Η ταινία δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ωστόσο, η πλοκή είναι δυστυχώς γνώριμη σε πολλούς. Είναι γεμάτη συμβολισμό και κάθαρση για ανθρώπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους χωρίς ακόμα να έχουν πάρει απαντήσεις, για αυτούς που ζουν «άδειες ζωές», στη σιωπή μιας κοινωνίας που τους έχει παραμελήσει. Οι τρεις διαφημιστικές πινακίδες είναι σαν τη συνείδησή μας: δυσάρεστες για μερικούς, αλλά η μόνη επιλογή για κάποιους άλλους.
Πρόκειται για μια συγκινητική ταινία η οποία απεικονίζει το θυμό και την απελπισία που αναδύονται μέσα από τον πόνο. Στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε τον πόνο που βιώνει μία μητέρα. Η πρωταγωνίστρια τοποθετεί τρεις πινακίδες στην πόλη της για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας μετά τον βιασμό και τη δολοφονία της κόρης της. Δυστυχώς, δεν λαμβάνει καμία κατανόηση από τους γείτονές της. Αντ’ αυτού, οι διαφημιστικές πινακίδες απλώς τους φέρνουν σε αμηχανία.
Μια άβολη ταινία
Σε αυτό το διφορούμενο τοπίο, η ταινία μας παρουσιάζει μία φυσιολογική πόλη. Ωστόσο, γρήγορα αντιλαμβανόμαστε πόσο εύκολα μπορούν να αποφύγουν κάποιοι άνθρωποι τη δικαιοσύνη και πώς η βία έχει μια δική της γλώσσα η οποία μπορεί να κάνει την εμφάνισή της σε οποιοδήποτε χώρο.
Το βλέπουμε στους αστυνομικούς που δεν διστάζουν να κάνουν χρήση βασανιστηρίων, στα πρότυπα των φύλων, στη μη εξυπηρετικότητα των γειτόνων που επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια και στο σκοτεινό χιούμορ της ταινίας, όπου όλοι οι χαρακτήρες καταλήγουν τραυματισμένοι, με τραύματα που μπορούν να επιλυθούν μόνο μέσω του θυμού.
Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι δεν είναι μια χαλαρή ταινία. Μας παρουσιάζει ένα εξαγριωμένο, αγανακτισμένο πορτρέτο μιας γυναίκας που προσπαθεί να βρει δικαιοσύνη. Αλλά πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Όπως σε κάθε μύθο, έτσι και εδώ υπάρχει μια μεταμόρφωση στο τέλος. Αυτό γίνεται χάρη στην ελπίδα η οποία εμφανίζεται ακόμα και στις πιο δύσκολες, απελπιστικές καταστάσεις.
Μία αντανάκλαση για το θυμό που αναδύεται μέσα από τον πόνο
Δεν υπάρχει τίποτα τόσο καταστρεπτικό από το να χάνεις το παιδί σου. Αλλά ο πόνος της απώλειας είναι πάντα χειρότερος εάν προέρχεται από βία, δολοφονία, βιασμό... Στις μέρες μας, πολλοί από εμάς έχουν ακούσει για μία τέτοια ιστορία.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι από όλα αυτά είναι ότι η συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας μας κάνει να νιώθουμε άβολα. Είναι απρόβλεπτη, τα λόγια της είναι γεμάτα από αηδία και περιφρόνηση και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει βία όταν αισθάνεται ότι είναι απαραίτητο. Παρ' όλα αυτά, είναι το συναισθηματικό επίκεντρο όλης της ταινίας και μας είναι αδύνατο να μην συμπάσχουμε μαζί της. Είναι αδύνατο να μην κατανοήσει κανείς γιατί κάνει ό, τι κάνει, ακόμα και όταν γίνεται εξαιρετικά βίαιη.
Χρησιμοποιεί το θυμό ως απάντηση στην αδυναμία και την ευπάθεια. Ενσαρκώνει το θυμό που προέρχεται από την αγάπη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταστήσει τους ανθρώπους ενήμερους για την απελπισία της μέσα από τις τρεις πινακίδες. Μπορεί μόνο να ελπίζει ότι, κάνοντας αυτό, θα έχει κάποια αποτελέσματα.
Μια ταινία για τα ανθρώπινα συναισθήματα
Η ταινία είναι μια καταπληκτική απεικόνιση της ανθρώπινης ψυχολογίας. Παρόλο που η δυσκολία είναι το κεντρικό σενάριο (μια μητέρα εναντιώνεται στην αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας για την υπόθεση της κόρης της), η ταινία εξακολουθεί να αφήνει χώρο για κωμωδία, φιλία και πάνω απ’ όλα μια εμπνευσμένη επιστολή για την αγάπη που αλλάζει τα πάντα.
Υπάρχει ένα μίγμα παραλογισμού και σοβαρότητας που διαμορφώνει μια ιστορία όπου τα συναισθήματα είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής τα οποία και καταφέρνουν να μας αιχμαλωτίσουν.
Η ταινία δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ωστόσο, η πλοκή είναι δυστυχώς γνώριμη σε πολλούς. Είναι γεμάτη συμβολισμό και κάθαρση για ανθρώπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους χωρίς ακόμα να έχουν πάρει απαντήσεις, για αυτούς που ζουν «άδειες ζωές», στη σιωπή μιας κοινωνίας που τους έχει παραμελήσει. Οι τρεις διαφημιστικές πινακίδες είναι σαν τη συνείδησή μας: δυσάρεστες για μερικούς, αλλά η μόνη επιλογή για κάποιους άλλους.
Πηγή: exploringyourmind.com
Απόδοση-Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
