Ορισμένες φορές είναι τρομακτικό να αποδεχτείς και να εκφράσεις τις δυσκολίες σου. Αλλά το “κράτημα” όλων αυτών των δυσκολιών για “εμένα” που πολύ συχνά λέμε, είναι μακροπρόθεσμα περισσότερο επώδυνο. Η έκθεση των πιο ευάλωτων τμημάτων του εαυτού μας στους Άλλους ενέχει ένα ρίσκο και την αναγκαία εμπιστοσύνη.
Είμαστε αρκετά εκτεθειμένοι στον κίνδυνο ιδίως από τότε που ξέσπασε η πανδημία. Σε αυτή τη νέα εποχή που προέκυψε ανεξέλεγκτα, παρά τη θέληση μας αλλά ίσως λόγω κακής διαχείρισης των φυσικών πόρων και των συνεπειών που οι λίγο ή πολύ επιπόλαιες πράξεις μας έχουν στο περιβάλλον, σε αυτή τη νέα εποχή λοιπόν όλοι αντιμετωπιζουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετική ματιά. Η πανδημία έκανε φανερή την ευαλωτότητα μας.
Άλλοι μπορεί να αναγνωρίζουν και να επικοινωνούν την ευαλωτότητα και τα σύνοδα συναισθήματα αυτής ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να πασχίζουν να την καλύψουν και να “αποταμιεύσουν” τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους σε ένα αποθεματικό ταμείο συναισθημάτων ώστε να μην έρθουν αντιμέτωποι με την αναγνώριση και έκφραση αυτής της ευαλωτότητας.
Αυτό το “αποθεματικό” χαρακτηρίζεται από τη μη επικοινωνία των δυσκολιών τους, ωθώντας τους ανθρώπους πολλές φορές σε στάσεις και συμπεριφορές παραίτησης από τις δικές τους ανάγκες ή υπερ-εξυπηρέτησης των αναγκών των άλλων. Λένε “ναι” σε όλα προκειμένου να μην πουν όχι για διάφορους λόγους και τελικά καταλήγουν να εκνευρίζονται και να θυμώνουν τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους άλλους.
Τελικά δεν εξυπηρετείται κανένας συναισθηματικά, μοιάζει σαν να μπαίνει ένα κόκκινο φανάρι ανάμεσα στο συναίσθημα και την λεκτική του επικοινωνία, ένα κόκκινο φανάρι που δεν θα ανάψει ποτέ ίσως πράσινο.
Το σώμα τότε αναλαμβάνει τη πρωτοκαθεδρία και ξεκινά να διαμαρτύρεται. Κρίσεις άγχους, κρίσεις πανικού, καταθλιπτικές συμπεριφορές, εξαρτήσεις από ουσίες ή και από ανθρώπους, συναισθήματα ανημπόριας ή παθητικές δραστηριότητες, παρατηρούνται όλο και πιο συχνά.
Τα παραπάνω και πολλά ακόμη μπορεί να είναι μόνο μερικές μορφές έκφρασης του συναισθήματος όταν οι άνθρωποι δεν εκφράζουν και ιδίως δεν αναγνωρίζουν το συναίσθημα τους σε μια δεδομένη δύσκολη στιγμή. Έτσι η μη αναγνώριση και η μη έκφρασή του δημιουργούν ένα βαρύ σακί από άμμο που πέφτει με δύναμη πάνω στο σώμα και το τραντάζει.
Τι κρατάει όμως τους ανθρώπους επιφυλακτικούς και διστακτικούς στο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, τις αδυναμίες τους, την ευαλωτότητας τους με τίμημα την σωματική τους διαδήλωση ή διαμαρτυρία;
Διαβάστε σχετικά: Δίνοντας φωνή στην ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας
Ορισμένες φορές είναι τρομακτικό να αποδεχτείς και να εκφράσεις τις δυσκολίες σου. Αλλά το “κράτημα” όλων αυτών των δυσκολιών για “εμένα” που πολύ συχνά λέμε, είναι μακροπρόθεσμα περισσότερο επώδυνο. Η έκθεση των πιο ευάλωτων τμημάτων του εαυτού μας στους Άλλους ενέχει ένα ρίσκο και την αναγκαία εμπιστοσύνη. Όπως ακριβώς και το να πει κάποιος “δεν σου έχω εμπιστοσύνη” απαιτεί μιας μορφής εμπιστοσύνη.
Η έκφραση λοιπόν της ευαισθησίας μας ενέχει το ρίσκο μιας σειράς πιθανών αντιδράσεων από τους άλλους, αντιδράσεων που πολλές φορές είναι σενάρια παρά πραγματικότητες και δεδομένα. Ακόμη όμως και αν οι αντιδράσεις των άλλων ήταν δεδομένα είναι πραγματικά στο χέρι του καθενός το πώς θα ερμηνεύσει αυτά τα δεδομένα.
Ένα λοιπόν από τα εμπόδια που πολύ συχνά συναντάται στην έκφραση και έκθεση του πιο ευάλωτου εαυτού μας είναι η πιθανή αρνητική κριτική που ενδεχομένως λάβουμε. Είμαστε τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους άλλους και χρειαζόμαστε να είμαστε με τους Άλλους που μπορεί να μας τρομάζει μια ενδεχόμενη αρνητική κριτική.
Μπορεί να μας τρομάζει οτιδήποτε θυμίζει απόρριψη, μη εκπλήρωση αναγκών, αδιαφορία ή ξυπνά μνήμες και εικόνες ψυχρότητας. Και είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι έχουμε ιδιαίτερα ευαίσθητες αντένες στα αρνητικά σχόλια ή σε ό,τι εμείς θεωρούμε αρνητικό ανάλογα με τις εμπειρίες μας.
Τα καλά νέα λοιπόν σύμφωνα με τις έρευνες της Brene Brown είναι ότι οι ανησυχίες μας για την αρνητική αξιολόγηση των Άλλων ίσως να μην αντικατοπτρίζουν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο οι Άλλοι μας βλέπουν στις δύσκολες στιγμές μας. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε λοιπόν, ότι πολλές φορές οι σκέψεις μας για το τι οι άλλοι σκέφτονται είναι ασύμβατες με τις σκέψεις τους στη πραγματικότητα.
Είναι τότε λοιπόν που η αυστηρή κριτική που εμείς κάνουμε στον εαυτό μας χρειάζεται να μετατραπεί σε μια αυτό-αποδοχή και μια αίσθηση συμπόνιας για τον εαυτό ώστε να αναγνωρίσουμε ότι όχι μόνο μπορούμε να είμαστε ευάλωτοι αλλά μπορούμε να βιώνουμε και την αποδοχή από τον εαυτό και τους άλλους όταν είμαστε ευάλωτοι.
Οι έρευνες δείχνουν πως η αποκάλυψη προσωπικών πληροφοριών αυξάνουν την εγγύτητα στις σχέσεις και το αίσθημα της εμπιστοσύνης. Ενώ με αυτή την αυτο-αποκάλυψη μπορεί να δημιουργηθεί και το ερώτημα προς τον άλλο είσαι διαθέσιμος να με βοηθήσεις ή να με υποστηρίξεις;
Το ερώτημα αυτό αν απαντηθεί καταφατικά τότε οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και αντιμετωπίζουν με περισσότερη δύναμη κάθε δοκιμασία που εμφανίζεται. Όπως το λέει η Sue Johnson στο βιβλίο της Hold me tight, “Αν ξέρεις ότι ο αγαπημένος σου είναι διαθέσιμος και θα τρέξει όταν το ζητήσεις, είσαι πιο σίγουρος για τη προσωπική σου αξία”.
Εσείς πότε αποκαλύψατε την ευαλωτότητα σας τελευταία φορά;
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
