τρόπους για να αξιολογήσουμε τη σοβαρότητα της ψυχικής πάθησης κάποιου είναι να ανακαλύψουμε πόσο τα συμπτώματά του επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του.
Ως άτομο με κατάθλιψη, ο τρόπος που επηρεάζεται η καθημερινή μου λειτουργικότητα κάποιες μέρες είναι σαν χαμηλό βουητό. Άλλες μέρες, είναι ένα βαθύ εσωτερικό ουρλιαχτό, ανεπαίσθητο για τους γύρω μου.
Ημερολόγιο κατάθλιψης
3:37 πμ: Ξυπνάω από ένα όνειρο ότι όλοι οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν. Ήταν τόσο αληθινό που νιώθω πολύ αναστατωμένη και λυπημένη. Τρώω ένα μπισκότο πριν προσπαθήσω να κοιμηθώ ξανά. Χρησιμοποιώ μια εφαρμογή διαλογισμού που σε βοηθάει να κοιμηθείς. Προσπαθώ να παίρνω βαθιές αναπνοές και να ελπίζω για το καλύτερο.
6:15 πμ: Όταν ξυπνάω το πρωί σίγουρα δεν νιώθω γεμάτη ενέργεια. Τελευταία αντιμετωπίζω όλο και μεγαλύτερη δυσκολία να σηκωθώ από το κρεβάτι, κι έτσι γυρνάω πλευρό και αγνοώ το ξυπνητήρι αρκετές φορές, σε μια εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό μου.
7:00 πμ: Ακόμα και πριν την πανδημία, δούλευα από το σπίτι, κι έτσι ο θεραπευτής μου πρότεινε να πηγαίνω σε ένα καφέ για να μιλάω τουλάχιστον με έναν άνθρωπο από κοντά κάθε μέρα.
7:20 πμ: Αυτή την περίοδο, κάνω ένα μεταπτυχιακό, δουλεύω σε δύο πρακτικές, και γράφω ως ελεύθερη επαγγελματίας, κι έτσι είμαι πολύ απασχολημένη και αγχωμένη. Ζω κοντά στη θάλασσα, και ακόμα κι όταν έχω λίγο χρόνο, καταλήγω να πηγαίνω μια μικρή βόλτα στην παραλία με τον σκύλο μου.
7:45 πμ: Έχω τόσα να κάνω σήμερα. Δεν ξέρω πότε θα τα προλάβω. (Είμαι μονίμως πεπεισμένη ότι δεν έχω αρκετό χρόνο για να κάνω πράγματα, ενώ στην πραγματικότητα μάλλον έχω.)
8:30 πμ: Χαζολόγησα πολύ, κι έχω ψυχοθεραπεία σε μισή ώρα, άρα δεν μπορώ να αρχίσω να κάνω κάτι παραγωγικό τώρα.
9:00 πμ: Διαδικτυακή συνεδρία με την ψυχοθεραπεύτριά μου. Την αγαπώ και τη μισώ εξίσου. Είναι εκνευριστικά καλή στη δουλειά της, και της το λέω συχνά. Είναι άμεση αλλά με ενσυναίσθηση. Μερικές φορές νιώθω πολύ άβολα να αντιμετωπίζω αλήθειες για τον εαυτό μου που απέφευγα.
10:15 πμ: Συνήθιζα να κάνω το λάθος να προσπαθώ να είμαι παραγωγική αμέσως μετά τη θεραπεία, όμως μερικές φορές χρειάζομαι χρόνο για να επανέλθω στο να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για κάτι άλλο από την ανάλυση συναισθημάτων. Με απορροφά το Instagram λίγο περισσότερο απ’ ό,τι σχεδίαζα. Μερικές μέρες, το να μείνω συγκεντρωμένη ακόμα και για 25 λεπτά μοιάζει πολύ.
10:30 πμ: Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάποια email και να συνεχίσω μια εργασία που παραδίδω αύριο. Αποσπώμαι εύκολα, γι’ αυτό βάζω μουσική με ακουστικά και ενεργοποιώ ένα χρονόμετρο που ορίζει λεπτά εργασίας και ανάπαυσης.
1:00 μμ: Πονοκέφαλος από κατάθλιψη ή στρες; Έχω χρόνους πονοκεφάλους και δεν έχω βρει πολλές καλές θεραπείες. Συνειδητοποιώ ότι ξέχασα να πάρω τα συμπληρώματά μου το πρωί, και νιώθω ενοχλημένη με το πόσα χρειάζεται να κάνω για να νιώθω «φυσιολογικά» σωματικά και συναισθηματικά. Αυτή η σκέψη βγαίνει εκτός ελέγχου γρήγορα και με οδηγεί σε σκοτεινό μέρος. Θα νιώθω πάντα τόσο καταθλιμμένη και με πονοκέφαλο;
Έχω αυτό που θεωρείται κατάθλιψη ανθεκτική στη θεραπεία, που είναι ένας ωραίος τρόπος να πεις ότι δοκίμασες ένα κάρο φάρμακα, αλλά δεν έδρασαν τόσο καλά όσο περίμενες. Ευτυχώς, η κεταμίνη γεφύρωσε αυτό το χάσμα για μένα. Ακόμα χρειάζομαι τις μηνιαίες ενέσεις μου, κάτι που ελπίζω να μη χρειάζομαι για πάντα. Όμως, αν με κάνει να νιώθω καλύτερα και λειτουργική, τότε αυτό είναι.
1:05 μμ: Ξαπλώνω για λίγο με μια παγοκύστη στο κεφάλι για τον πονοκέφαλο. Προσπαθώ να διαλογιστώ, καθώς αυτό βοηθάει καμιά φορά. Κοιτάζω το ημερολόγιο για να βεβαιωθώ ότι έχω ραντεβού για βελονισμό σύντομα. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα που βοηθούν με τους πονοκεφάλους.
1:17 μμ: Σηκώνομαι και νιώθω το βάρος όλων όσων έχω να κάνω. Θέλω τόσο πολύ να ξαπλώσω πάλι, αλλά φτιάχνω έναν καφέ και παραγγέλνω φαγητό. Ξοδεύω πολλά στις παραγγελίες, αλλά το μαγείρεμα είναι μία από τις δραστηριότητες που συχνά που διαφεύγει.
1:20 μμ: Εντάξει, λίγα λεπτά ακόμα χαζολόγημα στο ίντερνετ… Αφήνω το κινητό στην άκρη. Προσπαθώ να θυμίσω στο εαυτό μου ότι τα σόσιαλ μίντια είναι σχεδιασμένα για να είναι εθιστικά.
1:30 μμ: Αφιερώνω λίγο χρόνο στην εργασία μου. Ευτυχώς, όταν μπαίνω σε ρυθμό, το διασκεδάζω. Ωστόσο, ένας από τους κινδύνους να έχεις κατάθλιψη και να σπουδάζεις κλινική ψυχολογία είναι ότι καμιά φορά αυτά που διαβάζεις σε επηρεάζουν προσωπικά. Η μητέρα μου πέθανε τέσσερα χρόνια πριν, και εύχομαι να μπορούσα να της μιλήσω. Έχω πολλούς καλούς φίλους και συγγενείς αλλά τίποτα δεν γεμίζει ακριβώς αυτό το κενό.
4:00 μμ: Είμαι τυχερή που μια από τις καλύτερες φίλες μου μένει στο ίδιο κτίριο. Αν περνάω μια δύσκολη μέρα, μερικές φορές συναντιόμαστε για μια βόλτα. Μετά από αυτό, συνήθως νιώθω λίγο καλύτερα.
6:00 μμ: Έχω διαδικτυακή εκπαίδευση για την πρακτική μου. Μερικές φορές μισώ το γεγονός ότι κάνω τα πάντα από τον υπολογιστή και χάνω την προσωπική επαφή. Αλλά εκτιμώ το ότι μπορώ να ηρεμώ απενεργοποιώντας την εικόνα στο βίντεο.
7:00 μμ: Μισώ το βράδυ. Όταν η μέρα αρχίζει να φεύγει, οι σκέψεις μου αρχίζουν να εκτροχιάζονται. Θα είμαι μόνη για πάντα; Γιατί πήρα τόσο βάρος; Τι θα γίνει αν πεθάνει ο πατέρας μου ξαφνικά;
Συνήθως, βουλιάζω στο υπαρξιακό άγχος στον καναπέ, ή αρχίζω να πηγαίνω πάνω κάτω στο διαμέρισμα, καθαρίζοντας, αγανακτισμένη με το πόσο ακατάστατο μου φαίνεται, και θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. Υποκύπτω στον πειρασμό να παραγγείλω πάλι απ’ έξω, νιώθοντας ένοχη που παραγγέλνω και δεν τρώω αρκετά υγιεινά.
7:30 μμ: Παίρνω τη φίλη μου γι’ άλλη μια βόλτα. Ξεκίνησα να κάνω μεγάλες βραδινές βόλτες μέσα στην πανδημία και τις απολαμβάνω πολύ.
8:30 μμ: Προσπαθώ να διαβάσω ακόμα λίγο για το μάθημα, αλλά είμαι εξαντλημένη. Τα παρατάω για σήμερα. Νιώθω λίγο ενοχλημένη με τον εαυτό μου, αλλά σκέφτομαι ότι θα προσπαθήσω πάλι αύριο.
9:00 μμ: Ξαπλώνω με ένα βιβλίο για προσωπική διασκέδαση. Δυσκολεύομαι τόσο να ηρεμήσω το μυαλό μου από το στρες και τις σκέψεις, αλλά το διάβασμα ενός καλού βιβλίου με απορροφά και δεν σκέφτομαι κάτι άλλο.
10:00 μμ: Σβήνω το φως. Συχνά δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, έτσι μερικές φορές παίρνω κάτι και γλιστράω στον ύπνο.
Η ζωή μου εξωτερικά μπορεί να μοιάζει παρόμοια με τη δική σου αν δεν αντιμετωπίζεις κατάθλιψη ή κάποια άλλη διαταραχή. Μερικές φορές, και εσωτερικά μοιάζει παρόμοια. Άλλες φορές είναι σαν να σέρνω έναν βαρύ σάκο που δεν μπορώ να ξεφορτωθώ.
Αυτή την περίοδο, οι περισσότερες μέρες μου είναι γενικά καλές, όμως η κατάθλιψη είναι μια διαρκής συντροφιά. Δεν μπορώ να την ξεφορτωθώ, αλλά μαθαίνω όλο και πιο πολλά για το πώς να ζω μαζί της. Τα καλά συναισθήματα μπορεί να μην κρατούν για πάντα, αλλά ούτε και τα άσχημα.
Απόδοση - Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
