Τι μπορεί να μας διδάξει αυτό το κλασικό παραμύθι για την αγάπη εκείνης της πλευράς του εαυτού μας που απεχθανόμαστε;
Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε αυτό το παραμύθι, το οποίο και έχει εξιστορηθεί με διάφορες παραλλαγές. Σε αυτό το άρθρο, θα αναφερθούμε στην ακόλουθη σύντομη περίληψη: Μία όμορφη νεαρή γυναίκα επιλέγει οικειοθελώς να γίνει αιχμάλωτη ενός τρομακτικού τέρατος, προκειμένου να σώσει τον πατέρα της. Η Πεντάμορφη αποφεύγει το άσχημο τέρας, το φοβάται και λαχταρά να ξεφύγει από αυτό. Κάθε βράδυ το Τέρας της ζητάει να τον παντρευτεί και κάθε βράδυ η Πεντάμορφη του αρνείται.
Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι η Πεντάμορφη πρέπει να μάθει να αγαπά το Τέρας χωρίς αυτό να ασκεί την πειθώ του ή να αποκαλύπτει τα απώτερα μυστικά του. Η Πεντάμορφη πρέπει να ανακαλύψει την ομορφιά που κρύβει το Τέρας εσωτερικά.
Στην αρχή της ιστορίας υπάρχουν μόνο κάποιες ενδείξεις ότι το Τέρας έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι στα μάτια του ή στη συμπεριφορά του, που ωθεί την Πεντάμορφη σε μία πρώτη συνειδητοποίηση, ότι αυτό το τέρας μπορεί να μην είναι τόσο τρομερό όσο νομίζει. Εμείς ελπίζουμε να δει αυτό που ήδη γνωρίζουμε: Ότι θα πρέπει να μάθει να αγαπά αυτό το Τέρας.
Θα μεταβώ στο καλύτερο κομμάτι του παραμυθιού: Στο τέλος η Πεντάμορφη ερωτεύεται το Τέρας και το φιλάει. Τη στιγμή εκείνη, αυτός μεταμορφώνεται σε έναν όμορφο πρίγκιπα. Στην αγαπημένη μου εκδοχή του παραμυθιού, είναι τόσο ερωτευμένη με το Τέρας που όταν αυτός μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα, η Πεντάμορφη φωνάζει κλαίγοντας απογοητευμένη: «Πού είναι το Τέρας μου; Θέλω το τέρας μου πίσω».
Τώρα σκεφτείτε κάποια πλευρά του εαυτού σας ή της ζωής σας που δεν σας αρέσει ή που δεν μπορείτε να δεχθείτε, κάτι που εύχεστε να ήταν διαφορετικό σε εσάς ή ακόμα και κάτι που βλέπετε με αρνητική ματιά. Κάποια πτυχή του εαυτού σας ή κάποια βιώματά σας, που σας κάνουν να αισθάνεσθε παγιδευμένοι, κάποιο κομμάτι του εαυτού σας που μισείτε, που θέλετε να εξαφανίσετε ή ένα κομμάτι από το οποίο θέλετε να ξεφύγετε.
Διαβάστε σχετικά: Τι κερδίζουμε όταν εξαπατούμε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Σύμφωνα με αυτό το παραμύθι-και πιστεύω ότι ο λόγος που έχει τέτοια επιρροή σε μας εδώ και τόσους αιώνες, είναι γιατί περιγράφει κάτι που ισχύει για όλους εμάς- θα πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που μισούμε. Όχι όμως για να βρείτε έναν όμορφο πρίγκιπα στο τέλος αυτής της αλλαγής σας-τέτοιου είδους τεχνάσματα δεν δούλεψαν στην περίπτωση της Πεντάμορφης και δεν θα δουλέψουν ούτε και για εσάς-αλλά γιατί πίσω από κάθε μάσκα μίας ασχήμιας, υπάρχει κάτι αξιόλογο, κάτι που πρέπει να μάθετε να εκτιμάτε και να αγαπάτε.
Μέχρι να το κάνετε, θα είστε παγιδευμένοι σε ένα κελί της μη αποδοχής του εαυτού σας ή της ζωής σας. Μόνο μέσα από αυτό το είδος της αυτοαποδοχής, όταν είναι γνήσια και ολοκληρωμένη, μπορούμε να εκτιμήσουμε τα προβλήματά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και να συνειδητοποιήσουμε τη θετική πλευρά τους.
Αυτό βέβαια ισχύει όταν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτό τα μέχρι σήμερα απαράδεκτα χαρακτηριστικά της ζωής μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Μόνο τότε, αυτό που απεχθανόμαστε μεταμορφώνεται σε κάτι πραγματικά όμορφο.
Σε αυτό το σημείο κάποιοι από εσάς ίσως να κουνάτε τα κεφάλια σας καταφατικά, ενώ μερικοί από σας να σκέφτεστε «Ναι, αλλά...». Θέλω να σας πω ότι μπορείτε να κάνετε και τα δύο. Μπορείτε να γνέφετε θετικά, όταν θυμάστε εκείνες τις στιγμές της ζωής σας που έχετε ζήσει αυτή την μεταμόρφωση «από τέρας σε πρίγκιπα», ενώ όταν σκέφτεστε κάποια θέματα που ακόμα παλεύετε να λύσετε, να σκέφτεστε «ναι, αλλά...» -μήπως αυτό το παράδειγμα είναι η εξαίρεση στον κανόνα;
Δεν συμφωνώ με αυτό. Αν και συχνά παραπονιέμαι για την ηρωική συναίσθηση που απαιτείται για να εξελιχθούμε, εκεί που νομίζω ότι βρίσκεται η πραγματική αξία της είναι να αμφισβητούμε τον εαυτό μας, ώστε να βρούμε την ομορφιά που κρύβουν τα τέρατα της ζωής μας.
Πηγή: psychologytoday
Συγγραφέας: Josh Gressel, Ph.D
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
