Παρότι ισχυρίζονται το αντίθετο, οι μητέρες φαίνεται να έχουν και να δείχνουν κάποια προτίμηση ανάμεσα στα παιδιά τους, όπως δείχνει μια νέα έρευνα. Φαίνεται μάλιστα αυτές οι προτιμήσεις να συνεχίζονται μέχρι την τρίτη ηλικία.
Οι ερευνητές προτείνουν ότι οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό και τα μέλη της οικογένειας θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις προτιμήσεις των μητέρων όταν πρόκειται να αποφασίσουν για την ανάληψη της φροντίδας και άλλα θέματα που αφορούν τη φροντίδα του ηλικιωμένου γονέα.
Η έρευνα που αφορά την, εμφανή και μη, προτίμηση των μητέρων για κάποιο από τα παιδιά αφορά ως επί τω πλείστον νεότερες μητέρες και παιδιά. Είναι αρκετά σύνηθες οι γονείς να κάνουν κάποια διαφοροποίηση ανάμεσα στα παιδιά τους, όσον αφορά την τιμωρία και την αίσθηση της εγγύτητας, όπως αναφέρει η Jill Suitor, κοινωνιολόγος και συγγραφέας της έρευνας του πανεπιστημίου Purdue.
Οι ερευνητές σε γενικές γραμμές, γνωρίζουν λιγότερα για την προτίμηση που δείχνουν οι περισσότερο ηλικιωμένοι γονείς. Με αφορμή αυτό η Suitor και οι συνεργάτες της ξεκίνησαν πριν από 15 χρόνια, μια έρευνα όπου εξέτασαν εκατοντάδες οικογένειες. Τα ευρήματα της έρευνας έδειξαν ότι και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία γονείς τείνουν να δείχνουν κάποια προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά έναντι άλλων. Σύμφωνα με την Suitor, η προτίμηση αυτή γίνεται περισσότερο συνήθης με το πέρασμα του χρόνου, παρά λιγότερο.
Στα πλαίσια της έρευνας, γυναίκες ηλικίας 65 έως 75 ετών ρωτήθηκαν για τη σχέσεις τους με τα παιδιά τους. Τα δύο τρίτα περίπου απάντησαν ότι αισθάνονταν συναισθηματικά πιο κοντά στο ένα παιδί από ότι σε κάποιο άλλο. Τα συναισθήματα αυτά εξακολουθούσαν να ισχύουν και μετά από εφτά χρόνια όταν οι γυναίκες επανεξετάστηκαν.
Σε αυτό το σημείο, τα τέσσερα πέμπτα των μητέρων είπαν ότι θα προτιμούσαν ένα συγκεκριμένο παιδί τους να αναλάμβανε τη φροντίδα τους εάν αυτό ήταν απαραίτητο. Οι μητέρες έδειχναν προτίμηση στο παιδί που έβλεπαν και θεωρούσαν ότι μοιράζεται τις αξίες του και την οπτική και στάση του απέναντι στον κόσμο.
Σε προηγούμενες έρευνες η Suitor και οι συνεργάτες της έχουν καταγράψει τις αρνητικές συνέπειες των ηλικιωμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να βρίσκονται κοντά στο παιδί που εμπιστεύονται περισσότερο. Οι συνέπειες αυτές συμπεριλαμβάνουν μια αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης κατάθλιψης που ακολουθεί κάποια ασθένεια ή τραυματισμό.
Υπάρχουν επίσης σοβαρές συναισθηματικές συνέπειες για τα ενήλικα παιδιά που αισθάνονται αποκλεισμένα. Σκοπός της Suitor είναι να καταφέρει να βοηθήσει τα ενήλικα παιδιά να διαχειριστούν τα συναισθήματα αυτά και να αναγνωρίσουν πως η εμφάνιση και εκδήλωση κάποιας προτίμησης είναι κάτι το φυσιολογικό.
Αναφέρει επίσης πως όταν ερωτώνται τα ενήλικα παιδιά να ονομάσουν τον αδερφό/αδερφή που η μητέρα αισθάνεται περισσότερο κοντά, έχουν δίκιο τις λιγότερες από τις μισές φορές. Η αίσθηση αυτή λοιπόν του αποκλεισμού φαίνεται να είναι αβάσιμη.
