Κάθε Τρίτη με τον Μόρι: ένα ραντεβού με τη γεύση της ζωής

Χάρης Πίσχος

Κάθε Τρίτη με τον Μόρι: ένα ραντεβού με τη γεύση της ζωής

Χάρης Πίσχος
ο γρηγόρης βαλτινός και ο γιάννης σαρακατσάνης στο έργο κάθε τρίτη με τον μόρι

Ο Χάρης Πίσχος παρακολούθησε την παράσταση "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι" με τον Γρηγόρη Βαλτινό και τον Γιάννη Σαρακατσάνη και γράφει για την ομορφιά της σχέσης που νικά κάθε ιδέα θανάτου.


Πριν 16 περίπου χρόνια, όταν ξεκινούσα την εκπαίδευσή μου στην ψυχοθεραπεία, στην ομάδα των εκπαιδευόμενων θεραπευτών, είχε τεθεί το εξής ερώτημα: Ποιο είναι το μεγαλύτερο θέμα ταμπού της ελληνικής οικογένειας και γενικότερα της κοινωνίας; Οι απαντήσεις που δόθηκαν αφορούσαν στο σεξ, την ομοφυλοφιλία, την απιστία και μετά σιωπή. Κι όμως, ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο ταμπού και το να μιλάς για αυτόν. Κανείς μας δεν είχε αναφέρει τότε το θάνατο, γιατί ακριβώς ήταν το μεγαλύτερο θέμα ταμπού και για εμάς τότε... Κανείς δε μιλούσε για πολλά χρόνια για αυτόν και όλοι τον προσπερνούσαν, χωρίς να γυρίζουν το βλέμμα σε αυτόν. Ζούσαν προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχει, ενώ το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή, είναι ο θάνατος.

Έχουμε μία ενοχή για τον θάνατο και δεν τον αγγίζουμε, τον καταπιέζουμε στο βάθος του μυαλού μας, τον καμουφλάρουμε, του δίνουμε ονόματα και μορφές και μας είναι τόσο δυσβάσταχτος στη σκέψη ώστε του δίνουμε ζωή, πιστεύοντας, μέσα από μία αυταπάτη, ότι θα τον νικήσουμε ζώντας μετα-φυσικά, με τις ψυχές μας να περιπλανιώνται στο σύμπαν...

 

Όλοι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν όμως κανένας δεν το πιστεύει. Αν το ήξεραν, θα έκαναν διαφορετικά τα πράγματα.

 

Αυτό είναι ένα από τα νοήματα, της εξαιρετικής παράστασης "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι", βασισμένη σε πραγματική ιστορία, που ενώ αφηγείται τις τελευταίες ημέρες ζωής του καθηγητή κοινωνιολογίας Μόρι Σβαρτζ, που πάσχει από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, δοξάζει τη ζωή. Ερωτήματα και απαντήσεις, μύθοι και αλήθειες, εμπόδια και υπερβάσεις, επιθυμίες και πραγματικότητα, στασιμότητα και αλλαγή, αναδύονται μέσα από την σχέση του Μόρι με τον μαθητή του Μιτς Άλμπομ όχι για να εξαλειφθούν μέσα από τη συγκρουόμενη δυναμική τους αλλά για να ελευθερώσουν μέσα από τη σύνθεσή τους πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά και όσους παρακολουθήσουν την παράσταση στο θέατρο Ιλίσσια, με τον Γρηγόρη Βαλτινό, ως Μόρι και τον Γιάννη Σαρακατσάνη, ως Μιτς στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Η σχέση είναι που θεραπεύει, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην ψυχοθεραπεία και όχι οι τεχνικές ή οι συμβουλές. Άλλωστε ο Μόρι έχει τόσο μεγάλη συναίσθηση του ρόλου του, που δεν δίνει ποτέ συμβουλές. Τα λόγια του φτάνουν στον Μιτς μέσα από τη σχέση και αρχίζουν να του κλονίζουν το επιφανειακό οικοδόμημα: την εσωτερική γαλήνη, την ανθρωπιά, την επιθυμία, τη λογική και πάνω από όλα την αγάπη και το σκοπό της ή όπως το λέει καλύτερα:

 

Η αγάπη είναι η μόνη λογική πράξη και δεν υπάρχει σκοπός όταν αγαπάς. Το να αγαπάς είναι ο σκοπός.

 

Ο Μιτς επιστρέφει κάθε Τρίτη, στο "μάθημα ζωής" με τον Μόρι και παθιάζεται από τη συνάντηση με κάτι μεγαλύτερο από αυτόν και τη σχέση που σχηματίζεται. Παθιάζεται όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε άνθρωπο που παθιάζεται με κάτι και πέφτει με τα μούτρα: επειδή δεν το κατέχει. Βλέπει στον Μόρι, ένα δικό του άλλο εαυτό, του μουσικού τζαζίστα που θανάτωσε κάπου εκεί στα μισά των 20 ετών του. Αντιθέτως με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στον  "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" που ως καθηγητής απελευθέρωσε τους μαθητές από τα δεσμά τους και τους άφησε επικίνδυνα αποσταθεροποιημένους, ο Μόρι δίνει την επιλογή στον Μιτς να επιλέξει αν θέλει να τον επισκέπτεται, αν θέλει να έχει γαλήνη μέσα του, αν θέλει να σχετιστεί μαζί του, αν θέλει να δει βαθιά μέσα του, αν θέλει να ζήσει. Ο Μιτς παίρνει την ευθύνη για τον εαυτό ως ώριμος ενήλικος, για αυτό και ο Μόρι δεν τον αφομοιώνει στη δική του ζωή: o Μιτς μπορεί να δεχθεί και να συνθέσει τις νέες αξίες στην προσωπικότητά του.

Θα νομίζει κανείς ότι το έργο είναι καταθλιπτικό, απαισιόδοξο, που μιλά για τον θάνατο. Αντιθέτως. Είναι συγκινητικό, χαρούμενο, συναισθηματικό, ανυψωτικό και σε κάνει να ταυτίζεσαι με το περιεχόμενό του, το νόημά του όχι με ένα αίσθημα ευχαρίστησης που σβήνει μετά από λίγο όταν φύγεις από την παράσταση... με μία φλόγα που έχει ανάψει μέσα σου και θέλεις να την φουντώσεις γιατί ζεσταίνει την ψυχή σου.

Το έργο "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι", έρχεται να συμβάλλει σε μία καίρια στιγμή όπου η κοινωνία παύει να θεωρεί το θάνατο ταμπού, τον αποδέχεται, τον αλλάζει και τον απενοχοποιεί, βγάζοντας του το πέπλο του μυστικού και του κακού. Κάθε άνθρωπος βρίσκεται στη θέση να τον κοιτάξει στα μάτια και να τον συνθέσει πλέον στη ζωή του και να πει: "τώρα μπορώ να ζήσω". Να αρχίσει να συνδέεται αυθεντικά με τους ανθρώπους, σε σχέσεις με νόημα, για να κάνει τη ζωή του ακόμη καλύτερη και ομορφότερη.

Και όταν έρθει ο θάνατος, θα γνωρίζει αυτό που έλεγε ο Μόρι: Ο θάνατος τελειώνει τη ζωή, όχι μία σχέση. Μέσα από τις σχέσεις, είναι που μπορούμε να ζήσουμε για πάντα.

Η παράσταση προβάλλεται στο θέατρο Ιλίσια.

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook 
Ακολουθήστε μας στο Twitter 

Βρείτε μας στα...