Όταν ο πατέρας του αποφασίζει ότι ο γιος είναι αρκετά μεγάλος για να αφήσει το πατρικό του σπίτι, τον στέλνει έξω στον κόσμο. Μόνο που ο γιος συνεχίζει να επιστρέφει στο σπίτι: κάθε φορά και με πιο περίεργο τρόπο. Φαίνεται ότι κάπως συνδέεται με το σπίτι. Όταν μια δυσάρεστη αλλαγή συμβαίνει στη ζωή του, ο γιος αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια του.
Το βίντεο παραπέμπει στη θεωρία του John Bowlby, σχετικά με την προσκόλληση, δηλαδή στη σταθερή σχέση που αναπτύσσει το βρέφος με τη μητέρα του στα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Η προσκόλληση είναι η πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει ο άνθρωπος και ο τρόπος που θα αναπτυχθεί αυτή η σχέση, έχει μεγάλη σημασία στην περαιτέρω συναισθηματική και κοινωνική του ανάπτυξη, αλλά και στο είδος των σχέσεων που θα σχηματίσει ως ενήλικος. Οι γονείς βρίσκονται δίπλα στο παιδί στα πρώτα του βήματα και καλύπτουν τη συναισθηματική, τη βιολογική και την κοινωνική του ασφάλεια. Στη πορεία όμως, το παιδί χρειάζεται να ανεξαρτητοποιηθεί, να κοινωνικοποιηθεί και να βγει στην κοινωνία για να σχηματίσει τη δική του ταυτότητα, με τη διακριτική ματιά των γονέων όπου χρειαστεί.
Όταν το παιδί ή αργότερα ως ενήλικος, μαθαίνει ότι η μοναδική πηγή δύναμης και ικανοποίησης των αναγκών του βρίσκεται στην οικογένεια – ακόμα και για να φτιάξει το πρωινό του – είναι φυσικό να ανατρέχει πάντα σε αυτήν χωρίς να αναπτύξει τη δική του αυτονομία. Τα παιδιά, βολεύονται με αυτό τον τρόπο, παραμένοντας άβουλα και καθηλωμένα στη βρεφική ηλικία, αντιμετωπίζοντας τον κόσμο μέσα από την βρεφική οπτική της μητέρας. Η ζυγαριά της σχέσης μητέρας παιδιού κλίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση με το παιδί να έχει τον έλεγχο της σχέσης, αιτώντας συνέχεια την ικανοποίησή των αναγκών του και τη μείωση των ψυχικών του εντάσεων, ως ένας ναρκισσιστικός οργανισμός, όπως αναφέρει και η ψυχαναλυτική ορολογία.
Όμως το παιδί μαθαίνει να αναπτύσσει αυτές τις τάσεις, μέσα από τη συνειδητή επιθυμία και την ανασφάλεια των γονέων. Αδυνατώντας οι ίδιοι να εμπιστευτούν τις αξίες που έχουν μεταδώσει στο παιδί, είναι εκείνοι που ουσιαστικά προσκολλώνται στο παιδί, δημιουργώντας τις «ιδανικές», αν και βραχυπρόθεσμες, συνθήκες ασφαλείας για την ανάπτυξή του, διακυβεύοντας όμως την ομαλή του μελλοντική εξέλιξη.
Η ζωή δυστυχώς, έρχεται πολλές φορές να προκαλέσει και να ταρακουνήσει την ασφάλειά μας… Μας καλεί με τον τρόπο της, να επιδιώξουμε τον υπαρξιακό μας στόχο: το σχηματισμό τη δικής μας ταυτότητας, έχοντας εντάξει στον κορμό των οικογενειακών χαρακτηριστικών που έχουμε κληρονομήσει, τις προσωπικές αξίες, επιθυμίες και πεποιθήσεις, ως τους δικούς μας πλέον καρπούς που καλούμαστε να υπερασπιστούμε.
