Ενώ έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα μετά την καραντίνα, υπάρχει επίσης άγχος που προκαλείται από τη χαλάρωση των μέτρων περιορισμού και πρόκειται για τη στάση μας απέναντι στον κίνδυνο, δεν ξέρουμε ποιοι ακριβώς είναι οι κίνδυνοι, αλλά και για την εκ νέου επαφή με τον κόσμο ξανά.
Για ορισμένους, το σπίτι δεν είναι ασφαλές ή χωρίς άγχος μέρος, ενώ για άλλους, η καραντίνα ανακούφισε από το άγχος επειδή η καθημερινή εμπλοκή με πτυχές της ζωής - ταξίδια, πηγαίνοντας στη δουλειά, σχέσεις - από μόνες τους προκαλούν άγχος. Υπάρχει φόβος για να επιστρέψουμε σε αυτό που μας λένε ότι είναι το «νέο φυσιολογικό», αλλά δεν υπάρχει τίποτα «φυσιολογικό» για αυτό και υπάρχει ακόμη περισσότερη αβεβαιότητα.
Οι κανόνες εμπεριέχουν περισσότερη αυτορρύθμιση - να πλένετε τα χέρια, να φοράτε μάσκα, κοινωνική απόσταση - αλλά οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους που δεν το κάνουν και αυτό προκαλεί θυμό και ερεθισμό. Αν και η πανδημία έχει αυξήσει τις ανισότητες, με μερικούς ανθρώπους πιο εκτεθειμένους από άλλους, για παράδειγμα, στο οικονομικό άγχος, βιώνουμε ένα συλλογικό τραύμα.
Τείνουμε να σκεφτόμαστε το τραύμα ως μεγάλα γεγονότα ζωής, ακόμη και απειλητικά για τη ζωή, που μπορεί να συμβούν σε ένα άτομο, αλλά αυτό είναι ένα τραύμα που πλήττει μια ολόκληρη κοινωνία. Αλλά είναι πιο δύσκολο να προσδιοριστεί γιατί δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό γιατί είναι η αβεβαιότητα γύρω από αυτό, που είναι πιο δύσκολη για τους ανθρώπους.
Σε περιόδους άγχους το πρώτο πράγμα που είναι να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας. Είμαστε πολύ καλοί στο να προσπαθούμε να τα συμπιέσουμε, αλλά αυτά έχουν τη συνήθεια να διαρρέουν. Πρόκειται για αναγνώριση ότι αισθάνεται κάποιος κάτι για κάποιο λόγο και προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Να προσπαθήσουμε να αποδεχτούμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε.
Διαβάστε σχετικά: Η ζωή μετά τον COVID-19. Ο ρόλος της ψυχολογικής ανθεκτικότητας
Δεν έχουμε καθορισμένα χρονοδιαγράμματα και είναι σημαντικό να εκτιμήσουμε ότι πρόκειται να είναι μια εξελισσόμενη διαδικασία. Αλλά για να διατηρήσουμε έναν βαθμό ελέγχου, εστιάζουμε βραχυπρόθεσμα. Σκεφτόμαστε σε περιόδους ημερών και εβδομάδων και προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πράγματα που μπορούμε - ύπνος, άσκηση και διατροφή.
Η διατήρηση των κοινωνικών συνδέσεων είναι ζωτικής σημασίας, αλλά συνιστά να διασφαλιστεί ότι τέτοιου είδους συνομιλίες έχουν μια διασκέδαση και ελαφρότητα σε αυτούς, οπότε δεν ρωτάμε μόνο τους ανθρώπους πώς είναι και αν είναι άρρωστοι.
Ενόψει μιας απειλής, οι ορμόνες του στρες αδρεναλίνη και κορτιζόλη απελευθερώνονται - η απόκριση μάχης, ή φυγής. Σε κάθε περίπτωση όπου αυτό το σύστημα απόκρισης συνεχίζει να είναι σε εγρήγορση, η αναπνοή σας θα παραμείνει γρήγορη, ο καρδιακός σας ρυθμός και η αρτηριακή σας πίεση πιθανότατα θα παραμείνουν υψηλά. Αυτό δεν είναι μακροπρόθεσμο.
Ένα από τα πράγματα που βοηθούν, είναι να ενεργοποιηθεί το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, η οποία έχει το αντίθετο αποτέλεσμα - επιβραδύνει την αναπνοή. Δραστηριότητες όπως ο διαλογισμός και η γιόγκα μπορούν να είναι αρκετά αποτελεσματικές. Η δημιουργία ορίων μπορεί να λειτουργήσει επίσης αποτελεσματικά κατά την περίοδο των διακοπών. Αναφέρετε τις ανάγκες σας σε καθημερινή βάση, και μειώστε τις προσδοκίες σας: Τι θα δουλέψει για εσάς, αντί να σας ασκήσει περισσότερη πίεση;
Βιβλιογραφία
Emine Saner (2020). The summer of stress – how to cope with fear and uncertainty in a pandemic. The Guardian.
