Όπως τα σημεία στίξης στις προτάσεις, έτσι και οι απώλειες νοηματοδοτούν τη ζωή...
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε βιώσει και θα ξαναβιώσουμε κάποια απώλεια στη ζωή μας. Η έννοια της απώλειας στην ψυχοθεραπεία, δεν αναφέρεται μόνο στο θάνατο κάποιου ανθρώπου, αλλά και στο να χάσει κανείς κάτι σημαντικό, όπως το να πρέπει να αποχαιρετίσει μια επιθυμία του ή να αποχωριστεί μια συνθήκη μέσα στην οποία ένιωθε καλά.
Κάθε απώλεια φέρνει και ένα πένθος μαζί της. Το πένθος εκφράζεται με διαφορετικούς όρους και διαρκεί διαφορετικά διαστήματα για τον καθένα μας, ωστόσο είναι απαραίτητο να υπάρξει, ώστε να μην αμβλυνθεί και περιχαρακωθεί η απώλεια που βιώνουμε.
Αν το δούμε με μια ψυχαναλυτική ματιά, η έννοια του πένθους αναφέρεται πάντα σε κάποια μέρη του εαυτού μας. Αυτό σημαίνει ότι, σχεδόν σε κάθε άνθρωπο που συνδεόμαστε, κατάσταση που βρισκόμαστε, εργασία που κάνουμε, όνειρα που έχουμε κλπ, επενδύουμε κάτι από εμάς. Ακουμπάμε, κατά κάποιο τρόπο ένα δικό μας κομμάτι. Έτσι, όταν για παράδειγμα απωλέσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, δεν πενθούμε μόνο εκείνον, αλλά και την απώλεια της κοινής μας ζωής, των σχεδίων που ενδεχομένως είχαμε μαζί του, των συναισθημάτων που μας προκαλούσε. Χάνουμε και κάτι καθαρά δικό μας, που αποτελεί στοιχείο της ύπαρξής μας και μας κάνει τους ανθρώπους που είμαστε.
Όμως, όπως τα σημεία στίξης στις προτάσεις, έτσι και οι απώλειες νοηματοδοτούν τη ζωή.
Είναι χρήσιμο να κρατάμε κατά νου ότι, με κάθε απώλεια, δε μπαίνει απαραίτητα τελεία.
Μπορεί να μπει ένα κόμμα, για να σηματοδοτηθεί η συνέχεια που ακολουθεί. Για παράδειγμα, αν χάσει κανείς ένα όνειρο, μπορεί στην πορεία της ζωής του να το αντικαταστήσει με ένα άλλο.
Μπορεί να μπει ένα ερωτηματικό, που κάπως καλούμαστε να απαντήσουμε. Αν χάσουμε τη δουλειά μας, μπορεί να είναι να απαντήσουμε πόσο καλά ήμασταν σε αυτήν και αν χρειάζεται να επανεξετάσουμε κάποιες επιλογές μας.
Μπορεί να μπει και μια άνω τελεία, μετά την οποία ακολουθούν εξηγήσεις. Αν χάσουμε μια σχέση, πιθανώς μένοντας μόνοι, να ανακαλύψουμε στην πορεία πράγματα για τον εαυτό μας και να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε.
Η 'λύση' του πένθους στηρίζεται στην ικανότητα του ατόμου να αποχαιρετίσει αυτό που έχασε και να συνδεθεί εκ νέου. Όταν αυτό δε μπορεί να γίνει και συναισθήματα κατάθλιψης μοιάζουν να μας καθηλώνουν, είναι σημαντικό να αναζητήσουμε στήριξη ώστε να βρεθεί μια διέξοδος για το τραύμα. Ο στόχος είναι, αφού βιώσουμε την τελετουργία του πένθους, να αρχίσουμε σταδιακά να επανεπενδύουμε σε νέες συνθήκες, καθώς όλοι έχουμε ανάγκη να συνδεθούμε με πρόσωπα και καταστάσεις, να δημιουργήσουμε και να ονειρευτούμε.
