Κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να ακουστεί και η δική μας φωνή...
Την περασμένη εβδομάδα, ο αδερφός μου αυτοκτόνησε λόγω μίας ψυχικής ασθένειας. Δεν λάβαμε ποτέ μια οριστική διάγνωση. Ήταν σχιζοφρένεια; Σχιζοζειδής διαταραχή; Κατάθλιψη με ψυχωσικά χαρακτηριστικά; Διπολική διαταραχή; Παρά τους επαγγελματίες που εμπλέχθηκαν στην πάθησή του, ήταν δύσκολο να γνωρίζουμε. Αν και οι ερευνητές συνεχίζουν να διεξάγουν εκτεταμένη ψυχολογική έρευνα, η γνώση για τις ψυχικές διαταραχές εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο αδελφός μου αυτοκτόνησε. Παρά την ασθένειά του, έζησε δυναμικά, με εφόδια το πνεύμα, την ευφυΐα του και το κουράγιο του. Πάλεψε γενναία. Ήταν 20 ετών και τελείωνε το πρώτο έτος του στο πανεπιστήμιο. Γράφω αυτή τη στιγμή και τον θυμάμαι, τον αγαπώ σαν να μην έχει φύγει ποτέ.
Στην κηδεία του, ένας στενός οικογενειακός φίλος μίλησε με αμήχανα, βαριά λόγια αλλά που περιείχαν σοφία και δύναμη. Είπε ότι ενώ πέθαινε, ο αδελφός μου επέλεξε να κάνει τη διαφορά - μια συνήθεια που τον χαρακτήριζε. Μας έλεγε ότι ο πόνος του είχε φτάσει στα όριά του και ήθελε επιτέλους να μιλήσει για αυτό που τον έτρωγε μέσα του. Αναρωτιέμαι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αν ο αδελφός μου θα μπορούσε να μιλήσει για την ασθένειά του περισσότερο και νωρίτερα, αντί να νιώθει ντροπή ή στίγμα επειδή, μέσα από απολύτως καμία δική του υπαιτιότητα, είχε επιβαρυνθεί με μια τρομερή, φοβερή ασθένεια.
Στις αίθουσες των πανεπιστημίων, νέοι ενήλικες πάσχουν παντού γύρω μας και κανείς δε μιλά για αυτό. Δεν είναι εύκολο – υπάρχει άγνοια και πολυπλοκότητα για την κατανόηση της διαφοράς μεταξύ της ψυχικής ασθένειας και των κανονικών σκαμπανεβάσματων της φοιτητικής περιόδου. Αυτό που θεωρούμε ότι είναι «υγιές», είναι στην πραγματικότητα ένα κοινωνικό κατασκεύασμα και ο στιγματισμός της ψυχικής ασθένειας είναι τόσο πολιτισμικά κατασκευασμένος όπως ακριβώς τα πρότυπα ομορφιάς μας. Αλλά αυτή η κατασκευή, δεν αποτελεί δικαιολογία για την ηθική υποχρέωσή μας να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας ή να αμφισβητήσουμε την ντροπή και τη σιωπή γύρω από το θέμα.
Η εξερεύνηση των βαθών της ψυχικής ασθένειας είναι περίπλοκη. Ακόμη εξακολουθώ να αγωνίζομαι για να διαχωρίσω τον αδελφό μου από αυτό που τον έκανε να είναι η ψυχική ασθένεια. Όπως και οι μαθητές της Άλγεβρα Ι προσπαθούν να κάνουν πολυμεταβλητές εξισώσεις, πολλοί από εμάς δεν έχουν τα μέσα για την αντιμετώπιση των ψυχικών ασθενειών, όπως μια λεπτή κατανόηση του θέματος ή μία γνώση για το πώς να βοηθήσει κανείς ένα φίλο του. Αλλά, ακριβώς όπως έχουμε καθηγητές της άλγεβρας και τους δασκάλους για να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τα τριπλά ολοκληρώματα ή τα παράγωγα, ψυχολόγοι και θεραπευτές μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την ψυχική ασθένεια. Η αντιμετώπιση του στιγματισμού ξεκινά με καλοσύνη, με την αναγνώριση και την προσπάθεια να ανακουφιστεί η μοναξιά, όταν τη διακρίνουμε.
Ζω σε μία από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, στις ΗΠΑ, στην οποία οι φυλακές μας είναι τα μεγαλύτερα ψυχιατρικά μας ιδρύματα. Καθώς αγωνιζόμαστε να κατανοήσουμε τα νοήματα των άδικων πολέμων στη Μέση Ανατολή, τις βιολογικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και των κοινωνικών επιπτώσεων των αιώνων του ρατσισμού και του σεξισμού που δεν μπορούν να αναιρεθούν ή απλά να ζητηθεί συγγνώμη, ας προσθέσουμε τη σιωπή γύρω από την ψυχική ασθένεια στη λίστα με τα πράγματα που μαθαίνουμε στο πανεπιστήμιο, τα οποία μας επιτρέπουν να εξοργιζόμαστε από την αδικία στον κόσμο που έχει δοθεί.
Είδα τον μεγαλύτερο αδελφό μου να υποφέρει όπως κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να υποφέρει ποτέ. Πρόσεξα ότι ο ίδιος προσπάθησε να βρει παρηγοριά στα λόγια μου, στα υπαρξιστικά εγχειρίδιά του, στη μουσική και στη γνώση του κόσμου. Θα ήθελα απλώς να μπορούσα να τον είχα παρακολουθήσει να μιλάει για αυτό που τον έτρωγε, χωρίς να νιώθει ντροπή ή στιγματισμένος. Θέλουμε να μάθουμε. Θέλουμε να σκεφτούμε. Θέλουμε να μιλήσουμε πολύ και να φωνάξουμε, όχι πια να σιωπήσουμε.
------------------------------------------
Πηγή: The Occidental Weekly
Συγγραφέας: Brianna Zimmerman
Απόδοση – Επιμέλεια: Ομάδα psychologynow
