Ψυχική Σκιά και Φως - Μια αέναη μάχη του ανθρώπου για ψυχική πληρότητα

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ

Ψυχική Σκιά και Φως - Μια αέναη μάχη του ανθρώπου για ψυχική πληρότητα

Καλαμπάκα Έλσα - ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΜΟΡΦΗ
γυναίκα ανακαλύπτει την Ψυχική Σκιά και Φως
Image credit: Jackson Simmer / unsplash.com

Άνθρωπος σημαίνει φως και το φως συνοδεύεται πάντα από την σκιά του. Όταν δημιουργείς φως παράγεται και η αντίστοιχη σκιά του. Όσο μεγαλύτερο το φως τόσο μεγαλύτερη και η σκιά.


"Η σκιά εμπεριέχει ένα σεβαστό ποσό ενέργειας και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ζωτικότητάς μας.

Μας συμβουλεύουν να αγαπάμε τους εχθρούς μας, αυτό όμως είναι ανέφικτο όταν ο εσωτερικός μας "εχθρός", η σκιά μας, περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εφορμήσει και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο κάθε εμπρηστική συνθήκη.

Μόνο εάν μάθουμε να αγαπάμε τον εσωτερικό μας εχθρό, τότε υπάρχει μια πιθανότητα να αγαπήσουμε -και να λυτρώσουμε από τις προβολές μας- τον εξωτερικό μας εχθρό..."

Robert Johnson

Όσο κανείς παλεύει αβυσσαλέα να εξαφανίσει την σκιά του με ένα παράδοξο τρόπο αντιτίθεται και στο φως του. Όσο παλεύει να ξεριζώσει τα κομμάτια μέσα του, που η κοινωνία και κατ επέκταση και ο ίδιος τα έχει αποποιηθεί και απορρίψει, τόσο ψαλιδίζει με ένα εχθρικό τρόπο το δέντρο της ζωής, αντιμάχεται ασυνείδητα και το φωτεινό κομμάτι μέσα του.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει θεοποίηση την θετική πλευρά του ανθρώπου, αυτή όπου εδρεύει στην δεξιά πλευρά του σώματος του. Είναι η πολιτισμένη πλευρά του ανθρώπου είναι τα αποδεκτά στοιχεία της κοινωνίας μας, το σωστό, το επιτρεπτό, το κοινωνικό, το ηθικό στοιχείο όλα όσα επιτρέπουν την συνύπαρξη των ανθρώπων με ένα πολιτισμένο τρόπο.

Ενώ όσα δεν έχουν επιτραπεί αρχικά από την οικογένεια και αργότερα από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον είναι όλα εκείνα που ο άνθρωπος αποποιείται και ξεγράφει από στοιχεία τη ύπαρξης του. Είναι τα καταπιεσμένα κομμάτια της ψυχής του. Αυτά τα στοιχεία εγκαθίστανται στην αριστερή πλευρά του ανθρώπινου σώματος.

Το σώμα μας λοιπόν μπορεί να γίνει αποδέκτης αποδοχής και ειρήνης η συγκρούσεων, αντιπαραθέσεων και πολέμου. Από την γέννηση του ο άνθρωπος εκπαιδεύεται στην κατασκευή του εγώ του, προετοιμάζεται από τους γονείς να είναι μέρος μια οργανωμένης κοινωνίας, να είναι κομμάτι του πολιτισμένου κόσμου.

Και ενώ η δυνατότητα να δημιουργήσουμε πολιτισμό και να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε κατά αυτόν τον τρόπο με τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα είναι υψίστης σημασίας, εντούτοις ο άνθρωπος, καλλιεργείται, γαλουχείται μονομερώς, απαρνούμενος κομμάτια της ανθρώπινης φύσης του.

Μάχεται την άλλη όψη του νομίσματος που φέρει ως ανθρώπινο πλάσμα σε τούτον τον κόσμο. Απαρνημένα και υποτιμημένα στοιχεία όπως το κακό, το λάθος, τα ανήθικο, το αποτυχημένο, το αμαρτωλό απωθούνται στα πιο μεγάλα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και έτσι ξεκινάει η διαδικασία της δημιουργίας της ψυχικής σκιάς.


Διαβάστε σχετικά: Η σχέση με τον εαυτό μας αποτελεί τη πιο βασική και καθοριστική σχέση της ζωής μας


Από τι όμως αποτελείται η σκιά;

Σύμφωνα με τον Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, "το σκιώδες αρχέτυπο αντιπροσωπεύει την σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας μας".

Εμπεριέχει μέσα του τις αντιθέσεις από όσα ο άνθρωπος έχει μάθει να υπερασπίζεται: είναι το λάθος που στέκεται απέναντι από το σωστό, το ανήθικο απέναντι από το ηθικό, το άρρωστο απέναντι από το υγιές, οι ενοχές και η ντροπή, απέναντι από την υπερηφάνεια, η αναξιότητα απέναντι στην αξιοσύνη, η αποτυχία απέναντι στην επιτυχία, η νύχτα και το σκοτάδι απέναντι από το φως της ημέρας, η αγιοσύνη απέναντι στην αμαρτία, τα τραύματα μας απέναντι από την υγεία, τα θέλω μας απέναντι στα πρέπει και ου το καθεξής.

Είναι το πρωτόγονο μέρος του εαυτού μας, τα ένστικτα και η αγριότητα που μεταφέρουμε ως ανθρώπινες οντότητες.

Στον σύγχρονο κόσμο η διαδικασία εκπολιτισμού συνίσταται στην καλλιέργεια της θετικής μας πλευράς κατά τον συσχετισμό με τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα, δεν συνίσταται στην αναγνώριση και την επεξεργασία της σκιάς εντός του ψυχικού οίκου μας.

Όταν όμως ο άνθρωπος αποκόπτεται από ένα κομμάτι μέσα του αγριεύει και αυτή η αγριότητα, που έχει να κάνει ακριβώς με την έλλειψη της ψυχικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου και της ημέρευσης του, βλέπουμε να προβάλλεται προς τα έξω σε ένα πολιτισμένο κόσμο ο οποίος όμως είναι γεμάτος βία, ανέχεια, ψυχικό πόνο και καταστροφή για τον ίδιο και το περιβάλλον του.

Όταν η σκιά δρα ασυνείδητα, δρα ανεξέλεγκτα, ύπουλα και καταστροφικά.

Εντούτοις χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι δεν πρέπει να περιφρονούμε αυτή την αρχέτυπη σκιώδης παρουσία που υφίσταται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αλλά αντίθετα να επιτρέψουμε τον συσχετισμό εντός μας. Να μην κρύβουμε δηλαδή την εσωτερική σκιά από τον ίδιο μας τον εαυτό διότι κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται περιθωριοποιημένοι εαυτοί οι οποίοι διαδραματίζουν ασυνείδητα ένα δυνατό ρόλο στην ζωή μας.

Όσο πιο απωθημένο είναι ένα κομμάτι τόσο πιο ανεξέλεγκτα βλέπουμε να διαδραματίζεται στην ζωή μας. Αυτονομείται από τον κυρίαρχο εαυτό με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ασυνείδητα και να επηρεάζει τον άνθρωπο σε ακατανόητο βαθμό.

Η απάρνηση λοιπόν ενός ψυχικού χαρακτηριστικού δεν σημαίνει πως θα επιφέρει και την εξαφάνιση του ή την αδρανοποίηση του. Αντίθετα, τα αποδιωγμένα μας κομμάτια, αποκτούν ασυνείδητη υπόσταση και ο άνθρωπος βρίσκεται να βιώνει εσωτερικές συγκρούσεις και εσωτερικά αδιέξοδα μαχόμενος τελικά τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτή η ψυχική διεργασία οδηγεί τον άνθρωπο στην εξασθένιση και στον ψυχικό εγκλωβισμό. Καθώς ένα του κομμάτι τον καλεί να προχωρήσει προς μια κατεύθυνση, μια άλλη αντίρροπη δύναμη εμφανίζεται και ο ίδιος βρίσκεται ακινητοποιημένος και ενοχοποιημένος μέσα σε αυτή την εσωτερική σύγκρουση. Μια τέτοια κατάσταση οδηγεί τον άνθρωπο σε άλυτα διλήμματα, στον φόβο και την ενοχή για την αβίωτη ζωή που απλώνεται μπροστά του.

Όλα αυτά διαδραματίζονται εντός του ψυχισμού του, ενώ η εικόνα και το κοινωνικό του πρόσωπο μπορεί να είναι πολύ λειτουργικό και να λαμβάνει την ικανοποίηση μέσα από την κοινωνική αποδοχή. Πολλές φορές αυτή η ικανοποίηση που λαμβάνει τον οδηγεί σε μια ομοιόσταση, καθώς επενδύει ολοένα και περισσότερο στις επιταγές του κοινωνικού γίγνεσθαι, παλεύει να εξοστρακίσει τα σκιερά κομμάτια του, γιατί πιστεύει πως κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί να παραμείνει ασφαλής.

Αλλά με αυτόν τον τρόπο αποποιείται την ευθύνη της εσωτερικής του αλήθεια. Ο ίδιος λοιπόν γυρνάει με μεγαλύτερο σθένος και αντιμάχεται τις αντίρροπες κατευθύνσεις που επικρατούν μέσα του, προσπαθεί να νικήσει τα απαρνημένα κομμάτια του, γιατί θεωρεί πώς, αν δεν τα είχε, η ζωή του θα ήταν καλύτερη. Αρνείται να αναγνωρίσει τις ανθρώπινες αντιφάσεις του.

Και ενώ πείθεται πως έχει αποτύχει λόγω των εσωτερικών του αντιθέσεων και συγκρούσεων παλεύει, για να λειτουργήσει μηχανικά προς μια κατεύθυνση αγνοώντας πως μέσα από μια θέση παράγεται πάντα και μια αντίθεση.

Κρύβει κομμάτια μέσα του και από τους άλλους, διότι έτσι νομίζει πως θα εξασφαλίσει την προσδοκώμενή ανθρώπινη ευτυχία. Όμως, όπως έλεγε και ο Καρλ Γιουνγκ, η ευτυχία θα έχανε τη σημασία της αν δεν την εξισορροπούσε η λύπη. Άλλωστε η ευτυχία, συνεχίζει ο Orson Scott Card, έγκειται στο να βρεις τη σωστή ισορροπία στην δυστυχία.

Το καθένα από μόνο του έχει μια δυναμική αν ωστόσο αναγνωρίσουμε την ύπαρξη και των δυο, τότε έχουμε την δυνατότητα να αξιοποιήσουμε την πληροφορία που μεταφέρουν τα διφορούμενα στοιχεία και να δημιουργήσουμε μια εκ νέου θέση η οποία αποτελεί την σύνθεση. Η σύνθεση εμπεριέχει μεγαλύτερη ισχύ εμπλουτίζοντας και διευρύνοντας ένα σύστημα.

Ο τρόπος της σύνθεσης οδηγεί στην εξέλιξη, στην διεύρυνση του ορίζοντα και στο άνοιγμα, ενώ ο πόλεμος για την επικράτηση του ενός στοιχείου ή της μιας πλευράς οδηγεί στο κλείσιμο, στην αυτολύπηση και στον ψυχικό ΄΄μηρυκασμό.΄΄

Ο άνθρωπος λησμονάει πως ολόκληρος ο κόσμος μας και ολόκληρη η πάνσοφη φύση λειτουργεί, υφίσταται και ισορροπεί μέσα από τις αντιθέσεις. Οι αντιθέσεις όταν απαρνιόνται, δημιουργούν σύγκρουση ενώ όταν αναγνωρίζονται, κατανοούνται και απολαμβάνουν την αποδοχή της πολύπλευρης φύσης μας και την αναγνώριση της ιερότητας που το κάθε κομμάτι μεταφέρει στον πυρήνα του.

Η αποδοχή επιτρέπει την διεργασία, ενώ η διεργασία παράγει ψυχική θέαση συνεπώς συνειδητότητα. Η συνειδητότητα μας επιτρέπει να βιώσουμε τον εαυτό μας ως ολότητα, είναι εκείνη που παράγει το βίωμα της πολυπόθητης πληρότητας, παράγει ελευθερία συνειδητής επιλογής, παράγει ανθρωπιά και ανθρωπινότητα, μέσα μας αλλά και γύρω μας.

Όταν ο άνθρωπος μπορέσει να αναγνωρίσει τις αντιφάσεις μέσα του αυτό του δίνει την ελευθερία να κατανοήσει και να δράσει συνειδητά. Όταν όμως αυτές οι αντιφάσεις απωθούνται τότε αυτονομούνται, επηρεάζοντας με ασυνείδητο τρόπο αρνητικά την ζωή του ανθρώπου.

Η γνώση των αντιθέσεων ως μια φυσική ιερή αλήθεια των πραγμάτων οδηγεί στην ψυχική ειρήνη, μπορεί να επιφέρει στον άνθρωπο, ο οποίος θα σταματήσει να κοιτάει τον εαυτό του καχύποπτα, μια ανθρώπινη ισορροπία μέσα στο χάος του κόσμου μας. Ο άνθρωπος καλείται να κατανοήσει, να καλωσορίσει, να καλοδεχτεί όλα τα εσωτερικά κομμάτια που φέρει ως ύπαρξη.

Καλείται να κοιτάξει με την ίδια θέρμη κατάματα και όσα έχει απορρίψει εντός του, χρειάζεται με το ίδιο δέος που αγκαλιάζει ό, τι τον φωτίζει με αποδεκτό τρόπο, με τον ίδιο σεβασμό να ακουμπήσει το εσωτερικό του σκοτάδι. Κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί έπειτα με συνειδητό τρόπο να αποφασίσει τι θα κάνει, τι θα αξιοποιήσει από το υλικό που φέρει και ποια κομμάτια θα τον συντροφεύσουν στην ζωή του με ένα τρόπο που το ένα δεν θα βλάπτει το άλλο.

Τον ίδιο σεβασμό, την ίδια προσμονή, την ίδια αγάπη και ευαισθησία που έχουμε οι άνθρωποι για το φως στην ζωή, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να πλησιάσουμε τα δύσκολα και πονεμένα μας κομμάτια που στην πορεία της ζωής μας απαρνηθήκαμε και πιστέψαμε πως είναι πιο ασφαλές για μας να τα αποκληρώσουμε.

Αν τα ξεδιπλώσεις μπροστά σου και τα γνωρίσεις σου μεταφέρουν πολύτιμα στοιχεία για την πορεία της ζωής που διάλεξες και για το πώς χρειάζεσαι να συνεχίσεις για να νιώσεις ότι υπηρετείς το δικό σου σύστημα, με ένα τρόπο που δεν βλάπτεις ούτε εσένα αλλά ούτε και τους γύρω σου.

Ο Καρλ Γιουνγκ μας λέει πως κάποιος δεν διαφωτίζεται απλώς με το να φαντάζεται φιγούρες φωτός αλλά με το να κάνει συνειδητό το δικό του σκοτάδι.

Η ενέργεια που χρειάζεται κάποιος για να κρύψει όλα εκείνα που φοβάται, ντρέπεται και ενοχοποιεί, όλα εκείνα που είναι χαρακτηρισμένα ως λάθη και αμαρτία είναι μια επίπονη διαδικασία και βασανιστική πρωτίστως για τον ίδιο τον άνθρωπο και κατ επέκταση και για τους γύρω του με τους οποίους συσχετίζεται.

Όσο καταπιέζεις το σκοτάδι μέσα σου τόσο συρρικνώνεις και το φως σου, το δημιουργικό δηλαδή πνεύμα στην ζωή σου. Η απάρνηση των περιθωριοποιημένων κομματιών σου δεν σε εξασφαλίζει, αντίθετα στραγγίζει την ζωτικότητα που μπορείς να λάβεις αν αντέξεις να ακούσεις και να αγγίξεις εξ ολοκλήρου ολόκληρο τον ψυχισμό σου.

Κατά την ψυχική διαίρεση εισέρχεσαι σε μια ψυχική αντιπαλότητα που αν δώσεις χώρο στο καλό κομμάτι νιώθεις καταπίεση ή ψυχική στέρηση, από την άλλη αν δώσεις χώρο στο κακό σου κομμάτι βιώνεις ενοχές, φόβο και αποτυχία. Αν ωστόσο απαρνηθείς την μια σου πλευρά τότε αυτό το κομμάτι σου υφίσταται ακόμη πιο δυναμωμένο, δρώντας και επηρεάζοντας ανεξέλεγκτα την ζωή σου.

Η δυνατότητα να αποδεχτείς τις αντιθέσεις και να τις περιεργαστείς με σεβασμό, να κατανοήσεις την δυναμική και την λειτουργία της ύπαρξης τους, να γίνεις ένα καθαρός παρατηρητής είναι αυτός ο τρόπος που μπορεί να σε οδηγήσει στην εμπιστοσύνη, στην συνειδητότητα και στην αυτοπραγμάτωση σου.Η ανάδειξη της καθαρής παρατήρησης έχει να κάνει με την ματιά του ανώτερου εαυτού μας.

Το να επιτρέψουμε να συνδεθούμε με τα σκιερά μας κομμάτια σημαίνει ότι μπορούμε να τα δεχτούμε και να αποφασίσουμε με ποιον τρόπο θα τα αξιοποιήσουμε έτσι ώστε το ένα κομμάτι να μην αντιτίθεται στο άλλο. Καλούμαστε να εισέρθουμε εντός του ψυχισμού μας χωρίς να τον απορρίπτουμε. Στόχος είναι να αποφασίζουμε συνειδητά πως προχωράμε αναγνωρίζοντας την σημαντικότητα του να είμαστε κοινωνικά όντα και αγκαλιάζοντας την μοναδικότητα της ύπαρξης μας που εμπεριέχει τις ψυχικές αντιθέσεις και αντιφάσεις.

Όπως άλλωστε έλεγε και ο Ουώλτ Ουίτμαν «αντιφάσκω με τον εαυτό μου γιατί είμαι απέραντος».

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από αντιθέσεις οι οποίες συνυπάρχουν ειρηνικά και ως ζεύγη με ένα φυσικό τρόπο. Δυαδικότητες που η φύση αποδέχεται και δοξάζει χωρίς να οδηγηθεί σε αντιπαλότητα, σχίσμα και πόλεμο για την επικράτηση του ενός.

Τι θα ήταν η αυγή χωρίς το δειλινό; Η μέρα χωρίς την νύχτα; η ζέστη χωρίς το κρύο; Η άνοιξη χωρίς το φθινόπωρο; Το καλοκαίρι πως θα μπορούσε να σταθεί χωρίς το ευεργετικό χειμώνα; Πως θα ήταν το θηλυκό στοιχείο μέσα μας ξεκομμένο από το αρσενικό; Η χαρά χωρίς τον πόνο; Η ζωή χωρίς τον θάνατο; Η καταστροφή χωρίς την αναγέννηση;

Η απόφαση να γνωρίσεις, να φωτίσεις, να περιπατήσεις και μέσα στα σκοτάδια σου είναι και η ελπίδα να μετάβεις σε νέα μέρη εντός σου. Το ξεστράτισμα στους απέραντους διαδρόμους της ύπαρξης σου προκαλεί φόβο καθώς σε βγάζει έξω από το χαρτογραφημένο και ξεκάθαρο μονοπάτι που έχει ανοιχτεί στο πέρας της ζωής σου.

Ωστόσο η συνειδητή επιθυμία να συνδεθείς και να ανακαλέσεις τα σκιερά κομμάτια σου, έχουν να σε διευρύνουν και σε απάτητα εδάφη εντός της ύπαρξης σου, να σε ξαφνιάσουν να σε προκαλέσουν σε ένα παιχνίδισμα ζωής, να σε γεμίσουν ζωτικότητα από την αλήθεια της σύνδεσης με τον αυθεντικό σου εαυτό.

Η σύνδεση με τον αυθεντικό εαυτό προϋποθέτει αφενός την σύνδεση με τον βαθύτερο σου εαυτό και αφετέρου την σύνδεση με το περιβάλλον γύρω σου. Ο αυθεντικός εαυτός είναι το σημείο εκείνο σύνδεσης του εαυτού σου ως ένα αυτόνομο κομμάτι, το οποίο όμως την ίδια στιγμή αποτελεί και θέλει να είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Διότι ο άνθρωπος είναι συλλογικό ον. Αποτελεί ένα σύστημα το οποίο για να μπορέσει να είναι λειτουργικό χρειάζεται να μπορεί να ανοίγει στα άλλα συστήματα, να προσλαμβάνει νέα στοιχεία, να εξελίσσεται κατανοώντας κατά αυτόν τον τρόπο καλύτερα τον δικό του εαυτό του.

Όσο σημαντικό είναι το άνοιγμα προς τα άλλα συστήματα, άλλο τόσο πολύτιμο και απαραίτητο είναι και το συνειδητό κλείσιμο, ο χρόνος για προσωπική επεξεργασία και το προσωπικό φιλτράρισμα με στόχο την ανάδειξη της προσωπικής επιλογής και ελευθερίας για το ποιοι είμαστε και πως θέλουμε να ζήσουμε.

Κάποιες φορές οι άνθρωποι μπορούν πιο εύκολα να πειστούν και να αντέξουν την ανεπάρκεια τους, παρά να αποδεχτούν την εσωτερική δύναμη και την ελευθερία για την ζωή τους. Πρόκειται για μια υπαρκτή δύναμη που υφίσταται, ξεχωριστά, σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.

Αρνούμενος λοιπόν τα σκιερά σου κομμάτια απαρνιέσαι την ίδια στιγμή και τις θεϊκές σου δυνάμεις στο γίγνεσθαι της ζωής σου. Υιοθετώντας μόνο τα καλά σου κομμάτια αυτά για τα οποία θα καταχειροκροτηθείς από όλους γύρω σου σε αφήνεις σε μια μοναξιά, σε μια έλλειψη στοργής, τρυφερότητας και αγάπης, άρα επιτρέπεις την απουσία της δικής σου ψυχικής πληρότητας.

Ο άνθρωπος αποδέχεται να ζει μονομερώς τον εαυτό του, γιατί δεν γνωρίζει τι να κάνει με αυτά τα σκιερά κομμάτια που τα έχει στοιβάξει στα υπόγεια της ψυχικής του κατοικίας.

Φοβάται πως άμα τα κοιτάξει μπορεί τελικά να βρεθεί ολόκληρος στο περιθώριο. Φοβάται ότι, αν τα αναγνωρίσει, μπορεί να πάθει ο ίδιος κακό ή να βλάψει κάποιον άλλον. Φοβάται πως αν δώσει συνειδητά υπόσταση στην σκιερή πλευρά του εαυτού του, κινδυνεύει το οικοδόμημα που έχει χτίσει τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του.

Έτσι δημιουργεί εντός του μια αποθήκη ψυχικών αποβλήτων για όσα δεν ταιριάζουν με την κοινωνική περσόνα και το εγώ του. Η περσόνα είναι αυτό που προσδοκούμε να είμαστε και αυτό που προσδοκούμε να βλέπει ο κόσμος σε εμάς. Είναι ο ψυχολογικός μας ιματισμός, το στοιχείο που παρεμβάλλεται μεταξύ του αληθινού μας εαυτού και του περιβάλλοντος μας.

Στόχος είναι η αποφυγή μιας΄΄ψυχικής πασαρέλας΄΄ που οδηγεί στον αποκλεισμό και στην κυριαρχία του ενός εσωτερικού κομματιού μας σε βάρος του άλλου. Οφείλουμε να επιδιώκουμε την αναγνώριση, την συνάντηση και την σύνδεση όλων των εσωτερικών κομματιών της ύπαρξης με στόχο την προσωπική επεξεργασία, δίνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα της συνειδητής επιλογής για αυτό που πραγματικά οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση και στην πληρότητα του αυθεντικού εαυτού.

Η συνάντηση και η σύνδεση με όλα τα κομμάτια μέσα μας γεννάει την ελπίδα για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει πιο συνειδητά σε μια πολιτισμένη κοινωνία ενδυναμώνοντας τον αυθεντικό εαυτό του και την αλήθεια του.

Όσο ο επιμέρους ψυχικός αποκλεισμός μεγεθύνεται ο άνθρωπος βιώνει μια ανυπόφορη πίεση. Ασυνείδητα αρχίζει να προβάλλει όλο αυτό το ακατέργαστο απωθημένο υλικό σε όλους τους άλλους, έξω από τον εαυτό του, η αρχινά να συναντιέται με την σκιά που φέρνει ο άλλος.

Όσο πιο πολύ παλεύεις κανείς να αποστομώσει μέσα του αυτά τα κομμάτια, τόσο αυτά εκσφενδονίζονται με βίαιο τρόπο προς τους άλλους ανθρώπους γύρω του .Προβάλλει όλα αυτά που καταπιέζει μέσα του στην οικογένεια του, στα παιδιά του στους φίλους του και στην ευρύτερη κοινωνία που ζει ή μετασχηματίζει όλη αυτή την απώθηση σε ψυχοσωματική ασθένεια.

Ο άλλος ασυνείδητα λειτουργεί ως εσωτερικός μας καθρέφτης. Όσο πιο καταπιεστικοί και κατήγοροι είμαστε μέσα μας τόσο θα εκφράσουμε αυτήν την καταπίεση και την απαξίωση στους άλλους. Έτσι λοιπόν οι άλλοι είναι οι λάθος, οι αποτυχημένοι, οι αμαρτωλοί, οι ανήθικοι, οι απαξιωμένοι. Ο εχθρός άγεται στο έξω από εμάς.

Αυτή η κατάσταση της προβολής και του καθρεφτίσματος του σκιερού μας εαυτού στους άλλους επεκτείνεται και το βλέπουμε να αφορά σε ολόκληρες κοινότητες, κοινωνίες, έθνη. Η προβολή της σκιάς μας προς τα έξω αποτελεί κίνδυνο τόσο για μας όσο και για τον άλλο ή τους άλλους γύρω μας.

Προβάλουμε το κακό έξω από εμάς για να το ξορκίσουμε και έτσι να συνεχίσουμε να το απαρνιόμαστε μέσα μας. Ένας αέναος βίαιος κύκλος. Όταν οι άνθρωποι διαιρούν και κατακερματίζουν τον εσωτερικό τους εαυτό τότε κι ο κόσμος συνεχίζει να διαιρείται διαρκώς και να βιώνει αντιπαλότητα, κυριαρχία, πόλεμο και βία. Η εσωτερική βία διευρύνεται και αναπαράγει κακοποίηση και βία και γύρω μας.


Διαβάστε σχετικά: Τι μου έμαθε η ζωή ως τώρα


Η επιλογή του παραδείσου από την κόλαση όμως δεν οδηγεί σε καμιά περίπτωση τον άνθρωπο στην αγιοσύνη του. Άλλωστε η λέξη Άγιος είναι τόσο κοντά με την λέξη Άγριος ένα γράμμα μονάχα τα χωρίζει. Και ο άνθρωπος είναι εν γένει και τα δυο. Μέσα μας βρίσκονται και το φως και το σκοτάδι και μια ολόκληρη ζωή παλεύουμε να τα ισορροπήσουμε. Η ζωή έχει διαρκώς αποσταθεροποίηση, πτώση και μια αέναη προσπάθεια ανόρθωσης.

Σαν μια τραμπάλα η ζωή του ανθρώπου, μια στο φως της ασφάλειας και μια στο τρόμο του σκότους του. Το μόνο σίγουρο χαρακτηριστικό της είναι αυτή η αβεβαιότητα, το μυστήριο και η απεραντοσύνη της.

Ο άνθρωπος επιλέγει να μην συνδιαλλαγεί με πλευρές του εαυτού του που του φέρουν πόνο και μεταστροφή, επενδύοντας μεγάλες ποσότητες ενέργειες για να κρύψει αυτά τα κομμάτια από τους άλλους ανθρώπους άλλα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή του η επιλογή δείχνει αρχικά να είναι ασφαλέστερη στο τέλος όμως παράγει πόνο και μια παραποιημένη αλήθεια του ανθρώπινου ψυχισμού.

Είναι τόσο διαιρεμένος μέσα του, τόσο διχοτομημένος από τις εσωτερικές αντιθέσεις του που συχνά νιώθει σαν να είναι μισός, σαν να βρίσκεται διαρκώς σε μια αναζήτηση για να μπορέσει να νιώσει ολόκληρος, πλήρης και ικανοποιημένος. Αναζητάει το κάτι άλλο πέρα από αυτά που ήδη έχει και συχνά το αναζητάει έξω από τον εσωτερικό του εαυτό, για αυτό και δεν μπορεί να τα συναντήσει.

Το ανικανοποίητο έρχεται και αγκαλιάζει σφιχτά τον ίδιο κάθε φορά που εκείνος αντιμάχεται πλευρές και κομμάτια του εαυτού του που δεν αποδέχεται, δεν αναγνωρίζει, δεν κατανοεί, και πλευρές του που τον φοβίζουν και δεν ξέρει τι να κάνει με αυτές.

Δυσχεραίνει και αποκόπτει την επιθυμία του για ολότητα. Καλλιεργείται ο ψυχικός κατακερματισμός και η ψυχική σχάση από τον πυρήνα του. Η ψυχική σχάση του ανθρώπου αποτελεί μια διάσταση η οποία δημιουργεί έντονο ψυχικό πόνο στον άνθρωπο και αποτελεί την βάση των ανθρωπίνων νευρώσεων και των ψυχώσεων.

Όταν έχουμε εκπαιδευτεί να ζούμε μονομερώς, τότε δεν μπορούμε να βιώσουμε μια ζωή με νόημα και πληρότητα σε αυτά που κάνουμε. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε την ανθρώπινη πρόκληση, παραδοξότητα και συνάμα τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μας.

Ο εύκολος δρόμος είναι να απαρνηθεί τα σκιερά του κομμάτια και να βαδίσει σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Αποποιείται αυτή την πλευρά του, την θάβει τόσο βαθιά μέσα του που με την πάροδο των χρόνων ούτε και ο ίδιος ο άνθρωπος έχει γνώση για αυτά. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται και την ανυπαρξία τους. Υπάρχουν μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό και αποτελούν τη σκιά της ύπαρξης του.

Η σκιά όμως αποτελεί ένα υπαρκτό ψυχικό θησαυρό. Αν καταφέρουμε να την φέρουμε στο φως μας, με σεβασμό και αναγνώριση τότε εκείνη μετασχηματίζεται σε ζωτικότητα, ελευθερία και ευγνωμοσύνη για το ίδιο το θείο δώρο της ζωής.

Άλλωστε το μηδέν, το τίποτα το κενό δεν παράγει σκιά. Η σκιά γεννιέται στο φως και το φως είναι η ζωή. Η σκιά, η ζωή και το φως είναι αλληλένδετα, συνυπάρχουν αιώνια και δεν διασπώνται. Η ζωή περιέχει τα πάντα.

Άλλωστε όπως έγραφε κ ο Τόμας Χάρντι : ‘’Αν υπήρχε οδός προς το καλύτερο, αυτή απαιτεί μια πλήρη θέαση του χειρότερου’’.


*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*

NEO BANNER ODHGOS SPOUDWN 21 22 ARXIKH

2. banner diafhmishs mypsychologist koino

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...