Κατάλαβα τι είναι να πηγαίνεις στη συνεδρία σου και πρώτη φορά να αφήνεσαι να κλάψεις και να πάθεις κρίση φανερά μετά από πολλά χρόνια που το πάλευες μόνο εντός σου, αλλά η φάτσα σου ήταν ανέκφραστη.. Κατάλαβα ότι είμαι άνθρωπος και έχω αδυναμίες και δεν γίνεται να μη τις μοιράζομαι με κανένα γιατί είμαι καχύποπτη ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό..
Με είχα.. Με έπαιξα στο τζόγο.. Με έχασα.. Ήμουν ιδιοκτησία άλλων.. Με ζήτησα πίσω με κλάματα γιατί ήμουν ότι μου είχε απομείνει.. Μου το αρνήθηκαν.. Και κάπως έτσι αποφάσισα να με ξανακερδίσω παίζοντας το παιχνίδι τους.. Ναι τα ψυχολογικά προβλήματα είναι τζόγος και μπορούν να σε κάνουν υποχείριο τους και όποιος το αρνηθεί αυτό φοβάται ακόμα και τώρα να τα αποκαλέσει με το όνομα τους..
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.. Δεν είναι ντροπή, δεν είναι απαγορευτικό να τα αποκτήσεις, και είναι δύσκολο να αποκοπείς από αυτά.. Είναι τα πιο νόμιμα ναρκωτικά που μπορούν να σε καταστρέψουν χωρίς να μπορεί καμία αστυνομία να σε μαγκώσει για τη κατοχή τους, τη χρήση τους και τη διακίνηση τους.. Η κατοχή τους απλά κάποια στιγμή στη ζωή σου συμβαίνει, η χρήση τους σε φτάνει λίγο πριν πεις ΤΕΛΟΣ και η διακίνηση τους είναι το μόνο πράγμα που εντέλει είναι πιο νόμιμο από ποτέ..
Και το μόνο που σε ανακουφίζει.. Μοιράζεσαι το ψυχολογικό σου πρόβλημα με άλλους και τότε δε νιώθεις πια μόνος.. Κάποιοι από αυτούς το έχουν ξεπεράσει και σου δίνουν ελπίδα, κάποιοι άλλοι το περνάνε μαζί σου και βρίσκεις τον εαυτό σου λιγότερο βαρύ γιατί μέσα του έχει παρέα, κάποιοι σε απογοητεύουν γιατί παραιτήθηκαν από τη προσπάθεια να απεξαρτηθούν από το ψυχολογικό πρόβλημα και κάποιοι άλλοι έχουν ήδη φύγει για αλλού αφήνοντας σου αναμνήσεις και ενοχές.. Όλοι τους έχουν ένα κοινό όμως, η ρημάδα η ιστορία τους σε έμαθε κάτι και σου έδωσε την ικανότητα να παραβιάσεις τη ρήτρα του συμβολαίου των ψυχολογικών..
Υπήρχε ένα παραθυράκι που ξαφνικά από το «το ψυχολογικό πρόβλημα δεν δύναται να σας παραχωρήσει το δικαίωμα της επιλογής στη ζωή σας», πηγαίνει αυτόματα στο «που ‘σαι; Οι άνθρωποι σαν και μένα με έμαθαν ότι έχω επιλογές.. Διακινήσαμε το πρόβλημα και ξέρεις με έμαθαν..ΜΕ ΕΜΑΘΑΝ πως μπορώ ότι από το να καταστραφώ μέχρι το να βγω νικήτρια είναι στο χέρι μου».. Με δίδαξαν.. Και όπως ξέρουμε η γνώση ανοίγει ορίζοντες..
Διαβάστε σχετικά: Ψυχοθεραπεία: επένδυση στον εαυτό
Διπολική διαταραχή, κρίσεις πανικού, αγχώδης διαταραχή, ψυχοσωματικά, μοναξιά και μοναχικότητα, δυσλειτουργία σε όποια διαπροσωπική σχέση, φοβίες.. Τα πέρασα και τα περνάω όλα με διακυμάνσεις.. Περνάω από τη τρέλα στη λογική με το τρενάκι του τρόμου 77 φορές τη μέρα..
Και προκαλώ όλους αυτούς που με παρηγορούν με κλισέ, να ζήσουν μια μέρα στο κεφάλι μου και να μπορούν μετά να χαμογελούν, γιατί ήπιαν καφέ χωρίς να τους πειράξει, γιατί ο εγκέφαλος θυμάται ότι μια φορά του κάποτε τους είχε ξαναπειράξει και όχι ότι ο καφές είναι ωραίος, και να αγαπάνε τον εαυτό τους και όλο τον κόσμο για το ότι κατάφεραν να κατέβουν σε παραλία το καλοκαίρι και να μπουν στη θάλασσα για 5’ ιερά λεπτά χωρίς να θέλουν να τρέξουν τρομαγμένοι πίσω στο σπίτι τους..
Για όλες τις φορές που με είδα να παίρνω 20 κιλά μέσα σε λίγους μήνες λόγω των φαρμάκων και να μην με αναγνωρίζω αλλά και πάλι να φοβάμαι γιατί μόλις τα κόβω ξαναβλέπω στη ζυγαριά 45 κιλά λόγω της κατάθλιψης.. Να παίρνω παρορμητικές αποφάσεις να κόψω αγωγή και ψυχοθεραπεία και να το πληρώνω μέρα τη μέρα γιατί ΟΧΙ δεν ήταν σωστό, γιατί τα στερητικά σύνδρομα σε διαλύουν και ΝΑΙ έχεις ανάγκη τη καθοδήγηση ενός επιστήμονα για να σε παλέψεις..
Και να ξαναμαζεύω τα κομμάτια μου και να ξαναγυρίζω στη θεραπεία με μούτρα από ντροπή αλλά με συνέπεια και αυτογνωσία απέναντι σε μένα και τον θεραπευτή μου που μόχθησε να είναι εκεί ακόμα και αν εγώ λάκιζα.. Να γνωρίζω πως το μαρτύριο των αντίστροφων συμπτωμάτων της αγωγής είναι κάτι που με τρομοκρατεί και πρέπει να το ξαναπεράσω, χωρίς να κατεβαίνει μπουκιά ψωμί στο στομάχι μου και κλαίγοντας στην αγκαλιά του πατέρα μου γιατί νιώθω διαλυμένη και δεν ξέρω αν αντέχω άλλο..
Με τον ψυχοπατέρα μου, τον θεραπευτή μου να μου λέει «κάνε κουράγιο κορίτσι μου θα τα καταφέρεις, σε πιστεύω» και όχι μια στεγνή απαθή στάση όπως οι περισσότεροι.. Για όλους αυτούς που πλήρωσαν μαζί με εμένα την ίδια την παρόρμηση μου ότι δεν είμαι άνθρωπος αλλά ήρωας της Marvel..
Κατάλαβα πλέον καλά τι σημαίνουν όλα αυτά.. Κατάλαβα πρώτη φορά γιατί δεν γίνεται αγωγή χωρίς ψυχοθεραπεία.. Κατάλαβα τι είναι να πηγαίνεις στη συνεδρία σου και πρώτη φορά να αφήνεσαι να κλάψεις και να πάθεις κρίση φανερά μετά από πολλά χρόνια που το πάλευες μόνο εντός σου, αλλά η φάτσα σου ήταν ανέκφραστη.. Κατάλαβα ότι είμαι άνθρωπος και έχω αδυναμίες και δεν γίνεται να μη τις μοιράζομαι με κανένα γιατί είμαι καχύποπτη ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό..
Και πόσο μάλλον να μη τις μοιράζομαι με τον άνθρωπο που μοχθεί σχεδόν το ίδιο με μένα να με βγάλει από το λούκι, τον θεραπευτή μου.. Ήταν ανέντιμο και ανήθικο να αποκρύπτω το είναι μου από αυτόν που θα με βοηθούσε να το γιατρέψω.. Ακύρωνα έτσι και των 2 μας τις προσπάθειες να γίνω καλύτερα..
Ωρίμασα.. Νιώθω γερασμένη από το χρόνο που έχασα και νέα από το χρόνο που άρχισα να κερδίζω..
Τέσσερις τοίχοι.. Αυτό ήταν τα τελευταία χρόνια το οχυρό μου.. Μέχρι που έπαθα κρίση πανικού και μέσα στο οχυρό μου και κατάλαβα ότι δεν φταίει το μέρος αλλά ότι το ίδιο μου το σύστημα ήταν τόσο οχυρωμένο όσο πέντε καλάμια σφηνωμένα σε λάσπη σε εποχές που σκάνε τυφώνες.. Μαζέψαμε με τους συνεργάτες μου κάτι τούβλα ο ένας, κάτι σιδερόβεργες ο άλλος, λίγο τσιμέντο και μερικά λουλούδια για την ομορφιά και αρχίσαμε..
Κλείνω χρόνο συνέπειας στη θεραπεία μου και με κοινή απόφαση, τζογάραμε ακόμα μια φορά.. Να κάνω το άλμα και από τους 4 τοίχους να ταξιδέψω σε άλλη χώρα.. Όλοι μου οι φόβοι μαζί ο ένας δίπλα στον άλλο να με χαιρετάνε ειρωνικά.. 7 χρόνια να μπω σε λεωφορείο, 7 χρόνια να μπω σε αεροπλάνο, 7 χρόνια να βρεθώ με τόσο κόσμο, 7 χρόνια να κάνω οτιδήποτε πέραν του να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να ψάξω τρόπους να ξεχαστώ από τη ζωή.. 7 χρόνια χωρίς να μου πει κάποιος «πάμε βόλτα στο τετράγωνο γύρω από το σπίτι σου;» και να μη με πιάσει το στομάχι μου και να πάω απανωτές φορές τουαλέτα από το άγχος.. Γελούσα με το μέσα μου.. Άκου εκεί ταξίδι.. Εγώ;
Εεε, μετά γελούσε το μέσα μου με εμένα.. Μετά από ένα μεγάλο επεισόδιο κατάθλιψης, μετά από ίσως τις πιο μεγάλες σε διάρκεια κρίσεις, μετά από την κατάχρηση τουαλέτας του αεροδρομίου, του αεροπλάνου και όπου άλλου μπορεί κανείς να φανταστεί, μετά από το γεγονός ότι παράτησα τους δικούς μου ανθρώπους και έκατσα μόνη μου στη πτήση γιατί δεν ήθελα να τους βαρύνω με το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή κανείς δε μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα, μετά από το γεγονός ότι όπως έκατσα στη θέση μου έτσι έφτασα εκεί-στην ίδια στάση, λες και κάποιος μου είχε πατήσει pause, χωρίς το κουράγιο να βγάλω τη γλώσσα μου για να περάσω τα χείλη μου που ήταν πιο στεγνά και από πεθαμένου-, ΕΦΤΑΣΑ!
Τα είχα καταφέρει.. Βγήκα από το αεροπλάνο στο ύψος μου, έφτασα στο ξενοδοχείο και μετά έκλαιγα σαν μωρό παιδί που είχα βρει τη δύναμη και είχα φτάσει.. Ήμουν τόσο εξαντλημένη ψυχολογικά και ταυτόχρονα τόσο δυνατή που δεν ήξερα πώς να αντιδράσω..
Διαβάστε σχετικά: Πώς η ψυχοθεραπεία αλλάζει τους ανθρώπους
Σκεφτόμουν τους φόβους μου, και κυρίως το τι με παρηγορούσε στο αεροπλάνο, το οποίο ήταν και από τους μεγαλύτερους.. Σκεφτόμουν λοιπόν πως στις αναταράξεις κανονικά κάποιος πρέπει να φοβάται παραπάνω στο αεροπλάνο.. Εγώ στις αναταράξεις ήμουν πιο ήρεμη από ποτέ και αυτό γιατί ο φόβος μου είχε λόγο ύπαρξης, ήταν ρεαλιστικός, είχε λογική..
Όταν όλα ήταν ήρεμα δεν είχα απτό λόγο να φρικάρω έτσι το κεφάλι μου έφτιαχνε απανωτά πιθανά σενάρια του τι μπορεί να συμβεί και αυτό με τρέλαινε, ένιωθα ότι το έχανα.. Όμως οι αναταράξεις ήταν εκεί, ήταν αληθινές, συνέβαιναν και τότε η φρίκη σταματούσε γιατί έπαιρνε μορφή και δεν ήταν κάτι πλασματικό..
Και αν κατάφερα εγώ από το τίποτα να πάρω αυτό το βήμα, μαζί με όλη την εσωτερική μου πάλη και το ζόρι, που ΝΑΙ ήταν εκεί μαζί μου σε όλη τη διάρκεια, τότε υπάρχει ελπίδα.. Ήμουν ξένη ανάμεσα σε ξένους, περπατούσα και χαιρόμουν που έπαιρνα καθαρή ανάσα, έβλεπα παιδάκια να κάνουν πατινάζ καθισμένη σε ένα παγκάκι στο πάρκο και χαμογελούσα.. ΗΜΟΥΝ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ 4 ΤΟΙΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΕΓΩ..
Και μου ήταν αρκετό.. Μου ήταν αρκετό που ένιωθα συγκίνηση μαζί με τη φρίκη και όχι σκέτη τη φρίκη.. Αυτή τη φορά ακόμα και αυτή η κακούργα η φρίκη είχε παρέα.. Διακινώ βίωμα και ελπίδα λοιπόν και ας με πάνε μέσα.. Διακινώ δημόσια ότι η ουσία «ψυχολογικό πρόβλημα» έχει συντροφιά πλέον την ουσία ότι «μπορώ, μπορούμε, μπορείτε!»
Ρουμανία, Βουκουρέστι, 15-12-2017
Η πτήση ήταν τη μέρα της γιορτής μου και δεν υπήρχε καλύτερο δώρο από αυτό..Και μου το προσέφερα...
“I became insane, with long intervals of horrible sanity.”
- Edgar Allan Poe-
Συγγραφέας: Ελευθερία Δασκαλάκη
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
