Κάθε όνομα που μου χάριζες και σπίλωνες την ιερότητα του παιδιού μέσα μου, κάθε πληγή που μου άνοιγες μόνο και μόνο για να λάβεις την σαδιστική ικανοποίηση της ανωτερότητάς σου και της εξουσίας σου πάνω μου, άρχισαν να γίνονται επεξεργάσιμες πρώτες ύλες για το αριστούργημά μου, για αυτό που είμαι τώρα κι αυτό που θα γίνω αύριο.
Οι συστάσεις μεταξύ μας δεν είναι αναγκαίες. Γνωριζόμαστε χρόνια, απ’ όταν ήμουν παρά ένα μικρό παιδί. Καθ’ όλη τη διάρκεια έχουμε συναντηθεί πολλάκις, μα κάθε φορά με άλλο πρόσωπο να σκεπάζει την υπόστασή σου και υπό διαφορετικές συνθήκες. Με κάθε εναλλαγή του προσώπου σου επανέρχεσαι δριμύτερος, πιο πανούργος, πιο αδίστακτος.
Μα δεν είσαι ο μόνος που άλλαξες στη πορεία. Μαζί με σένα και τον πόλεμό σου, έχω καταφέρει να με χτίσω από τη βάση. Κι αυτό διότι μού πρόσφερες κάθε φορά τη δυνατότητα του χώρου σπάζοντας τα θεμέλια που με αφέλεια νόμιζα πως είχα καταφέρει να κάνω ισχυρότερα.
Οι επαφές μαζί σου, ειδικά αυτές στην πιο ευαίσθητη και τρωτή μου κατάσταση, όταν ο κόσμος ήταν αθώος και όμορφος στα παιδικά μου μάτια, μου στέρησαν πολλά, με έβγαλαν από το δρόμο μου. Στη πορεία όμως, άρχισα να συνειδητοποιώ πως ενώ κατάφερες να με κάνεις ξένο για τον εαυτό μου και να αμφιβάλλω για το ποιος και τι είμαι, σε ηλικία που οι υπόλοιποι ζούσαν ξέγνοιαστα με μόνη καθημερινότητα το παιχνίδι και τη χαρά, μου πρόσφερες ένα ακριβοπληρωμένο δώρο. Το δώρο του αγώνα της αυτογνωσίας.
Κάθε όνομα που μου χάριζες και σπίλωνες την ιερότητα του παιδιού μέσα μου, κάθε πληγή που μου άνοιγες μόνο και μόνο για να λάβεις την σαδιστική ικανοποίηση της ανωτερότητάς σου και της εξουσίας σου πάνω μου, άρχισαν να γίνονται επεξεργάσιμες πρώτες ύλες για το αριστούργημά μου, για αυτό που είμαι τώρα κι αυτό που θα γίνω αύριο.
Διαβάστε σχετικά: Ο αδελφικός εκφοβισμός αυξάνει τις πιθανότητες για την εμφάνιση ψυχωσικών διαταραχών …
Δεν θα ισχυριστώ πως οι άδικοι τότε τίτλοι που κέρδιζα απλά και μόνο συνυπάρχοντας στον ίδιο χώρο δεν με πλήγωναν. Ούτε θα διανοηθώ να πω πως έχω ξεχάσει την αίσθηση του πόνου κάθε φορά που επέλεγες να με σπάσεις. Τα λόγια σου και τα πρόσωπά σου κατάφερες να τα χαράξεις βαθιά μέσα μου κερδίζοντας μέσα από αυτό ένα κομμάτι αιωνιότητας. Σε κουβαλάω, εσένα σε όλες τις εκφάνσεις σου, ακόμη και σήμερα. Έχεις υπάρξει ένα βάρος που με καθυστέρησε πολύ στη ζωή μου. Έχασα ευκαιρίες, έχασα ανθρώπους μα πάνω από όλα έχασα την αθωότητά μου και την πίστη μου σε μένα.
Για αρκετά χρόνια με είχες πείσει πως δεν αξίζω τίποτα και πως κανείς δεν θα σταθεί δίπλα μου. Κι ενώ ως ένα σημείο μέχρι και σήμερα βιώνω την απόρροια των πράξεών σου και των λόγων σου, βρέθηκαν άτομα που όχι μόνο μου το είπαν μα πάλεψαν να με κάνουν να πιστέψω πως κι εγώ αξίζω μια ευκαιρία να αγαπηθώ, αν όχι από μένα τον ίδιο, έστω από εκείνους.
Έχω νιώσει πολλή οργή και μίσος για σένα, έχω ρίξει καυτά δάκρυα που δεν έκαιγαν μόνο τη σάρκα μου μα και την ψυχή μου. Έχω ευχηθεί ξανά και ξανά το τι είσαι να σε βρει και να σε λεηλατήσει όπως εσύ βίαζες την παιδικότητά μου. Έχω θελήσει να σε βλάψω, να γυρίσω πίσω και να βρω κάθε σου πρόσωπο και να το αφανίσω από τον κόσμο κι από μέσα μου.
Αλλά το ότι επέτρεψα στις πληγές που εσύ προκάλεσες να με καταστήσουν θύμα, να με στερήσουν από τον εαυτό μου και με έβαλα στη διαδικασία να σε κουβαλάω μέσα μου νιώθοντας συνεχώς τα ίδια φρικτά συναισθήματα, τελικά με έβλαψαν πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσες ποτέ εσύ.
Κάποια στιγμή όμως, ο πόνος συνηθίζεται. Παύει κανείς να μπορεί να πέσει χαμηλότερα. Κι εκεί, στο πάτο της ύπαρξής του, που πια έχει να αμφιβάλλει καθαρά και μόνο για το αν αξίζει καν να ζει, έρχεται αντιμέτωπος με δύο πιθανές εκδοχές. Είτε θα μείνει εκεί, θα εγκαταλείψει, θα τελειώσει είτε θα σηκωθεί, ελεύθερος πια από όλα του τα θρυμματισμένα κομμάτια που έχει χάσει στη πορεία και θα συνεχίσει στο άγνωστο γυμνός από καθετί που τον βάραινε ως τότε.
Ως τώρα έχω θελήσει πολλές φορές να μείνω εκεί που με ρίχνεις και να τα παρατήσω. Έχω αισθανθεί πολλάκις την επιθυμία να πάψω να υπάρχω, θεωρώντας το ως μοναδική λύση για το αδιέξοδο αυτό. Και με έχω βλάψει, αρνούμενος να παλέψω.
Όταν συνειδητοποίησα πως το περιθώριο που τόσο προσπαθούσες να μου επιβάλλεις άνοιγε πόρτες που δεν μπορούσες να ακολουθήσεις, τόλμησα και εξερεύνησα. Δεν γνωρίζω αν είναι απλά ένστικτο επιβίωσης ή κάτι βαθύτερο και ισχυρότερο μέσα μου, αλλά άνοιξα τις πόρτες αυτές για να σωθώ από το ανελέητο κυνηγητό σου κι επέλεξα τη ζωή. Επέλεξα να συρθώ έτσι πληγωμένος που ήμουν κάθε φορά και να συνεχίσω να αναπνέω. Διότι η κάθε μου ανάσα, έστω και κομμένη, ήταν μια αντίσταση, μια λάμψη επανάστασης απέναντι σε ότι αντιπροσωπεύεις.
Διαβάστε σχετικά: Ο εκφοβισμός στο χώρο εργασίας σχετίζεται με μακροπρόθεσμα προβλήματα ψυχικής υγείας
Πέρασα πολύ καιρό πεσμένος κάτω προσπαθώντας να καταλάβω τι έχω χάσει κάθε φορά, που βρίσκομαι κι αν έχω τη δυνατότητα να προχωρήσω, μα προχώρησα. Ακόμα προχωρώ. Το να σηκώνω το κεφάλι και να κοιτάζω μπροστά ύστερα από κάθε φορά που μου το χτυπούσες στο έδαφος ήταν όλο και δυσκολότερο.
Το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα μου το βίωσα μόνος. Και μέσα στη μοναξιά μου ήμουν αδύναμος. Σαν ήρθε η ώρα να φύγω από το τόπο που γεννήθηκα και τόσο μισούσα, μιας και φάνταζε κόλαση σε κάθε ηλικία, είπα στον εαυτό μου πως είναι ευκαιρία να ξεφύγω, να απαλλαγώ από τα πρόσωπά σου και τη νοσηρότητα σου. Και στην αρχή το πίστεψα, ξεγελάστηκα πως είχα γλιτώσει. Όμως σε κρατούσα ζωντανό μέσα μου, σε μετέφερα μαζί μου όπου κι αν πήγαινα. Πόσο μακριά θα μπορούσα να προχωρήσω;
Μέχρι κι όταν είχα βρει καταφύγιο στη σχέση με την κοπέλα μου και άρχιζα να ανακαλύπτω καλύτερα ποιος είμαι, εμφανίστηκες να μου υπενθυμίσεις πως έχεις ακόμη δύναμη πάνω μου. Με χτύπησες στα σημεία που έπρεπε και με πολέμησες με τους δικούς σου βρώμικους τρόπους.
Ήθελα τόσο πολύ να σου λιώσω το κρανίο στο έδαφος, να σε κάνω να πληρώσεις όλα αυτά τα χρόνια του φόβου και του μίσους, μα έσκυψα το κεφάλι για άλλη μια φορά. Σε άφησα να λερώσεις τη ψυχή μου, να χτυπήσεις τα πιστεύω μου και όσα είχα αρχίσει εκ νέου να χτίζω. Αν δεν ήταν η κοπέλα μου τότε, θα βρισκόμασταν και οι δύο σε άσχημα μέρη.
Πέρασε ο καιρός, έμαθα να σε αγνοώ στο δρόμο που ‘έβηχες’ «πούστη» όταν με έβλεπες να περπατώ με τη σχέση μου, έμαθα να εστιάζω στο δικό μου τώρα κι όχι στη κατάσταση που προσπαθούσες να με βάλεις. Ήσουν σαν ένα ακόμα μικρό αγκάθι που αδιαφορούσα όσο γινόταν για την ύπαρξή του μέσα μου.
Πάνε τρία χρόνια που γύρισα πίσω εκεί που πρωτογνωριστήκαμε και μου έκανες τη ζωή μου κόλαση, τα βράδια μου κρύα και τη πορεία μου μοναχική και σκοτεινή. Και τα τρία χρόνια αυτά μάζεψα για άλλη μια φορά τα κομμάτια μου, ασχολήθηκα με εμένα, ξεκίνησα να ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες σαν βοήθημα να με αγαπήσω και να πιστέψω στις δυνάμεις μου, έχτισα τη καθημερινότητά μου με ασχολίες που με έκαναν να ξεχνώ όλες τις προηγούμενες επαφές και εμπειρίες μαζί σου.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, έως και αδιάφορα, αλλά έστω χωρίς εσένα. Γνωρίζω πως πια το στίγμα σου έχει γίνει κομμάτι μου, αλλά ο αέρας δίχως την βδελυρή σου παρουσία ήταν ανάλαφρος και καθαρός. Ποτέ μου όμως δεν περίμενα πως θα σε συναντούσα με τη μορφή μιας γυναίκας στην ηλικία της μάνας μου, με παιδιά στην δική μου ηλικία και μίσος πιο σάπιο κι από την ίδια της την ζωή.
Οι λόγοι είναι βαθύτεροι, αυτή την φορά δεν ήταν γενικό μίσος για την ύπαρξή μου, όπως όλες τις περασμένες φορές, αλλά εκεί που είχες την ασφαλή σιγουριά της ζωής σου με τα πολιτικά σου μέσα, τους φίλους σου σε δημόσιες επιχειρήσεις και τη νύχτα από πίσω σου, έχοντας μάθει πως μπορείς να έχεις ό,τι έχεις θελήσει, ξαφνικά βρέθηκε ένας «παλιογκέι», «πούστης» να παλέψει τις απάτες σου, τα εγκλήματά σου. Δικαιολογώ την έχθρα σου μαζί μου, δεν έχεις γνωρίσει ποτέ ιδιαίτερη αντίσταση, μα αυτό που δεν δικαιολογώ είναι η επίθεση, λεκτική και σωματική, που μου έκανες και τον τρόπο που έχεις αναθρέψει τα δύστυχα παιδιά σου.
Όπως μεγάλωσα κι εγώ έτσι κι εσύ, μα εσύ είσαι μεγάλη γυναίκα και έχεις διδάξει στα παιδιά σου να είναι ο φόβος όλων, ας μην συζητήσουμε το δημόσιο εκφοβισμό που ασκούν οι γιοι σου σε συμμαθητές τους στη μέση του δρόμου και κανείς δεν μιλά επειδή νομίζουν πως πρέπει να φοβούνται την οικογένειά σου.
Διαβάστε σχετικά: Ο σχολικός εκφοβισμός αυξάνει τις πιθανότητες ψυχικών διαταραχών και ανεργίας στην ενήλικη ζωή
Όλη μου την ζωή την πέρασα στο φόβο, φοβόμουν μην οι ματιές σου, σε όποια σου μορφή, πέσουν πάνω μου και υποφέρω όπως συνήθιζες να με κάνεις. Με σπίλωσες με το δηλητήριο του φόβου και μου τον φύτεψες καλά μέσα μου. Αλλά δεν σε φοβάμαι πια. Έλα να με βαρέσεις, βάλε μπράβους ή τους γιους σου να με πλακώσουν στο ξύλο, απείλησέ με κι άλλο, κάνε μου ξανά επίθεση εσύ η ίδια με αυτό το πρόσωπο ή με μελλοντικό.
Η ύπαρξή σου στην κοινωνία, μια ύπαρξη που πολλοί έχουν βιώσει από την παιδική τους ηλικία, είναι ο μεγαλύτερος καρκίνος που μαστίζει τις ζωές των ανθρώπων. Η πεποίθηση πως είσαι ισχυρότερος και για αυτό σου αξίζει ό,τι εσύ επιθυμείς και μπορείς να λαμβάνεις τα πάντα με τον εκφοβισμό και την επίθεση, είναι τόσο λάθος όσο και η ίδια σου η ζωή. Γεννιέσαι και γεννάς και το μόνο σου πραγματικό όπλο είναι ο φόβος και μόνο αυτό.
Σε καταγγέλλω λοιπόν, εσένα που είσαι μικρό παιδί και χτυπάς τους συμμαθητές σου για να πάρεις ό,τι έχουν, εσένα που θα γυρίσεις και θα κοροϊδέψεις τους άλλους για την εμφάνιση ή τη σεξουαλική τους προτίμηση, εσένα που μειώνεις τους άλλους για να αισθανθείς δυνατός, εσένα που η κοινωνία η ίδια σου έχει δώσει τη δύναμη να επιβάλλεσαι επειδή έχεις φιλίες, πολιτικούς και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς από πίσω.
Παύω να ανέχομαι την παρουσία σου και καλώ όσους έχουν βιώσει μπούλινγκ κι όσους έχουν άτομα που τα νοιάζονται και βιώνουν, να πάψουν να σκύβουν το κεφάλι. Σηκώστε το, διότι μόνο ψηλά αξίζετε να κοιτάτε και δείξτε τους με κάθε τρόπο πως ΔΕΝ έχουν εξουσία πάνω στην ζωή μας, πως δεν μας προσδιορίζουν οι λέξεις τους ή τα χτυπήματα που τολμούν να μας κάνουν. Βγείτε, μιλήστε, φωνάξτε να μάθει ο κόσμος και να ταρακουνηθεί, να ξυπνήσει.
Δώστε τέλος στις ρίζες του τραμπούκου της ζωής σας.
Πηγή: polyonymos.wordpress.com
