Η συγκατοίκηση ζευγαριών που δεν έχουν ενωθεί με τα δεσμά του γάμου αποτελεί πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο, που αφήνει στο παρελθόν τους περιορισμούς και την τυπικότητα συμβατικών λύσεων. Γιατί; Ο ηθικισμός των θρησκευτικών καταβολών μας έχει πάψει να επηρεάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις επιλογές μας.
Συν τις άλλοις, οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες οδηγούν στη συγκατοίκηση, σαν μια πιο ασφαλή λύση όσον αφορά τα έξοδα της καθημερινότητας.
Πόσο εύκολο είναι να ταιριάξουν δύο άνθρωποι που δεν έχουν ξαναμοιραστεί χρόνο σε τόσο μεγάλο βαθμό και σε καθημερινό επίπεδο; Θα μπορέσουν να υπάρξουν κοινές συμφωνίες για την ομαλή συμβίωση ή θα προκύπτουν προβλήματα που θα διαιωνίζονται; Θα μπορέσει ο καθένας να βρει το χώρο και το χρόνο του, ώστε να αισθάνεται ελεύθερος και παράλληλα να μην περιορίζει τον άλλο; Οι ισορροπίες είναι δύσκολες και ακόμα πιο δύσκολο είναι να μην καταλήξουμε σε αποφευκτικές συμπεριφορές και συμβιβασμούς.
Ο καθένας έχει τις δικές του προσδοκίες για το πώς θα εξελιχθεί η συγκατοίκηση, επενδύει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό. Για πολλούς υπάρχει η βεβαιότητα πως η συγκατοίκηση είναι το βήμα πριν το γάμο και μια δοκιμασία για το αν το ζευγάρι μπορεί να ανταπεξέλθει στη συμβίωση ώστε να προχωρήσει στην ισόβια δέσμευση. Για άλλους είναι μια ανάγκη μεγαλύτερης εγγύτητας και μοιράσματος με τον άλλο, ανεξάρτητα με την προοπτική του γάμου.
Υπάρχουν πολλοί που αισθάνονται τη συγκατοίκηση με το έτερον ήμισυ σαν μια ευκαιρία ενηλικίωσης, αποδέσμευσης από την οικογενειακή φωλιά και δημιουργία μιας δικής τους εστίας. Άλλοι θεωρούν τη συγκατοίκηση ως το μόνο τρόπο να δεσμεύσουν τον σύντροφό τους, ώστε να ελέγχουν την καθημερινότητά του με μεγαλύτερη αμεσότητα.
Η μόνη βεβαιότητα για μια υγιή συγκατοίκηση είναι πως οφείλουμε να διαλύσουμε τις βεβαιότητές μας και να «υπογράψουμε» ένα από κοινού συμφωνηθέν συμβόλαιο. Να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, αφήνοντας χώρο στις προσδοκίες του συντρόφου μας και έπειτα να συνδιαμορφώσουμε τις ανάγκες μας.
Για τον καθένα διαφέρει το πώς ορίζεται η συγκατοίκηση. Άνθρωποι με έντονη την ανάγκη συνδιαλλαγής, μπορεί να θεωρούν αυτονόητο το μοίρασμα του ελεύθερου χρόνου με το σύντροφο. Για άλλους η καθημερινή συναναστροφή μπορεί να βιώνεται ως εγκλωβιστική και να επιθυμούν περισσότερο χρόνο με τον εαυτό τους.
Διαβάστε σχετικά: Η θεραπευτική δύναμη της συντροφικής σχέσης
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αρκεί να μένουν και οι δύο ευχαριστημένοι από τη διαδικασία. Να μην περιορίζονται. Να μην υπάρχει συμβιβασμός με το φόβο ότι θα χάσουμε τον άλλο αν δεν προσαρμοστούμε στα δικά του δεδομένα. Σε βάθος χρόνου, η διαρκή συγκάλυψη των πραγματικών μας αναγκών, μας μετατρέπει σε άβουλα και αδιάφορα για τον άλλο όντα.
Οι επιθυμίες μας όταν δεν εκπληρώνονται, αν δεν αποσιωπούνται, ενδεχομένως να εκφορτίζονται με λάθος τρόπο. Παθητικοεπιθετικά: με εκνευρισμό, αποστασιοποίηση, συνεχείς αψιμαχίες, πολλές φορές για θέματα που δεν σχετίζονται με τον πραγματικό λόγο της έντασης.
Είναι τέτοια η τριβή της καθημερινότητας που είναι λογικό να προκύπτουν ζητήματα, ακόμα και με αφορμή το πιο ασήμαντο -φαινομενικά- γεγονός. Πχ το ό,τι ο σύντροφός μου καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο στην ντουλάπα με θυμώνει. Ο θυμός δεν εκλύεται μόνο εξαιτίας του πρακτικού περιορισμού. Ενδεχομένως να σχετίζεται με έναν συνολικότερο περιορισμό των αναγκών προκειμένου να «χωρέσουν» οι επιθυμίες του άλλου.
Οι επιλογές για να διεκδικήσουμε το χώρο μας στην ντουλάπα, και κατ’ επέκταση στη σχέση μας, ποικίλουν. Αν δε γνωστοποιηθούν στο σύντροφο ο θυμός και ο περιορισμός που προκύπτουν, ίσως δεν θα έχει ποτέ την ευκαιρία να αναγνωρίσει τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Πολλές φορές, το αυτονόητο του ενός είναι ένα άγνωστο πεδίο για τον άλλο.
Οφείλουμε στον εαυτό μας να έρθουμε σε επαφή με τις δικές μας ανάγκες. Να μη συγχέουμε τις δικές μας ανάγκες με τις ανάγκες του άλλου. Ας αναρωτηθούμε τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους και όχι τι μας έχει επιβληθεί μέχρι στιγμής ως ευτυχία. Όταν ανακαλύψουμε τους τρόπους για να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, θα ξεκινήσουμε με τα σωστά εχέγγυα για τη συγκατοίκηση με το σύντροφό μας.
