Ίσως η κοινωνία στην οποία ζούμε, η οικογένεια όπου μεγαλώσαμε και τελικά εμείς οι ίδιοι σαν άτομα έχουμε μάθει πως κάποια επιτεύγματα είναι δεδομένα, «πρέπει» να τα καταφέρουμε, οπότε δεν αξίζει να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας για αυτά.
Πολλές φορές κοιτώντας πίσω στο χρόνο, υπάρχουν στιγμές για τις οποίες είμαστε περήφανοι, άλλες τις οποίες δεν θέλουμε να θυμόμαστε και ακόμη κάποιες στις οποίες δεν δίνουμε αξία, τις θεωρούμε ασήμαντες. Άλλες φορές ξεχνάμε να κοιτάξουμε και θεωρούμε δεδομένα όσα έχουμε καταφέρει, λες και «φυτρώσαμε» στο παρόν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην αξιολογούμε το παρελθόν μας, να μη μαθαίνουμε από αυτό και ακόμη να μην αισθανόμαστε ικανοποίηση και γεμάτοι από τη ζωή μας.
Ίσως η κοινωνία στην οποία ζούμε, η οικογένεια όπου μεγαλώσαμε και τελικά εμείς οι ίδιοι σαν άτομα έχουμε μάθει πως κάποια επιτεύγματα είναι δεδομένα, «πρέπει» να τα καταφέρουμε, οπότε δεν αξίζει να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας για αυτά. Πολλές φορές οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι εργοδότες, αλλά πάνω από όλα εμείς οι ίδιοι εστιάζουμε στα αρνητικά και στα λάθη και όχι σε όσα έχουμε καταφέρει. Στον αντίποδα αυτού, υπάρχουν άλλοι, όπου εστιάζουν μόνο στα θετικά τους, χωρίς να παραδέχονται τα λάθη τους και έτσι όταν αυτό συμβεί αισθάνονται καταβεβλημένοι και κρίνουν πολύ αυστηρά τον εαυτό τους.
Κάτι που χρησιμοποιώ αρκετά συχνά στη θεραπεία, είναι πως ζητώ από τους θεραπευόμενους να απεικονίσουν τη «διαδρομή τους», σε σχέση με κάτι (π.χ η διαδρομή της ζωής τους, της επαγγελματικής τους πορείας). Σε αυτή τη διαδρομή καλούνται να τοποθετήσουν με αντικείμενα σε μια νοητή γραμμή, όλα τα σημαντικά γεγονότα ή πρόσωπα που συνέβαλαν σε αυτήν. Τους παροτρύνω να τοποθετήσουν ακόμη και σημεία δύσκολα, που όμως υπήρξαν καταλυτικά κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής.
Στη συνέχεια στεκόμαστε απέναντι από αυτή τη «διαδρομή», την κοιτάμε και ζητώ να μου μιλήσουν για όσα αυτή περιλαμβάνει. Κοιτώντας και οι ίδιοι όλα όσα βρίσκονται εκεί ανακαλύπτουν πόσα έχουν περάσει, πόσες δυσκολίες αντιμετώπισαν, αλλά και πόσα έχουν καταφέρει, πόσο έχουν αγωνιστεί, πόσα συναισθήματα έχουν βιώσει για να φτάσουν ως εδώ. Είναι η δική τους προσωπική διαδρομή και έχει μεγάλη αξία να την αναγνωρίσουν.
Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες καθώς και τα συναισθήματα. Κάποιοι σοκάρονται, συγκινούνται, χαίρονται, θλίβονται όταν ανακαλύπτουν πόσα πέρασαν, πόσο κόπιασαν και δεν το είχαν καταλάβει. Νοιώθουν όμως και μια πληρότητα, ένα γέμισμα που κανείς δεν μπορεί να τους το δώσει ή να τους το πάρει γιατί αυτή η διαδρομή είναι κάτι πολύ προσωπικό. Επίσης, αναγνωρίζουν πως ακόμη οι δυσκολίες και οι λάθος χειρισμοί τους, είχαν αξία σε αυτή τη διαδρομή. Με κάποιο μοναδικό τρόπο συμπεριλαμβάνουν όλα όσα συνέβησαν μέσα τους και σαν αποτέλεσμα έχουν την αίσθηση της πληρότητας και της ολότητας. Σαν τα κομμάτια ενός παζλ να ενώνονται.
Πίσω από αυτή την άσκηση υπάρχει μια φιλοσοφία ζωής. Τα λάθη είναι μέρος της ζωής και χρειάζεται να τα αποδεχόμαστε, χωρίς να γινόμαστε «αυστηροί κριτές» του εαυτού μας. Έχουν αξία και πολλές φορές μας φωτίζουν νέους δρόμους που χρειάζεται να ακολουθήσουμε, νέους ρόλους που χρειάζεται να αναπτύξουμε. Δίνοντας αξία στη διαδρομή μας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις διαδρομές και άλλων κοντινών μας ανθρώπων, να τους αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε κάποιες συμπεριφορές τους. Κάθε άνθρωπος αξίζει και αυτό είναι κάτι που πρώτα χρειάζεται να αναγνωρίσει ο ίδιος και στη συνέχεια το περιβάλλον του.
Αν δεν αγαπώ και αναγνωρίζω, ο ίδιος τον εαυτό μου, πως απαιτώ από τους άλλους να το κάνουν; Ακόμη και αν το κάνουν πολλές φορές τους αμφισβητώ, διότι ο ίδιος δεν πιστεύω στον εαυτό μου. Είμαι στον ρόλο ενός μικρού παιδιού που διαρκώς αναζητά την αναγνώριση από τους γύρω του. Η ικανοποίηση και πληρότητα που αισθάνομαι σαν άτομο, έρχεται από μέσα μου, από εσωτερικούς παράγοντες και όχι από εξωτερικούς/υλικούς. Αναγνωρίζοντας όσα έχω καταφέρει και επιβραβεύοντας τον εαυτό μου, αισθάνομαι ικανοποίηση και δίνω αξία σε όσα έχω ζήσει, αγαπώ την διαδρομή μου, την ιστορία μου και εμένα τον ίδιο!!!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
