Πώς να δημιουργήσετε μια υγιή σχέση με το παιδί σας που ενηλικιώνεται

γονείς δημιουργούν μια υγιή σχέση με το παιδί τους που ενηλικιώνεται

Image credit: pressfoto/ freepik.com

ACADEMY Διαδικτυακό Σεμινάριο: Θεραπεία Αποδοχής και Δέσμευσης

Ἀλυπίας Τέχνη - 4ετές Πρόγραμμα στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία (Συστημική, Υπαρξιακή, Πολιτισμική)

Ορισμένες φορές, οι γονείς χρειάζεται να κάνουν ένα βήμα πίσω, για να παραμείνουν κοντά με το ενήλικο, πλέον, παιδί τους.

Οι προκλήσεις της γονεϊκής ανατροφής δεν τελειώνουν ποτέ, οπότε προκύπτει το ερώτημα: Αν υποθέσουμε ότι ένας έφηβος μπαίνει με επιτυχημένα βήματα στην ενηλικίωση, ποιες προσαρμογές χρειάζεται να κάνει ένας γονέας για να έρθει όσο δυνατόν πιο κοντά του ώστε να παραμείνει η λειτουργική σχέση μεταξύ τους;

Πότε είναι το τέλος της εφηβείας; Συνήθως από τις αρχές έως τα μέσα της τρίτης δεκαετίας, ένας νέος άνθρωπος παρουσιάζει ενδείξεις ότι φτάνει στην ενηλικίωση με δύο τρόπους: τη λειτουργική ανεξαρτησία και την αποδεκτή ταυτότητα: Είμαι αυτόνομος και γνωρίζω ποιος είμαι.

Η νεαρή ενηλικίωση (ηλικίας 23-30 ετών) είναι η φάση της χειραφέτησης και η φάση της αξιολόγησης, με την αμφισβήτηση να συνοδεύει και τις δύο φάσεις:

Η χειραφέτηση ορίζεται ως η ελευθερία από την γονεϊκή εξάρτηση και μετουσιώνεται σε ευθύνη για την αυτο-κατεύθυνση, τα κίνητρα, την αυτογνωσία και την υποστήριξη. Παρακολουθώ και διατηρώ τον εαυτό μου σε λειτουργική κατάσταση και αντιμετωπίζω τις συνέπειες των επιλογών μου, τόσο των καλών όσο και κακών.
Η αξιολόγηση εμφανίζεται καθώς ο νέος αξιολογεί τον εαυτό του, γνωρίζοντας καλύτερα τα προσωπικά εφόδιά του για να προχωρήσει επιτυχημένα στη ζωή. Αναγνωρίζω τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες μου, τα οποία θα αξιολογήσω για να προχωρήσω στη ζωή μου.

Σε αυτή την ευάλωτη ηλικιακή φάση, το παιδί δεν χρειάζεται από τους γονείς του ούτε να αμφιβάλλουν ούτε να τον κρίνουν, αφού όντας νεαρός ενήλικος έχει ήδη τις δικές του αγωνίες. Αυτό που χρειάζεται περισσότερο χρειάζεται είναι η εκδήλωση της εμπιστοσύνης τους.

Η νεαρή ενηλικίωση είναι ένα πολύ αυτο-απορροφητικό στάδιο ανάπτυξης, για ορισμένους νέους, σχεδόν εξίσου ισχυρό με τον μετασχηματισμό τους σε εφήβους. Το να είσαι ελεύθερος άνθρωπος είναι συναρπαστικό και τρομακτικό αλλά και ταυτόχρονα δύσκολο να το πετύχεις: Μερικές φορές είναι δύσκολο να δεχτώ ότι δεν είμαι αυτός που θέλω να είμαι και ότι πρέπει να δουλέψω για να γίνω καλύτερος.

Κάθε μέρα μπορεί να βιώνεται σαν μια καινούργια δοκιμασία, που ο νέος καλείται να παίξει το ρόλο του νέου ενηλίκου. Συναντά πολλούς συμβιβασμούς ανάμεσα σε αυτό που θέλει ιδανικά στη ζωή του και σε αυτό που μπορεί ρεαλιστικά να κάνει: Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση όταν τελικά μεγαλώνεις και η αυτο-αξιολόγηση μπορεί να λάβει μια καθοδική πορεία: Δεν είμαι τελικά τόσο ικανός όσο νόμιζα ότι θα ήμουν.

Όσο για τους γονείς, συχνά αντιμετωπίζουν ορισμένες σχεσιακές απώλειες στη διαδικασία της ανεξαρτητοποίησης των παιδιών τους, καθώς επιθυμούν να παραμείνουν βοηθητικοί και επικοινωνιακά συνδεδεμένοι μαζί με το αναπτυσσόμενο ενήλικο παιδί τους.

Γονεϊκές απώλειες

Yποβιβασμός: οι γονείς χάνουν τη θέση υπεροχής και οι διαπροσωπικές στάσεις τους είναι πλέον άνισες.
Απόσταση: οι γονείς χάνουν την κεντρική σημασία στη σχέση και γίνονται πιο περιθωριακοί στη ζωή των ενηλίκων νέων.
Απογοήτευση: οι προσδοκίες των γονέων δεν ικανοποιούνται πια. Τα παλιά όνειρα δεν ταιριάζουν με την αναδυόμενη πραγματικότητα.
Αποδοκιμασία: οι γονείς δεν συμφωνούν με κάποιες καθημερινές αποφάσεις. Στη θέση του νέου ενήλικα, πιστεύουν ότι θα είχαν πάρει διαφορετική απόφαση.
Διαφορετικότητα: οι γονείς χάνουν την παλιά αίσθηση ομοιότητας. Η ενήλικη ζωή του παιδιού τους γίνεται ολοένα και πιο άγνωστη.
Απόγνωση: Οι γονείς χάνουν τη συνηθισμένη επαφή. Η πρωτογενής οικειότητα και η σπουδαιότητα βρίσκονται αλλού πλέον για τον ενήλικα.
Αποστέρηση: οι γονείς χάνουν τις τρέχουσες πληροφορίες. Αισθάνονται πιο μακριά από το τι συμβαίνει.
Αμεσότητα: οι γονείς χάνουν τον αυθορμητισμό της επικοινωνίας. Υπάρχει πλέον μεγαλύτερος σκεπτικισμός και διπλωματία στην επικοινωνία τους.

Η Βελτίωση της σχέσης

Φυσικά, αυτές οι προσαρμογές από τους γονείς δεν είναι υποχρεωτικές. Ορισμένοι γονείς μπορεί να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους για αυτές και αυτό μπορεί, κάποιες φορές, να βγει σε καλό. Όμως αν δε βγει σε καλό, δείτε πώς μπορεί η σχέση γονιού / ενήλικου παιδιού να γίνει πολύ κουραστική και να οδηγήσει σε εντάσεις:

Υποβιβασμός: Είμαι ακόμα ο γονέας σου και θα κάνεις ό, τι λέω (Έλεγχος).
Απόσταση: Θα συνεχίσω να είμαι ενεργό μέρος της καθημερινής ζωής σου. (Συμμετοχή)
Απογοήτευση: Θα εκπληρώσεις τις προσδοκίες που έχουμε για σένα. (Φιλοδοξία)
Αποδοκιμασία: Παίρνεις ανώριμες αποφάσεις. (Επίκριση)
Διαφορετικότητα: Το πώς ζούμε τη ζωή μας, είναι το πώς περιμένουμε να ζήσεις και εσύ τη δική σου (Ομοιότητα)
Απόγνωση: θα μείνεις μαζί μας και δεν θα φύγεις ποτέ από το σπίτι
Αποστέρηση: θα μας κρατάς ενημερωμένους έτσι όπως έκανες πάντα (στενή σχέση)
Αμεσότητα: θα συνεχίσουμε να μιλάμε όπως θέλουμε, ως συνήθως. (ειλικρίνεια)

Προσαρμογή Ρόλων

Αν πιστεύετε ότι το ενήλικο παιδί σας θα παραμείνει στο οικογενειακό επίκεντρο όπως όταν ήταν έφηβος, τότε η σχέση δεν θα λειτουργήσει καθόλου καλά. Αντίθετα, αν δώσετε έμφαση σε συγκεκριμένους γονικούς ρόλους, τότε θα αναπτυχθεί μεγαλύτερη εγγύτητα. Ακολουθούν ορισμένες προτάσεις:

Οι γονείς μπορούν να γίνουν «οπαδοί» του παιδιού τους, γιορτάζοντας τα επιτεύγματα του.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν υποστηρικτές, παρέχοντας ενεργητική ακρόαση.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν κινητήριοι μοχλοί, ενθαρρύνοντας την προσπάθεια.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν «ακόλουθοι» του, εκφράζοντας ενδιαφέρον.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν μέντορες και να το συμβουλεύουν όταν τους ζητηθεί.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν συνοδοιπόροι, γινόμενοι μία ευχάριστη παρέα.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν ανεξάρτητοι, ζώντας ξεχωριστή ζωή από το παιδί τους.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν πληροφοριοδότες, μοιραζόμενοι μαζί του τα οικογενειακά νέα.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν βοηθοί, βρισκόμενοι σε οικογενειακή ετοιμότητα.
Οι γονείς μπορούν να γίνουν αιτούντες, ζητώντας βοήθεια από το παιδί τους.

Με αυτό τον τρόπο, ξεκινάει να αναπτύσσεται μία κοντινή σχέση ως ξεχωριστά όμως άτομα, με τους γονείς να λειτουργούν περισσότερο με τους όρους του νεαρού ενήλικα. Ο νεαρός ενήλικας βλέπει τους γονείς του να είναι λιγότερο επικεντρωμένοι σε αυτόν, όμως να τον αγαπούν εξίσου με πριν. Έχουν απλώς μετακινηθεί σε μια μεγαλύτερη απόσταση, καθώς ο νέος ενήλικας τοποθετεί ως απαραίτητη προτεραιότητα του την καλλιέργεια μιας ανεξάρτητης ζωής.