Ο εκφοβισμός στην παιδική ηλικία έχει συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο για άγχος, κατάθλιψη ακόμη και διατροφικές διαταραχές. Όμως, σύμφωνα με μία νέα έρευνα, δεν είναι μόνο τα θύματα που θα μπορούσαν να βρεθούν σε ψυχολογικό κίνδυνο, αλλά και οι ίδιοι οι θύτες.
Ερευνητές στο Duke Medicine και στο Πανεπιστήμιο της Ιατρικής Σχολής της Βόρειας Καρολίνας, ήταν έκπληκτοι όταν διαπιστώσαν ότι σε μια μελέτη σε 1.420 παιδιά, αυτοί που εκφόβιζαν τους άλλους είχαν διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν συμπτώματα βουλιμίας, όπως επεισοδιακή υπερφαγία και πρόκληση εμετού, σε σύγκριση με τα παιδιά που δεν συμμετείχαν σε εκφοβισμό. Τα ευρήματα θα δημοσιευθούν στο τεύχος Δεκεμβρίου του “International Journa lof Eating Disorders”.
«Η ιστορία αυτή για τους θύτες ότι είναι πιο δυνατοί και εύσωμοι, ακούγεται εδώ και καιρό" είπε ο επικεφαλής συγγραφέας William Copeland, Ph.D., Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Duke της Ιατρικής Σχολής. «Ίσως οι θύτες να είναι καλοί στο χειρισμό κοινωνικών καταστάσεων ή να ξεφεύγουν από τα προβλήματα, αλλά σε αυτή τη περίπτωση φαίνεται ότι δεν ισχύει. Ίσως ο εκφοβισμός να είναι μία αντίδραση απέναντι στη μειονεκτική εικόνα που έχουν για το δικό τους σώμα και βγάζουν στους άλλους ή αργότερα μετανιώνουν για τις ενέργειές τους, οι οποίες τους οδηγούν σε αυτά τα συμπτώματα όπως η επεισοδιακή υπερφαγία που ακολουθείται από εμετό ή υπερβολική άσκηση».
Σε αυτή τη μελέτη οι συμμετέχοντες στην έρευνα χωρίστηκαν σε τέσσερις κατηγορίες - παιδιά που δεν συμμετείχαν καθόλου στον εκφοβισμό, θύματα εκφοβισμού, παιδιά που ήταν θύματα πολλές φορές και μερικές φορές ήταν ηθικοί αυτουργοί και παιδιά που ήταν αποκλειστικά θύτες, με κατ’ επανάληψη λεκτική και σωματική κακοποίηση άλλων παιδιών,εξαιρώντας κοινωνικά άλλους, διαδίδοντας φήμες, χωρίς ποτέ να έχουν γίνει θύματα οι ίδιοι.
Οι ερευνητές δεν ήταν έκπληκτοι όταν διαπίστωσαν ότι τα θύματα κακοποίησης από συνομήλικους τους είχαν γενικά αυξημένο κίνδυνο για διατροφικές διαταραχές.
Τα παιδιά που ήταν θύματα του εκφοβισμού είχαν σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο να εμφανίσουν συμπτώματα ανορεξίας (11,2% επικράτηση σε σύγκριση με το 5,6% των παιδιών που δεν είχαν εμπλακεί σε επεισόδιο εκφοβισμού) και βουλιμίας (27,9% επικράτηση σε σύγκριση με το 17,6% των παιδιών που δεν είχαν εμπλακεί σε επεισόδιο εκφοβισμού).
Τα παιδιά που ήταν και θύτες και θύματα είχαν την υψηλότερη επικράτηση των συμπτωμάτων ανορεξίας (22,8% σε σύγκριση με το 5,6% των παιδιών που δεν είχαν εμπλακεί σε επεισόδιο εκφοβισμού) και, επίσης, την υψηλότερη επικράτηση της επεισοδιακής υπερφαγίας (4,8% των παιδιών σε σύγκριση με λιγότερο από το 1% των αμέτοχων παιδιών) και του εμετού ως έναν τρόπο για τη διατήρηση του βάρους τους.
Αλλά ο αντίκτυπος της εκφοβιστικής συμπεριφοράς σε εκείνους που ήταν θύτες ήταν επίσης σημαντικός, με 30,8% των θυτών να έχουν συμπτώματα βουλιμίας σε σύγκριση με το 17,6% των παιδιών που δεν είχαν εμπλακεί σε επεισόδιο εκφοβισμού.
«Όλες αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες για την μακροπρόθεσμη υγεία των παιδιών», δήλωσε η Cynthia M. Bulik, Ph.D., διακεκριμένη καθηγήτρια διατροφικών διαταραχών στη Σχολή Ιατρικής του UNC και συν-συγγραφέας των πορισμάτων.
«Δυστυχώς, οι άνθρωποι έχουν την τάση να είναι επικριτικοί για τα χαρακτηριστικά άλλων ανθρώπων που όμως δεν αρέσουν στον εαυτό τους», δήλωσε η Bulik. «Η προσωπική δυσαρέσκεια του σώματος των θυτών θα μπορούσε να τροφοδοτεί την επίθεση προς τους άλλους συνομιλήκους τους. Τα ευρήματά μας λένε να αυξήσουμε την επαγρύπνησή μας για τις διατροφικές διαταραχές σε οποιονδήποτε εμπλεκόμενο στον εκφοβισμό, ανεξάρτητα από το αν είναι ο επιτιθέμενος, το θύμα ή και τα δύο».
Εκφοβισμός και ψυχική ανθεκτικότητα
«Παρά το γεγονός ότι πολλά παιδιά βιώνουν τις δια βίου επιπτώσεις του εκφοβισμού, πολλά από αυτά φαίνεται να αντεπεξέρχονται επιτυχώς και να πετυχαίνουν στη ζωή τους μετά από τέτοιες δύσκολες εμπειρίες», δήλωσε ο Copeland. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του εξετάζουν και άλλους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοοικονομικών και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων ακόμη και αν ο εκφοβισμός ή η κακοποίηση συνδέεται με γενετικούς δείκτες.
«Θέλουμε να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί μερικοί άνθρωποι είναι σε θέση να βιώσουν τα ίδια πράγματα με τους άλλους και να είναι σε θέση να τα ξεπεράσουν, χωρίς τις ίδιες συνέπειες», δήλωσε ο Copeland. «Πρέπει πραγματικά να κατανοήσουμε την ανθεκτικότητα όσων έχουν πέσει θύμα εκφοβισμού. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καθορίσουμε τα παιδιά που πρόκειται να χρειαστούν μεγαλύτερη προσοχή και πώς μπορούμε να προωθήσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σε άλλα παιδιά για να αυξήσουν την ανθεκτικότητά τους».
Πηγή: medicalxpress.com
Επιμέλεια – Απόδοση: Ομάδα psychologynow.gr
Έρευνα: International Journal of Eating Disorders
