Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους κατανοούν τη σχιζοφρένεια ως μια λίστα από τρομακτικά συμπτώματα – οι σχιζοφρενείς ακούν φωνές, έχουν παραισθήσεις και παθαίνουν ψυχωσικά επεισόδια. Αλλά για την καλλιτέχνη και σκηνοθέτη Σούζαν Άλντγουρθ, αυτή η ψυχική ασθένεια, η οποία επηρεάζει έναν άνθρωπο στους εκατό, εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη ταυτότητα.
Η Άλντγουρθ χρησιμοποιεί στο έργο της ιατρικές απεικονίσεις, από τότε που μια φοβία για αιμορραγία στο κεφάλι της το 1999, την οδήγησε σε μία σειρά εγκεφαλογραφημάτων. Ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν καθαρά αλλά η εμπειρία αυτή την έστρεψε σε μια νέα κατεύθυνση, ενσωματώνοντας τα εγκεφαλογραφήματα και τις ιατρικές απεικονίσεις στην τέχνη της.
Διαμένοντας για τρία χρόνια στο Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ, γνώρισε τους κλινικούς γιατρούς, τους ερευνητές, τους ψυχιάτρους και τους ασθενείς της, γεγονός που της επέτρεψε να εξερευνήσει περαιτέρω τις ιδέες της οι οποίες κορυφώθηκαν στο έργο “Η Συναρμολόγηση του Εαυτού”: μια σειρά από εκθέσεις σε όλη την πόλη που επιμελήθηκε η ίδια, συμπεριλαμβανομένων δικών της εργασιών και άλλων καλλιτεχνών. Μια σύνθεση αυτών των έργων, θα προβληθεί αυτή την εβδομάδα στο Λονδίνο.
Ως καλλιτέχνης, επικεντρώνομαι στο τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος, αναφέρει. Υπό αυτή την έννοια, δουλεύω και λίγο σαν επιστήμονας διερευνώντας τις συνθήκες του εγκεφάλου και τα προβλήματα του, που θα μπορούσαν να διευκρινίσουν ποιοι είμαστε. Η σχιζοφρένεια ρίχνει φως σε όλες τις εμπειρίες μας - είναι μόνο το ένα άκρο του φάσματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μια σειρά από λιθογραφίες της ξεκινάει απεικονίζοντας ένα αυτί, αντικατοπτρίζοντας την ιδέα των φωνών και στη συνέχεια εξελίσσεται σε συναρμολογούμενες φιγούρες με τα μέρη του σώματος να βρίσκονται σε λάθος θέσεις. Το έργο είναι εμπνευσμένο από το "Evelyn Tables", μία σειρά από αξιοθαύμαστες απεικονίσεις της ανθρώπινης ανατομίας στο Μουσείο Hunterian στο Λονδίνο του 17ου αιώνα. Τα μέρη του σώματος είχαν αποσυναρμολογηθεί και επανασυναρμολογηθεί, κολλήθηκαν κάτω σε πίνακες και χτίστηκαν επίπεδο με επίπεδο ώστε να εμφανίζεται στο τέλος μία ολοκληρωμένη μορφή, εξηγεί η Άλντγουορθ.
Δύο άλλοι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση, η Καμίλ Όρμστον και ο Κέβιν Μίτσινσον, έχουν διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια. Και οι δύο είναι ανειδίκευτοι, αλλά η τέχνη είναι ένα μέσο ζωτικής σημασίας για να εκφράσουν ό, τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους. Η Άλντγουορθ τους συναντούσε μία φορά το μήνα για δύο χρόνια, όταν της είπαν για τις παραισθήσεις τους, τις νοσηλείες τους και τις ανατριχιαστικές επιδράσεις της φαρμακευτικής αγωγής.
Η Καμίλ ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά τα ψυχωτικά επεισόδια που ξεκίνησαν όταν ήταν μόλις 16 ετών, έθεσαν ένα πρόωρο τέλος στα όνειρά της, εξηγεί η Άλντγουορθ. Ο Μίτσινσον εξηγεί ότι ακούει φωνές που του υποδεικνύουν τι πρέπει να ζωγραφίσει. Αν και ορισμένες από αυτές είναι τρομακτικές, ο ίδιος λέει ότι θα αισθανόταν χαμένος χωρίς αυτές. Η σχιζοφρένεια τους έχει κυριολεκτικά διαχωρίσει και στη συνέχεια τους έχει επανασυναρμολογήσει, σχολιάζει η Άλντγουορθ.
Το έργο δεν τελείωσε μετά την παραμονή της Άλντγουορθ στο Ινστιτούτο. Οι Όρμστον και Μίτσινσον πλέον, παρακολουθούν τακτικά εργαστήρια τέχνης για καλλιτέχνες με προβλήματα ψυχικής υγείας στο Νιούκαστλ και θα συμμετέχουν στην έκθεση της Άλντγουορθ στο Λονδίνο, προβάλλοντας το έργο τους - μια επανασυναρμολόγηση των υπάρξεών τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πηγή: Susan Aldworth
Photo Credit: Susan Aldworth
