Είναι σημαντικό τα παιδιά να αισθάνονται ότι είναι ''αρκετά καλά'', ότι δηλαδή αξίζουν για αυτό που είναι και ότι έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται κάποιες φορές λιγότερο χαρούμενα.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι τα παιδιά της σημερινής εποχής ζούνε σε πολύ καλύτερες συνθήκες και ότι είναι αρκετά προνομιούχα σε σχέση με τα παιδιά προηγούμενων γενεών. Μια μελέτη όμως που έγινε στη Μεγάλη Βρετανία, έδειξε ότι περισσότερα από 22.000 παιδιά νοσηλεύτηκαν τον τελευταίο χρόνο για αυτοκαταστροφικότητα. Μεταξύ των ηλικιών 10 έως 14 υπήρχε μια αύξηση 30% στην αυτοκαταστροφικότητα σε αυτά τα παιδιά και με σημαντική διαφορά στα κορίτσια, τα οποία υπερτερούσαν. Εκατοντάδες παιδιά εμφανίζουν κατάθλιψη ακόμη και από την ηλικία των 5 ετών, 80.000 παιδιά έχουν σοβαρή μορφή κατάθλιψης, από τα οποία τα 8.000 είναι κάτω των 10 ετών –μιλώντας όχι για την κατάθλιψη που εμφανίζεται αναπτυξιακά και παίρνει ποικίλες μορφές.
Κάποια από τα αίτια που υπάρχουν στις αναφορές συμπεριλαμβάνουν τον εκφοβισμό μέσω διαδικτύου, την ανταλλαγή μηνυμάτων σεξουαλικού περιεχομένου, τη συνεχή κοινωνική πίεση προκειμένου να ανταποκριθούν στις καταναλωτικές τάσεις, τη κοινωνική πίεση που αφορά την εξωτερική εμφάνιση, τις δυσοίωνες προοπτικές επαγγελματικής απασχόλησης, τα οικογενειακά προβλήματα και το άγχος των εξετάσεων. Τους συνήθεις δηλαδή ενόχους.
Συχνά ένα καταθλιπτικό παιδί μπορεί να εξελιχθεί σε έναν καταθλιπτικό ενήλικα. Κάτι τέτοιο ήταν σύνηθες παλαιότερα που η ψυχολογική υποστήριξη θεωρούνταν ταμπού. Οι περισσότεροι γονείς ή άλλα μέλη του ευρύτερου οικογενειακού πλαισίου παρότρυναν απλώς τα παιδιά στο να χαμογελάσουν ή να είναι πιο εύθυμα. Δεν σημαίνει ότι η άσχημη ανατροφή ή οι οδυνηρές εμπειρίες του παιδιού είναι εκείνες που φέρουν την ευθύνη της εμφάνισης της κατάθλιψης του παιδιού.
Στις μέρες μας, η ακαδημαϊκή πίεση που ασκείται στα παιδιά είναι ιδιαίτερα έντονη και παίζει πρωτεύοντα ρόλο στα επίπεδα του έκδηλου άγχους που εμφανίζουν. Ενδεχομένως να σχετίζεται και με το επίπεδο προσδοκίας ή το επιθυμητό επίπεδο επιτυχίας το οποίο στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί να δημιουργήσει χαμηλά επίπεδα αίσθησης προσωπικής αξίας. Τα παιδιά δέχονται αρκετή πίεση από το κοινωνικό τους περιβάλλον χωρίς να υπάρχει λόγος ή χώρος να προσθέτουν σε αυτό οι γονείς. Η καταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε και η εργασιακή εμμονή βαραίνουν ήδη αρκετά τα παιδιά και αυξάνουν το άγχος και τον ανταγωνισμό από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Έχουν ανάγκη από ένα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον και πλαίσιο που τους αποφορτίζει από το άγχος αυτό και όχι το αντίθετο. Είναι σημαντικό τα παιδιά να δέχονται περισσότερη θετική ενίσχυση και ενθάρρυνση για τις προσπάθειές τους παρά κριτική.
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο καθώς και όλα τα social media διευκολύνουν τα παιδιά που συμπεριφέρονται άσχημα να το κάνουν με μεγαλύτερη άνεση και ελευθερία χωρίς να υπάρχει έλεγχος. Πολλά παιδιά μπορούν εύκολα να γίνουν στόχος εκφοβισμού όταν την ίδια στιγμή αυτό που στην πραγματικότητα έχουν ανάγκη είναι μια άνευ όρων αποδοχή από το στενό και οικογενειακό τους περιβάλλον.
Κάποια δυσαρέσκεια είναι φυσιολογική ως ένα σημείο σε όλες τις ηλικίες, σε μεγαλύτερο ή λιγότερο βαθμό. Είναι ο χρόνος που εμφανίζεται η δυσαρέσκεια αυτή, ο λόγος στον οποίο ανταποκρίνεται και το κατά πόσο επηρεάζει και σε τι βαθμό τη λειτουργικότητα του ατόμου.
Σε ένα παιδί που χρειάζεται στήριξη είναι προτιμότερο να αποφεύγεται η οποιαδήποτε άρνηση της κατάστασης, ως προς αποφυγή της αντιμετώπισής της ή τη μετρίαση των συναισθημάτων του παιδιού. Ακόμη και στην περίπτωση που τα αρνητικά αυτά συναισθήματα βαραίνουν τους γονείς και τους κάνουν να αισθάνονται άβολα ή ενοχικά. Το παιδί έχει δικαίωμα και στα θετικά και στα αρνητικά του συναισθήματα καθώς και στο χρόνο και χώρο που χρειάζεται για να τα εμπεριέξει. Να τα γνωρίσει, να τα αναγνωρίσει και να τα αποδεχτεί. Η οποιαδήποτε άρνηση ή μη αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων από τους γονείς, ενδέχεται να προκαλέσει όχι μόνο αντιδράσεις αλλά και άλλα ''αρνητικά'' συναισθήματα όπως θυμό, ενοχή, φόβο ή και ντροπή. Επιπρόσθετα, ενδεχομένως να δημιουργηθεί αμφιβολία ως προς το κύρος των συναισθημάτων του με αποτέλεσμα να στραφεί προς τον εαυτό του και να ενισχυθεί το αίσθημα της απομόνωσης ακόμη περισσότερο.
Η ανάγκη για αποδοχή είναι συνυφασμένη με την αναγνώριση και αποδοχή των συναισθημάτων.
