«Μπορεί να νομίζετε ότι δεν υπάρχει διέξοδος, αλλά αν συνεχίσετε να αγωνίζεστε, μπορείτε και εσείς να είστε νικητές. Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε τον εαυτό σας να ανατρέπετε τις προβλέψεις, όπως έκανα και εγώ».
Έλεν, λυπάμαι πολύ, αλλά έχεις καρκίνο στο στάδιο 4, στις ωοθήκες. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το άκουσμα αυτών των λέξεων.
Τίποτε δεν μπορεί να σας προετοιμάσει για τη φράση «έχεις καρκίνο». Η ζωή μου πέρασε σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου, όταν άκουσα τη διάγνωση του γιατρού μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πώς μπορούσα να έχω καρκίνο για δεύτερη φορά στη ζωή μου;
Ήμουν μόνο 48 ετών όταν διαγνώσθηκα για δεύτερη φορά με καρκίνο και είχα ήδη επιβιώσει από μία ολική μαστεκτομή, εξαιτίας του καρκίνου του μαστού, σε ηλικία 32 ετών, μόλις 2 χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου Τζούλιαν.
Έλαβα τη διάγνωση καρκίνου του μαστού το 1972 και εκείνες τις ημέρες η θεραπευτική αγωγή ήταν περιορισμένη. Ο χειρούργος πίστευε ότι η ολική μαστεκτομή του δεξιού μαστού θα μου εξασφάλιζε το καλύτερο αποτέλεσμα. Ο γιατρός δικαιώθηκε τελικά, ωστόσο εγώ δεν ένιωθα λιγότερο απελπισμένη στο μεσοδιάστημα. Ήμουν μητέρα τριών παιδιών και αντί να φροντίζω τα δραστήρια παιδιά μου, έπρεπε να εστιάσω στην υγεία και την ευεξία μου.
Παρόλα αυτά, συνέχισα να ζω μια καλή ζωή. Ήμουν η σύζυγος ενός ιερέα, γραμματέας και δασκάλα νηπιαγωγείου τις Κυριακές. Ήμουν σαν όλες τις άλλες μητέρες, προσπαθώντας να βάλω προτεραιότητες στη ζωή μου, με τη διαφορά ότι αν έβαζα λάθος προτεραιότητες, θα μου κόστιζαν τη ζωή μου.
Διαβάστε σχετικά: Καρκίνος: ένας ψυχογενής αυτοκράτορας
Δεύτερη διάγνωση καρκίνου
Το δεύτερο επεισόδιο ξεκίνησε σχεδόν είκοσι αργότερα, όταν ξύπνησα αισθανόμενη υπερβολικά πρησμένη και κουρασμένη. Δεν έδωσα πολύ σημασία στην αρχή και σκέφτηκα ότι θα αισθανόμουν καλύτερα την επόμενη ημέρα. Όμως το πρήξιμο συνεχίστηκε, ειδικά μετά το φαγητό και άρχισα να αισθάνομαι πίεση χαμηλά στην κοιλιά μου. Αποφάσισα ότι ήταν ώρα να επικοινωνήσω με τον οικογενειακό γιατρό.
Ο γιατρός με παρέπεμψε για εξετάσεις, ωστόσο οι ακτινογραφίες, ο υπέρηχος και η μαγνητική τομογραφία δεν έδειξαν τίποτε. Ο γιατρός μου νόμιζε ότι ήταν ένα περιστατικό γαστρίτιδας και ότι χρειαζόμουν ξεκούραση και ανάπαυση. Παρόλα αυτά, δύο χρόνια αργότερα η κοιλιά μου εξείχε και αισθανόμουν φοβερή πίεση, οπότε ζήτησα από τον γιατρό μου να με εξετάσει ξανά. Αυτή τη φορά με παρέπεμψε για αξονική τομογραφία.
Η αξονική τομογραφία έδειξε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ότι θα χρειαζόμουν μία διερευνητική εγχείρηση, ώστε να έχουν οι γιατροί περισσότερες πληροφορίες. Ανακάλυψαν καρκίνο των ωοθηκών, ο οποίος είχε εξαπλωθεί εκτενώς σε ένα μεγάλο τμήμα του κάτω μέρους του σώματός μου.
Το χειρουργείο κράτησε για πολλές ώρες και ο χειρούργος μού ανέφερε ότι είχε αφαιρέσει το 90% του καρκίνου. Επίσης, μού είπε ότι έπρεπε να υποβληθώ σε χημειοθεραπεία. Η θεραπεία του καρκίνου ήταν αρκετά εξαντλητική τη δεκαετία του 1980 και τα αποτελέσματα ήταν πολύ πιο δυσοίωνα σε σχέση με σήμερα. Είχα ήδη νικήσει τον καρκίνο μια φορά και η πιθανότητα να επιβιώσω για δεύτερη φορά, έμοιαζε αβέβαιη.
Η καλύτερη άμυνα που μου πρότειναν ήταν ένα κοκτέιλ από Cisplatin, anthramycin και Cytoxan. Η χημειοθεραπεία διαρκούσε 7 ώρες την ημέρα, ενώ οι παρενέργειες διαρκούσαν ακόμη περισσότερο. Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την τελευταία χημειοθεραπεία, καθώς τα λευκά μου αιμοσφαίρια είχαν μειωθεί δραματικά.
Ο ογκολόγος μου σκέφτηκε ότι η τελευταία χημειοθεραπεία μπορεί να μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό, οπότε διέκοψε τη θεραπεία, ένα μήνα νωρίτερα πριν τη προκαθορισμένη λήξη της. Ο χειρούργος φυσικά δεν μου ανέφερε κάποιο χρονικό πλαίσιο επιβίωσης. Ήξερε ότι είχα αρκετά στο μυαλό μου και δεν ήθελε να μου πει ότι η γνώμη του ήταν, ότι είχα μόλις 6 μήνες ζωής.
Φαίνεται όμως ότι ο Θεός είχε άλλα σχέδια για μένα.
Ο δρόμος για την ανάρρωση
Καθόμουν στο οικογενειακό δείπνο, χωρίς όρεξη για φαγητό, ένιωθα αδύναμη και ισχνή, έχοντας μούδιασμα και φαγούρα στα χέρια και τα πόδια μου. Αισθανόμουν πολύ κουρασμένη και σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το είπα δυνατά, μέχρι που συνήλθα απότομα, ακούγοντας την κόρη μου να λέει: Δεν μπορείς να τα παρατήσεις... Ήδη έζησες περισσότερο από όσο είχε πει ο γιατρός ότι θα ζήσεις. Σοκαρίστηκα. Περίμενα ότι θα είχα φύγει νωρίτερα και αισθάνθηκα εμψυχωμένη από το γεγονός ότι ήμουν ακόμα εδώ.
Όπως οι παλαιστές στους τελευταίους γύρους ενός αγώνα, έτσι και εγώ βρήκα την ενέργεια που δεν ήξερα ότι είχα μέσα μου. Ορκίστηκα, όχι μόνο να αντέξω ακόμη έναν γύρο, αλλά να κερδίσω και τον αγώνα. Το είχα ήδη κάνει μία φορά και θα το ξανάκανα.
Ξαναβρήκα το κουράγιο μου, ωστόσο χρειαζόμουν κάτι περισσότερο, οπότε άρχισα να εξερευνώ άλλους τρόπους για να βρω τη θεραπεία μου. Δεν ήταν εύκολη δουλειά την εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο και απαιτούσε σημαντική προσπάθεια.
Εκ των υστέρων, αισθάνομαι ότι τρία πράγματα που έκανα, βοήθησαν στην θεραπεία και την ανάρρωσή μου. Η εγχείρηση και η χημειοθεραπεία ήταν ένα μεγάλο μέρος του σχεδίου θεραπείας μου, όμως ήξερα ότι δεν μπορούσα να αφεθώ τελείως και να αφήσω τους γιατρούς να κάνουν όλη τη δουλειά.
Πήγαινα στην εκκλησία πολλά βράδια, κάποιες φορές μόνη μου. Γονατισμένη και με το κεφάλι σκυμμένο ζητούσα από τον Θεό συγχώρεση και δύναμη, όπως και να με βοηθήσει να απαλλαγώ από τον θυμό και την αγανάκτησή μου. Ως σύζυγος ιερέα, δέχτηκα πολλή υποστήριξη και πολλοί άνθρωποι άρχισαν να προσεύχονται για μένα σε όλες τις Η.Π.Α.
Επίσης, άρχισα να πίνω πολλούς φυσικούς χυμούς (πολύ καιρό πριν αρχίσει η «μόδα» των χυμών). Έφτιαχνα κυρίως χυμό καρότου και κάποιες φορές πρόσθετα σκόρδο ή μήλο. Τελικά έπαθα καροτένωση, μία ασθένεια που κάνει το δέρμα πορτοκαλί, γιατί έπινα τόσο πολύ χυμό καρότου που έμοιαζα πλέον με καρότο! Ο χυμός μού έδινε πολύτιμα θρεπτικά συστατικά, ήταν εύκολος στη χώνεψη και με γέμιζε ενέργεια, ώστε να μπορώ να συνεχίζω να φροντίζω τις καθημερινές μου ανάγκες και καθήκοντα.
Διαβάστε σχετικά: Η οικογένεια ως συμπρωταγωνιστής στο έργο του καρκίνου
Η τρίτη και πιθανώς η πιο ενδιαφέρουσα θεραπευτική προσέγγιση, την οποία ανακάλυψα μέσω ενός αγαπητού φίλου, ήταν μια τεχνική με την ονομασία «θεραπευτικό άγγιγμα» (hands on therapy) από την Τζάνετ Ζίγκλερ. Γνώρισα την Τζάνετ μέσω ενός φίλου, όπου και τής είπα ότι ονομάζομαι Έλεν και έχω καρκίνο. Γύρισε προς το μέρος μου με ένα απαλό, συμπονετικό άγγιγμα και μου είπε, Είσαι η Έλεν και είχες καρκίνο.
Με δίδαξε μία τεχνική η οποία λέγεται οραματισμός. Ήταν σαν να επανεκπαίδευσε το μυαλό μου να σκέφτεται το αντίθετο αυτού που γνώριζα ως γεγονός.
Πριν κοιμηθώ το βράδυ, θυμάμαι ότι ζητούσα από τον Θεό να μου δώσει ένα σημάδι με ένα ουράνιο τόξο, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Εκείνο το βράδυ είδα καθαρά ένα ουράνιο τόξο με έντονα χρώματα. Ξύπνησα το επόμενο πρωί και αισθανόμουν αναζωογονημένη και ευγνώμων. Μετά από αυτή την εμπειρία, άρχισα να πιστεύω ότι δεν είχα πλέον καρκίνο.
Νιώθοντας ευγνωμοσύνη
Το πιο δύσκολο διάστημα στη διαδικασία ανάρρωσής μου, ήταν ο πρώτος χρόνος. Μόλις μπήκα σε μια ρουτίνα αυτοφροντίδας, συνέχισα να φροντίζω τον εαυτό μου και να εστιάζω στους αγαπημένους μου. Κοιμόμουν πολύ και έκανα πολλά διαλείμματα.
Κοιτώντας πίσω, πιστεύω πραγματικά ότι υπήρξε ένα διάστημα κατά την ανάρρωσή μου, όπου είχα σταματήσει να πιστεύω ότι είχα καρκίνο. Ίσως ήμουν σε άρνηση ή ίσως με βοήθησε να επιβιώσω η βαθιά πίστη μου. Οι μέρες περνούσαν, γίνονταν μήνες και μετά χρόνια.
Έχουν περάσει 31 χρόνια από τη μάχη μου με τον καρκίνο. Είμαι πλέον χήρα, έχω πέντε εγγόνια και είμαι απίστευτα ευγνώμων που νίκησα τον καρκίνο δυο φορές.
Μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια, ότι βίωσα τη θεία χάρη του Θεού, μέσω αυτού που ο ογκολόγος μου αποκαλεί «ιατρικό θαύμα». Θέλω να έρθω σε επαφή και να πω σε όποιον περνάει ένα παρόμοιο τραύμα: Aφού μπόρεσα εγώ να το κάνω, μπορείς και εσύ.
Μπορεί να σάς φαίνεται σαν να μην υπάρχει διέξοδος, αλλά αν συνεχίσετε να αγωνίζεστε, μπορείτε και εσείς να είστε νικητές. Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε τον εαυτό σας να ανατρέπετε τις προβλέψεις, όπως έκανα και εγώ.
Ζω πλέον 31 χρόνια χωρίς καρκίνο.
Πηγή: medicalnewstoday.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
