Μια νέα μέθοδος που είναι γνωστή ως Συμπεριφορική Ενεργοποίηση (ΣΕ) εμφανίζει υποσχόμενα αποτελέσματα και μπορεί να είναι και πιο οικονομική από τη γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία.
Ένα από τα χειρότερα πράγματα της κλινικής κατάθλιψης είναι ο σκληρός φαύλος κύκλος. Όταν αισθάνεσαι άσχημα, σου πνίγει το κίνητρο. Η απώλεια των κινήτρων οδηγεί σε αδράνεια. Η αδράνεια κάνει την κατάθλιψη χειρότερη και ο κύκλος συνεχίζεται. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που παγιδεύονται σε αυτό το φοβερό φαύλο κύκλο: σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, υπολογίζεται ότι 350 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με προβλεπόμενο συνολικό κόστος που πλησιάζει τα $ 5.4 τρισεκατομμύρια για την περίοδο 20-ετών 2011-2030 .
Τα καλά νέα είναι ότι οι θεραπείες λειτουργούν. Η Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία (ΓΣΘ), στην οποία οι άνθρωποι μαθαίνουν να διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης τους και να αμφισβητούν τις αρνητικές παραδοχές της ζωής τους, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα. Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα μπορεί επίσης να βοηθήσουν. Η, όχι και τόσο, καλή είδηση είναι ότι τα αποτελέσματα της θεραπείας μπορεί να είναι άνισα μεταξύ των πληθυσμών, με τη μείωση των συμπτωμάτων να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ικανότητες του ψυχολόγου ή άλλου θεραπευτή. Επισης,η θεραπεία μπορεί επίσης να είναι ακριβή.
Τώρα, σύμφωνα με μια βρετανική μελέτη που μόλις δημοσιεύθηκε στο The Lancet, μπορεί να υπάρξει μια άλλη θεραπευτική επιλογή, μια που μπορεί να χορηγηθεί σε ένα μεγαλύτερο πληθυσμό από λιγότερο αυστηρά εκπαιδευμένους θεραπευτές, καθιστώντας τη τόσο περισσότερο διαθέσιμη και λιγότερο δαπανηρή από ό, τι η ΓΣΘ. Ακόμα καλύτερα, από ορισμένες απόψεις, η νέα θεραπεία σας εμπλέκει να κάνετε περισσότερο τα πράγματα που σας αρέσει να κάνετε ή τουλάχιστον τα πράγματα που σας άρεσε να κάνετε πριν η κατάθλιψη καταστήσει δύσκολο να απολαύσετε ο,τιδήποτε.
Η νέα αυτή προσέγγιση περιλαμβάνει μερικά από τα στοιχεία των πιο παραδοσιακών θεραπειών, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης των καταστάσεων και των σκέψεων που προκαλούν καταθλιπτικά επεισόδια και την εκμάθηση της αποφυγής των μηρυκασμών που συχνά κάνουν τα συμπτώματα χειρότερα. Η φαρμακευτική αγωγή, η οποία είναι συμβατή με τη ΓΣΘ, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί με την ΣΕ. Η βασική διαφορά, ωστόσο, είναι ότι οι συνεδρίες με τους θεραπευτές δεν είναι αφιερωμένες στην εξάσκηση γνωσιακής συμπεριφοριστικής αντιμετώπισης των δεξιοτήτων όπως στη ΓΣΘ, αλλά τουλάχιστον εν μέρει, στη σχεδίαση ευχάριστων και παραγωγικών δραστηριοτήτων και στην εκμάθηση τους.
«Η ΓΣΘ είναι μια θεραπεία ‘από μέσα προς τα έξω’, όπου οι θεραπευτές επικεντρώνονται στον τρόπο που σκέφτεται ένα πρόσωπο», έγραψε ο ψυχολόγος David A. Richards από το Πανεπιστήμιο της Ιατρικής Σχολής του Exeter, επικεφαλής συγγραφέας τηςέρευνας του Lancet. «Η Συμπεριφορική Ενεργοποίηση είναι μια ‘εξωτερική’ θεραπεία που εστιάζει στην παροχή βοήθειας σε άτομα με κατάθλιψη, αλλάζοντας τον τρόπο που δρουν».
Στη μελέτη, που διενεργήθηκε από μια ομάδα ερευνητών από το Exeter, το Kings College του Λονδίνου και άλλους φορείς, οι ερευνητές εξέτασαν 440 άτομα, 18 ετών και άνω, που πληρούσαν τα διαγνωστικά κριτήρια για μείζονα καταθλιπτική διαταραχή. Από αυτούς, στους 221 είχαν ανατεθεί μέχρι 20 συνεδρίες της ΓΣΘ, χορηγημένες από πιστοποιημένους ψυχολογικούς θεραπευτές κατά τη διάρκεια 16 εβδομάδων. Οι υπόλοιποι 219 συμμετέχοντες έλαβαν τον ίδιο αριθμό συνεδριών ΣΕ κατά την ίδια χρονική περίοδο, που χορηγούνταν από κατώτερης εμπειρίας εργαζόμενους στην ψυχική υγεία.
Οι εξωτερικές δραστηριότητες οι οποίες ανατέθηκαν στους ασθενείς της ΣΕ, παρουσίαζαν ποικλία ανάλογα με τους ίδιους τους ασθενείς. Σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσε να ήταν μία άσκηση ή εθελοντική εργασία ή να βγουν έξω με τους φίλους. Σε όλες τις περιπτώσεις θα έπρεπε να είναι κάτι θετικό και ενεργό. «Οι δραστηριότητες μπορούν να είναι κυριολεκτικά τα πάντα. Κοινωνικές, περιβαλλοντικές, φυσικές ή ακόμη και πολύ ιδιωτικές (όπως η ανάγνωση)» ανέφερε ο Richards. «Το κύριο πράγμα είναι ότι συνάδουν με τις αξίες του ατόμου και ότι είναι λειτουργικές».
Όλοι οι ασθενείς και στις δύο ομάδες έλαβαν συμπληρωματικές εξετάσεις στους 6, 12 και 18 μήνες αφού τελείωσε η θεραπεία. Αυτές οι εκτιμήσεις αποκάλυψαν ότι τα αποτελέσματα ήταν στατιστικώς δυσδιάκριτα, με τα δύο τρίτα του συνόλου των ασθενών να αναφέρουν 50% ή μεγαλύτερη μείωση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων, ανεξάρτητα από την ομάδα. Τα αποτελέσματα αυτά σημαίνουν ότι η ΣΕ διέσχισε αυτό που ονομάζεται «μη-κατώτερο» όριο, το οποίο ακούγεται μη εντυπωσιακό, αλλά είναι επίσης απλά ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι, σε αυτή τη μελέτη, τουλάχιστον, ήταν εξίσου καλή με τη ΓΣΘ.
Καμία θεραπεία, βέβαια, δεν έρχεται με εγγύηση επιτυχίας. Και οι δύο θεραπείες απαιτούν δέσμευση από τους ασθενείς, συνέπεια παρουσίας στις συνεδρίες, να ακολουθούνόλα τα πρωτόκολλα θεραπείας και τη συνεργασία με τον θεραπευτή με στόχο να βελτιωθεί η ψυχική τους υγεία, όλο αυτό που ο Edwards αποκαλεί «θεραπευτική συμμαχία». Όταν γίνει σωστά αυτή η σκληρή δουλειά, μπορεί να αποφέρει πολλά θετικά, να οδηγήσει σε μία πορεία έξω από την κατάθλιψη, ακόμη πιο ισχυρή από το φαύλο κύκλο που κάποτε οδήγησε σε αυτή.
Δείτε περισσότερα για τη θεραπεία της κατάθλιψης στο άρθρο των Μιχόπουλου, Ζέρβα: «Ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις της κατάθλιψης».
Πηγή: time.com
