Μήπως βοηθάτε τους συναδέρφους σας περισσότερο από τον εαυτό σας;
Μια από τις πιο απλές και εύκολες στρατηγικές που μπορεί να ακολουθήσετε για να κάνετε φίλους στον χώρο εργασίας είναι να προσφερθείτε να τους βοηθήσετε. Το κοινό στοιχείο μεταξύ σας είναι το αντικείμενο της εργασίας σας. Συνεπώς, η εμπλοκή σε ένα έργο συναδέλφου ή η βοήθεια σε κάποιον νέο συνάδελφο, μπορεί να διευκολύνει την δημιουργία σχέσεων εντός του εργασιακού περιβάλλοντος.
Εν πάση περιπτώσει, ο παραπάνω τρόπος φαντάζει πιο φυσικός από την αμήχανη, τυπική συζήτηση για τον καιρό που γίνεται συνήθως δίπλα σε μια καφετιέρα.
Ωστόσο, σε μια πρόσφατη στήλη του Harvard Business Review, η καθηγήτρια Λανάι από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντας, υποστήριξε ότι η παραπάνω πρόταση υποκρύπτει ένα μεγάλο μειονέκτημα: Η παροχή βοήθειας σε συναδέλφους μπορεί να αποδειχθεί εξαντλητική. Η ερευνήτρια, σε δύο πρόσφατες μελέτες της, υποστήριξε ότι τελικά η παροχή βοήθειας στον χώρο εργασίας, φαίνεται να βάζει τον εργαζόμενο να ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, καθώς μπορεί από την μια πλευρά να ενισχύει την ενέργειά του, αλλά από την άλλη είναι δυνατόν να τον εξαντλεί.
Πιο συγκεκριμένα, στην πρώτη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Applied Psychology, οι ερευνητές παρακολούθησαν 68 εργαζομένους για 3 εβδομάδες. Τους ζήτησαν να καταγράφουν κάθε πότε κάποιος συνάδελφος τους ζητούσε βοήθεια και αν αυτοί δεχόντουσαν, καθώς και τις διακυμάνσεις που παρατηρούσαν στην ενέργειά τους κατά την διάρκεια της ημέρας.
Παρακάτω παρουσιάζονται τα ευρήματα, όπως τα περιέγραψε η ερευνήτρια:
«Βρήκαμε ότι, όπως συμβαίνει και στα πρώτα μίλια ενός αγώνα δρόμου, η ανταπόκριση σε ένα ή δύο αιτήματα δεν είχε σημαντική επίδραση στην ενέργεια των συμμετεχόντων. Παρ’ όλα αυτά, όπως συμβαίνει και στο Μαραθώνιο, η απάντηση σε πολλαπλά αιτήματα φάνηκε ότι αύξανε σε μεγάλο βαθμό την εξάντληση των εργαζομένων, η οποία εκφρaζόταν με σημαντική μείωση της θέλησης και της ικανότητας συγκέντρωσης, της διαχείρισης του συναισθήματος ή της επιμονής στην ολοκλήρωση δύσκολων έργων. Τέλος, η εξάντληση αυτή παρέμενε ακόμα και την επόμενη μέρα, παρά την νυχτερινή ανάπαυση».
Στη δεύτερη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Academy of Management Journal, επικράτησαν παρόμοιες συνθήκες και συμμετείχαν 82 εργαζόμενοι, οι οποίοι παρακολουθούνταν για ένα διάστημα μεγαλύτερο των δύο εβδομάδων.
Σε αυτή την περίπτωση, η προσοχή στράφηκε στα συναισθήματα που δημιουργεί η παροχή βοήθειας, με τα αποτελέσματα της έρευνας να είναι μεικτά:
«Η βοήθεια σχετίζεται με θετικά συναισθήματα, τα οποία μπορούν να ενισχύσουν την ενέργεια του ατόμου μέσω της θέσης του βοηθού που λαμβάνει, καθώς επίσης και να ενδυναμώσουν την δέσμευση και την ικανοποίησή του. Παράλληλα όμως, η προσφορά βοήθειας στους άλλους δυσκολεύει την πρόοδο του έργου του ατόμου- βοηθού, με αποτέλεσμα την εξάντληση των εσωτερικών του πόρων, δημιουργώντας συγχρόνως και ένα σοβαρό πλήγμα της ικανοποίησης και αφοσίωσης στην εργασία του» σημείωσε η ερευνήτρια.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσε κανείς να σας αποκαλέσει ανόητους αν καταλήγετε να βοηθάτε τους συναδέλφους σας στο γραφείο, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός μπορεί να σας αποδοθεί ακόμα και αν επιλέξετε να μην δώσετε καμία βοήθεια. Από την μια πλευρά, η διατήρηση της ενέργειά σας είναι ένα βασικό και λογικό εφόδιο που όλοι διαθέτουμε, αλλά από την άλλη κανείς δεν θέλει να είναι ο «χαμάλης» του γραφείου.
Ίσως, θα ήταν καλύτερο η βοήθεια που δίνετε στους συναδέλφους σας να γίνεται με μέτρο και πιθανώς με κάποια «στρατηγική σκέψη», όπως και όλα τα άλλα πράγματα στην ζωή σας.
Πηγή: nymag.com
Απόδοση: Άννα Αποστολίδου, Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Psychologynow.gr
