Ήρθε η ώρα να ελευθερωθώ από τα δεσμά μου. Είναι δύσκολο το ξέρω και πολλές φορές θα ψάχνω βελόνα και κλωστή για να ενώσω το κομμάτια και να επιστρέψω στην ασφάλεια. Όμως τουλάχιστον θα έχω κάνει το βήμα και θα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό στην αλλαγή!
- Θέλεις;
- Ναι θέλω, αλλά…
- Αλλά;
- Αλλά φοβάμαι…
- Τι φοβάσαι ρε χαζό;
- Φοβάμαι ότι θα με αφήσεις και θα πληγωθώ!
Θυμάμαι την ημέρα που κάναμε με τον Ιωσήφ ακριβώς αυτόν τον διάλογο, μόνο που έλειπε η τελευταία φράση. Αυτήν δεν του την είπα ποτέ, κι ας την σκεφτόμουν δυνατά, κι ας έγινε τελικά πράξη! Ακόμη κι αν την προκάλεσα εγώ!
Lost is a lovely place to find yourself…
Και ο κέρσορας αναβοσβήνει συνεχώς και δεν ξέρω τι να γράψω, ίσως τι να πρώτο -γράψω! Νιώθω χαμένη.
Βάζω ένα τραγούδι στο YouTube, του Αργυρού σε στίχους της Βραχάλη, Τίποτα εσύ!
Μου ζήτησες απλά ένα αστέρι, σου’ δωσα ουρανό στο χέρι. Μου ζήτησες απλά ένα κύμα, σου’ δωσα νησί. Μου ζήτησες να μη φοβάμαι, σου είπα όπου θέλεις πάμε. Μου ζήτησες απλά μια σχέση, σου’ δωσα ζωή. Μα τίποτα εσύ· τίποτα δεν κατάλαβες εσύ…
Και νιώθω ανακούφιση, ένα χτύπημα στον ώμο. Για να το έκανε τραγούδι η Βραχάλη σημαίνει ότι πολλοί νιώθουν έτσι. Όλοι έχουν τους ίδιους φόβους.
Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και θέλω να βήξω για να φύγει αλλά δεν είναι φλέμα. Ίσως είναι η πίκρα μου, σκέφτομαι, και κατευθείαν έρχεται στο μυαλό μου, η τελευταία μου συνεδρία.
Κλείνουμε τη συνεδρία και δεν μπορώ να σκεφτώ καθόλου. Η λογική μου μπήκε σε σίγαση. Κοιτώ τον υπολογιστή με παγωμένο βλέμμα και νιώθω την καρέκλα μου να έχει καρφιά που με τρυπάνε. Νιώθω τον αέρα να με έχει σηκώσει ψηλά και να με βολοδέρνει αδέσποτα στο χάος. Απόγνωση.
Σηκώνομαι και πηγαίνω στην κουζίνα. Βρίσκω ξηρούς καρπούς τους οποίους ξεκινώ να τρώω λαίμαργα. Ευτυχώς διόρθωσα τις διατροφικές μου συνήθειες και δεν καταναλώνω πια τυρογαριδάκια, σκέφτομαι. Στον «τροχό της τύχης» τους λείπει ένα γράμμα και δεν μπορούν να λύσουν το γρίφο. Τους βρίζω και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό αφού η απάντηση είναι μπροστά τους και τους φωνάζει!
Συνειδητοποιώ πως η απάντηση στον δικό μου γρίφο βρίσκεται μπροστά μου! Ή τουλάχιστον κάθεται δίπλα μου στον καναπέ προσπαθώντας να βρουν κι αυτοί τη λύση στο γρίφο. Στην τηλεόραση πέφτουν διαφημίσεις κι εγώ αποφασίζω να κάνω ένα μπάνιο για να ξεπλύνει το νερό την αγωνία, τον πόνο και τον θυμό μου.
Διαβάστε σχετικά: Πώς είναι να νιώθεις μόνος και ανεπαρκής; #vgaltoapomesasou
Εσένα ποιος θα σε αντέξει; και το νερό τρέχει στο σώμα μου και εύχομαι μαζί με τη βρωμιά να πάρει μαζί του και αυτήν την ιδέα που μου ρουφάει το μυαλό!
Πόσες φορές κι αν δεν έχω ακούσει αυτή τη φράση από τους γονείς μου;
Πράγματι, είναι μια δίκαιη φράση. Δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Είναι πολύ δύσκολο να με αντέξει κάποιος πλέον. Αφού εγώ είχα τη θέση στην οικογένεια να ελέγχω και να ρυθμίζω τα πάντα, γιατί εγώ ήμουν το «αστέρι» του σπιτιού, που τα καταφέρνει όλα. Όντως έτσι είναι, δεν αρνούμαι τα χαρίσματα μου.
Όμως αυτή η προσδοκία των άλλων, για τελειότητα από εμένα είναι τόσο πιεστική! Γονείς ξανασκεφτείτε το πριν ρίξετε τους προβολείς πάνω στα παιδιά σας. Ποιος θέλει να είναι το «μεγάλο ταλέντο»; Ποιος θέλει να είναι η «φοβερή ελπίδα»; Πόσο στρεσογόνο είναι όλο αυτό; Και πόση αγωνία τελικά κουβαλάει για τον άνθρωπο που πρέπει να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες;
Από την άλλη γίνομαι η ανάποδη, η παράξενη και η περίεργη κοπέλα γιατί όταν όντως κάνω αυτό που μου ζητούν γίνομαι χειριστική και αυτό δεν αρέσει σε κανέναν, έτσι δεν είναι; Ποιός θέλει να τον ελέγχουν; Όταν εγώ περιορίζω τις ελευθερίες των άλλων, τότε νιώθουν φυλακισμένοι από εμένα, θυμώνουν και αυτό προκαλεί την αντίδραση τους. Την επιθετική τους συμπεριφορά.
Για να με αντέξει, λοιπόν, κάποιος, οφείλω να είμαι αυτοθυσιαστικη, ώστε να του γλυκάνω το χάπι, όπως ήμουν και για την οικογένεια μου η οποία μου έχει δώσει τον ρόλο του σωτήρα αλλά και του θύτη ταυτόχρονα. Και ποιος θέλει να είναι ο κακός στην ιστορία κάποιου; Ποιος θέλει να πληγώνει τους άλλους αφού στο τέλος ο πόνος θα γυρίσει στον ίδιο πολλαπλά; Κανείς! Σύμφωνα με τα συμπεράσματα στατιστικών ερευνών που έγιναν με μαθηματική ακρίβεια!
Οπότε καλύτερα μόνος έτσι;
Βγαίνω από τη μπανιέρα και ανοίγω το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας. Ευτυχώς η παραπάνω ερευνά έγινε από εμένα την ίδια οπότε και το ενδεχόμενο λάθους είναι αυξημένο σε ποσοστό άνω του μέσου. Το δείγμα ήταν δοσμένο από προσωπικές μου εμπειρίες που τα νήματα κινούνταν από εμένα.
Παίρνω ψαλίδι και κόβω τη μαριονέτα. Ήρθε η ώρα να ελευθερωθώ από τα δεσμά μου. Είναι δύσκολο το ξέρω και πολλές φορές θα ψάχνω βελόνα και κλωστή για να ενώσω το κομμάτια και να επιστρέψω στην ασφάλεια. Όμως τουλάχιστον θα έχω κάνει το βήμα και θα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό στην αλλαγή! Σωστά;
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
