Υποθέτουμε ότι ο σύντροφός μας γνωρίζει γιατί είμαστε αναστατωμένοι, ότι οι φίλοι μας θα έπρεπε να συνειδητοποιούν τις ευαισθησίες μας και ότι οι συνεργάτες μας πρέπει ενστικτωδώς να καταλαβαίνουν πώς θέλουμε να γίνονται τα πράγματα. Και όταν δε συμβαίνει, αρχίζουμε να ενοχλούμαστε.
Ένα από τα καλύτερα πράγματα του να είσαι μωρό είναι ότι οι άλλοι μπορούν να διαβάσουν το μυαλό σου. Χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα, οι άνθρωποι γύρω μας προσπαθούν να μαντέψουν τι θέλουμε, και γενικά το πετυχαίνουν.
Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό και σημαντικό για μας στην παιδική ηλικία, όμως μπορεί να διαμορφώσει επικίνδυνες προσδοκίες για την υπόλοιπη ζωή μας. Μπορεί να αναπτύξει μέσα μας την αίσθηση ότι ο καθένας, ιδιαίτερα κάποιος που ισχυρίζεται ότι νοιάζεται για μας, θα πρέπει να μπορεί να αναγνωρίσει τις πιο βαθιές επιθυμίες μας, χωρίς να χρειάζεται να πούμε πολλά. Μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί, κι εκείνοι θα διαβάσουν τη σκέψη μας.
Αυτό εξηγεί μια διαδεδομένη τάση να υποθέτουμε ότι οι άλλοι ξέρουν τι εννοούμε και τι θέλουμε, χωρίς εμείς να έχουμε πει τίποτα ξεκάθαρα. Υποθέτουμε ότι ο σύντροφός μας γνωρίζει γιατί είμαστε αναστατωμένοι, ότι οι φίλοι μας θα έπρεπε να συνειδητοποιούν τις ευαισθησίες μας και ότι οι συνεργάτες μας πρέπει ενστικτωδώς να καταλαβαίνουν πώς θέλουμε να γίνονται τα πράγματα.
Διαβάστε σχετικά: Πώς να βοηθήσετε τον σύντροφό σας να ανοιχτεί συναισθηματικά
Επιπλέον, υποθέτουμε ότι, αν δεν το κάνουν, είναι σημάδι πως γίνονται επίτηδες δύσκολοι, κακοί ή ενοχλητικοί, κι άρα είμαστε δικαιολογημένοι αν τους κρατήσουμε μούτρα. Όμως, κάπου στην πορεία της ανάπτυξής μας, έχουμε ξεχάσει τη θεμελιώδη σπουδαιότητα της διδασκαλίας. Η διδασκαλία δεν είναι μόνο ένα επάγγελμα μετάδοσης γνώσεων.
Είναι μια δεξιότητα που πρέπει να εφαρμόζουμε κάθε μέρα της ζωής μας. Το μάθημα που πρέπει υπομονετικά και με προσήλωση να κατακτήσουμε και να διδάξουμε στους άλλους λέγεται «Ο εαυτός μου»: τι μας αρέσει, τι φοβόμαστε, τι ελπίζουμε, τι θέλουμε από τον κόσμο και πώς επιθυμούμε να διαμορφώνονται τα πράγματα.
Τα μωρά νοιάζονται μόνο για μια χούφτα πράγματα. Ο μέσος ενήλικας έχει χιλιάδες διαμορφωμένες ιδέες για σχεδόν όλα τα θέματα, από τον σωστό τρόπο να κλείνεις την πόρτα του ψυγείου μέχρι τον σωστό τρόπο να κυβερνάς μια χώρα. Καλό θα ήταν να εκφράζουμε τις απόψεις μας πριν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μουτρώσει ή να νιώσει πικραμένος. Είναι κατανοητό αν αποτύχουμε στα διδακτικά μας καθήκοντα. Αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα σε τεμπελιά ή έλλειψη καλοσύνης.
Μας φαίνεται απίστευτο το ότι άγνωστοι άνθρωποι θα χρειάζονταν να τους εξηγήσουμε ακόμα ένα κεφάλαιο του εγχειριδίου οδηγιών του βαθύτερου εαυτού μας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, δεν χρειαζόταν να ασχοληθούμε με όλα αυτά. Μπορεί να νοσταλγούμε την παιδική ηλικία μας περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.
Απόδοση - Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, μεταφράστρια - επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
