Μία ταινία η οποία διερευνά σε βάθος την ψυχολογία του εγκλεισμού και της επιβίωσης, μέσα από την εξιστόρηση της ζωής μιας κοπέλας που έχει απαχθεί και του γιου που αποκτά με τον απαγωγέα της.
Η κεντρική υπόθεση της ταινίας βασίζεται σε ένα νεαρό αγόρι που ονομάζεται Τζακ και τη μητέρα του Τζόι, που κρατούνται όμηροι σε ένα υπόγειο από έναν άνδρα που απήγαγε τη Τζόι όταν ήταν ακόμα έφηβη. Γεννημένος στην αιχμαλωσία, ο Τζακ, ο οποίος γιορτάζει τα πέμπτα γενέθλιά του στην αρχή της ταινίας, δεν έχει βιώσει ποτέ τον κόσμο έξω από το υπόγειο. Για τον Τζακ, το Δωμάτιο, όπως αποκαλούν μαζί με τη μητέρα του τον μικρό και άθλιο χώρο διαβίωσής τους, είναι η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει.
Το δωμάτιο διαθέτει μια τηλεόραση που ο Τζακ παρακολουθεί εκστατικά και οτιδήποτε υπάρχει έξω από το περιβάλλον του, βιώνεται μόνο μέσα από την πραγματικότητα της τηλεόρασης. Η μόνη πραγματική ματιά του Τζακ στον έξω κόσμο προέρχεται από αυτά που βλέπει μέσω του φεγγίτη στην οροφή του υπογείου.
Η βασική φιγούρα προσκόλλησης του Τζακ είναι η μητέρα του, με την οποία μοιράζεται έναν άνευ όρων δεσμό. Εκτός από αυτόν το δεσμό, τα μόνα άλλα στοιχεία προσκόλλησης στη ζωή του Τζακ, είναι τα άψυχα αντικείμενα που τον περιβάλλουν.
Μια συνήθης απόκριση στην απομόνωση είναι η δημιουργία ενός φανταστικού συντρόφου ή ενός υποκατάστατου αντικειμένου που μπορούν να ικανοποιήσουν μια σχεσιακή ανάγκη, χωρίς να χρειάζεται να διαχειριστούμε κάποιες από τις πολυπλοκότητες και τις προκλήσεις που απαιτούν ορισμένες πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις.
Εδώ βλέπουμε ένα μικρό παιδί να αποδίδει ψυχή και φαντασία, στα άψυχα αντικείμενα γύρω του, όπως η καρέκλα, η ντουλάπα, ο φεγγίτης, το τραπέζι, το κουτάλι και ο νεροχύτης και να τους δίνει ζωή με έναν τρόπο που να μπορεί να συσχετιστεί μαζί τους και να τα κατανοήσει στον «εσωτερικό του κόσμο».
Αυτά τα αντικείμενα είναι γνωστά ως «μεταβατικά αντικείμενα» και παρέχουν στον Τζακ μια αίσθηση ασφάλειας, σταθερότητας, συναισθηματικής και ψυχικής επιβίωσης, αναλαμβάνοντας έναν πιο οικογενειακό ρόλο δίπλα στη μητέρα του.
Καλημέρα φυτό, καλημέρα καρέκλα νούμερο ένα, καλημέρα καρέκλα νούμερο δύο, καλημέρα τραπέζι, καλημέρα ντουλάπα, καλημέρα νεροχύτη ... καλημέρα φεγγίτη.
Ο Τζακ μάς υπενθυμίζει ότι η φαντασία και η δημιουργικότητά μας μπορούν πράγματι να μάς προσφέρουν μια αίσθηση εσωτερικής ελευθερίας.
Διαβάστε σχετικά: Πώς το τραύμα διαταράσσει την ικανότητά μας να δημιουργούμε μνήμες
Ωστόσο, ολόκληρη η πραγματικότητα του Τζακ κλονίζεται όταν αυτός και η μητέρα του καταφέρνουν να ξεφύγουν από το Δωμάτιο και πλέον ο Τζακ βιώνει τον πολύπλευρο κόσμο που ποτέ δεν ήξερε ότι υπήρχε, αλλά που όλοι οι άλλοι γύρω του θεωρούν δεδομένο.
Το Δωμάτιο μας προσφέρει μια σπάνια οπτική της ζωής από την πλευρά μιας τραυματικής εμπειρίας όπου έπειτα από ένα μακρύ δρόμο προς την ψυχολογική και συναισθηματική ανάκαμψη, μετά τη σκηνή επανένωσης με τους γονείς της Τζόι, τα χαρούμενα δάκρυα πλέον στεγνώνουν ενώ οι αγκαλιές και τα φιλιά τελειώνουν.
Επίσης, ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για τον Τζακ και τη μητέρα του μετά από αυτή τη σημαντική επανένωση. Ο Τζακ και η μητέρα του βιώνουν θυμό, αμφιβολία και σύγχυση ως προς το πώς να προσαρμοστούν σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο ως τη νέα τους πραγματικότητα. Κάποιες φορές, και οι δύο τους φαίνεται σαν να λαχταρούν τη σχετική ασφάλεια και οικειότητα που τους προσέφερε το Δωμάτιο.
Όμως, καθώς ο Τζακ εξοικειώνεται με τον νέο του κόσμο και αρχίζει να ευημερεί και να κάνει φίλους, η μητέρα του συνειδητοποιεί ότι πρέπει και αυτή να προσαρμοστεί και να ξανακερδίσει τη ζωή της για να παραμείνει η ισχυρή παρουσία που χρειάζεται ο αναπτυσσόμενος γιος της.
Το Δωμάτιο είναι μια ταινία που προβάλλεται εξ ολοκλήρου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, καθώς η Τζόι εξακολουθεί και αυτή να είναι εσωτερικά παιδί, αφού η νεαρή ενήλικη ζωή της «κλάπηκε» από τον απαγωγέα της.
Πρόκειται για μια ταινία που υπόσχεται ελπίδα ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια φαινομενικά ανυπέρβλητη πίεση και η οποία μάς υπενθυμίζει τον πρωταρχικό δεσμό μεταξύ της μητέρας και του παιδιού, ο οποίος αψηφά αποφασιστικά οτιδήποτε προσπαθεί να τον υπονομεύσει.
Το τελικό συναίσθημα που μάς αφήνει είναι όντως η ελπίδα, το ίδιο είδος ελπίδας που βίωσε η Τζόι κατά τα χρόνια της αιχμαλωσίας της και που τής επέτρεψε να μεγαλώσει τον γιο της και να τον απελευθερώσει. Το μήνυμα είναι ότι όντως υπάρχει αληθινός τρόμος σε αυτή τη ζωή, αλλά μπορούμε να επιβιώσουμε απ’ αυτόν αν επιδείξουμε κουράγιο και υπομονή.
Υπάρχει, επίσης, μια υποκείμενη μεταφορά για την ενηλικίωση, την εγκατάλειψη της ζώνης ασφαλείας του σπιτιού και της εξερεύνησης της ζωής στον έξω κόσμο. Σε αυτήν την ιστορία, ο Τζακ και η μαμά του έρχονται αντιμέτωποι με τις προσωπικές τους μεταμορφώσεις, καθώς ξεφεύγουν από ένα μικρό χώρο ο οποίος έχει πλέον μεγαλώσει στο μέγεθος ενός ολόκληρου κόσμου ενώ αισθάνονται τη μικρότητά τους σε έναν κόσμο που θεωρείται δεδομένος.
Δείτε το trailer
