Το Persona (1966) είναι μία ταινία που προσπαθεί να αντικατοπτρίσει τη φύση του μυαλού, απεικονίζοντας πως η ιδέα του «εαυτού μας» δεν είναι ένα άμεσο προϊόν των εμπειριών μας, αλλά ένα πνευματικό μοντάζ αναμνήσεων, ιδεών, κοινωνικών προσδοκιών, ονείρων, ρόλων και φόβων.
Μία τανία που μπορεί κάποιος να την παρακολουθήσει ξανά και ξανά χωρίς να χάνει τη δύναμή της και που μπορεί να προβληματίσει το μυαλό και να αναταράξει την ψυχή.
Πρόκειται για μια συγκλονιστική και αινιγματική ταινία που επικεντρώνεται γύρω από δύο γυναίκες που αγωνίζονται να επιλύσουν τη συνείδησή τους και ορισμένες συμπεριφορές που τους επιβλήθηκαν από τον κόσμο. Η πρώτη είναι μία διάσημη ηθοποιός, η Ελίζαμπετ που υπέστη μία νευρική κρίση πάνω στη σκηνή και που από τότε αρνείται να μιλήσει. Η δεύτερη είναι μια νεαρή νοσηλεύτρια που ονομάζεται Άλμα, υπεύθυνη για τη φροντίδα της Ελίζαμπετ.
Σε μια από τις πρώτες σκηνές, όπου η επόπτρια της Άλμα, μία ψυχίατρος, προτείνει να μεταφερθούν από το νοσοκομείο στο παραθαλάσσιο καλοκαιρινό σπίτι της, το ακροατήριο βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν μονόλογο που αποτελεί το κεντρικό θέμα στο οποίο βασίζεται η ταινία...
Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω; Το απελπισμένο όνειρο της ύπαρξης. Όχι το φαίνεσθαι αλλά το υπάρχειν... άγρυπνος γνώστης της κάθε συνειδητής στιγμής. Ταυτόχρονα, η άβυσσος ανάμεσα σε ό,τι είσαι και ό,τι σε θεωρούν ότι είσαι, η αίσθηση του ιλίγγου και η συνεχής επιθυμία τουλάχιστον της αποκάλυψης... του να σε δουν σε βάθος, να σε σταματήσουν, ίσως ακόμη και να σε αφανίσουν, της λέει η γιατρός με ειλικρίνεια, ενώ η κάμερα δείχνει πλάνα της Ελίζαμπετ, να αναστοχάζεται αγχωμένη.
Κάθε λέξη ένα ψέμα, κάθε χειρονομία μιά ψευτιά. Κάθε χαμόγελο, μια γκριμάτσα. Να αυτοκτονήσεις; Ω, όχι. Είναι αδιανότητο. Δεν το κάνεις αυτό... Αλλά μπορείς να μένεις ακίνητη... και σιωπηλή. Τουλάχιστον έτσι δεν λες ψέματα. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, απομονώνεσαι... Έτσι δεν είσαι υποχρεωμένη να παίζεις ρόλους, να δείχνεις άλλα πρόσωπα, να κάνεις ψεύτικες χειρονομίες.... Έτσι νομίζεις..., συνεχίζει η γιατρός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Bergman υπήρξε κατά κάποιον τρόπο βαθιά επηρεασμένος από την ιδέα που είχε ο Ελβετός ψυχολόγος Carl Jung για την έννοια “persona”- ένα είδος συμβόλου που σχεδιάστηκε αφενός για να κάνει μια σαφή εντύπωση στους άλλους και αφετέρου για να κρύψει την αληθινή φύση του ατόμου.
Το Persona είναι μία ταινία που προσπαθεί να αντικατοπτρίσει τη φύση του μυαλού - απεικονίζοντας πως η ιδέα του «εαυτού μας» δεν είναι ένα άμεσο προϊόν των εμπειριών μας, αλλά ένα πνευματικό μοντάζ αναμνήσεων, ιδεών, κοινωνικών προσδοκιών, ονείρων, ρόλων και φόβων.
H ταινία Persona αναμφίβολα βασίζεται και οδηγείται από μια κεντρική δύναμη: το ασυνείδητο.
Δείτε εδώ το trailer:
Πηγή: berlinfilmjournal.com
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
