Καθισμένη στη πολυθρόνα του γραφείου μου περιμένοντας το επόμενο ραντεβού μου σκεφτόμουν….., πότε ήρθαν και αυτά τα Χριστούγεννα!!!! Πότε πέρασε ο καιρός!!!! Έρχονταν στο μυαλό μου περασμένες γιορτές Χριστουγέννων…… Πλήθος συναισθημάτων με κατάκλυσαν: συγκίνηση, θλίψη, νοσταλγία, ζεστασιά, ευτυχία, που άφησαν ένα αίσθημα πληρότητας. Εκείνη τη στιγμή κτύπησε το κουδούνι!!! Ήταν ο (Α), τον καλωσόρισα και ξεκίνησα τη συνεδρία.
Θεραπεύτρια: Καλώς τον, πως είσαι;
Θεραπευόμενος: Καλά, έχω πολύ τρέξιμο αυτό το διάστημα, είμαστε και σε περίοδο γιορτών και όπως κάθε χρόνο υπάρχει ένταση με τις προετοιμασίες, στόλισμα του μαγαζιού και τα λοιπά!!!!!
Θεραπεύτρια.: Εσύ πως νιώθεις με όλα αυτά τα γιορτινά;
Θεραπευόμενος: μμμμμ…..πολύ άγχος, τώρα που με ρώτησες, από όταν θυμάμαι πάντα με έπιανε ένα άγχος με το που πλησίαζαν οι γιορτές.
Θεραπεύτρια: Με όλες τις γιορτές έχεις άγχος; Δηλαδή και με τις Πασχαλινές; Το άγχος αυτό που αναφέρεις υπάρχει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα; Θα έλεγες ότι είναι της ίδιας έντασης;
Θεραπευόμενος: Δεν θα το έλεγα, το Πάσχα έχω πιο χαλαρή διάθεση. Ίσως γιατί το συνδυάζω με τον ερχομό της άνοιξης, μου αρέσει που πηγαίνουμε οικογενειακώς (γυναίκα και παιδιά) στο σπίτι μας στο χωριό. Τα Χριστούγεννα βρε παιδί μου δεν πηγαίνουμε πουθενά, δεν μου βγαίνει κιόλας για κάποιο λόγο, ίσως επειδή κάνει κρύο, πολλές φορές βρέχει, κλείνομαι πολύ μέσα και αυτό μου φέρνει ένα πνίξιμο, μια δυσφορία και τα παιδιά πρέπει να βαριούνται, γιατί έχουν έναν εκνευρισμό και δεν τα αντέχω. Βαριέμαι όλο αυτό το υποχρεωτικό στόλισμα!!!!
Όσο μιλούσε ο (Α) σκεφτόμουν πόσο δυσκολεμένος είχε έρθει εξ αιτίας των κρίσεων πανικού, πως έχει χαλαρώσει, είχαμε μιλήσει και διερευνήσει αρκετά το ξαφνικό χαμό του πατέρα του, όταν ήταν 8 χρονών παιδάκι.
Αν και είχαμε ασχοληθεί με τα συναισθήματα και τις μνήμες που αφορούσαν στην απώλεια του πατέρα του, κάτι με κρατούσε από το να του πω, ότι ίσως πλησιάζει ο καιρός για να κλείσουμε τη θεραπευτική του διαδρομή.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η φράση «υποχρεωτικό στόλισμα» ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου. Τι είναι πάλι τούτο;
Θεραπεύτρια: Κατανοώ τα περί κακού καιρού, παρόλα αυτά εγώ για ένα περίεργο λόγο κόλλησα στη φράση «υποχρεωτικό στόλισμα», μπορείς να μου πεις πως την εννοείς;
Θεραπευόμενος: Ε!!! αυτό που λέει εννοώ.
Θεραπεύτρια: Θέλω να πω, συνήθως οι άνθρωποι με οικογένεια, ειδικά τα Χριστούγεννα, που είναι γιορτή χαράς, δεν αισθάνονται πίεση ούτε λένε «υποχρεωτικό στόλισμα», το θέλουν, βγαίνει ως διασκέδαση, προσμονή για μια υποδοχή, κάτι ελπιδοφόρο!!!!
Θεραπευόμενος: Τι να κάνουμε υπάρχουν και οι άλλοι που βαριούνται. Να τους σκοτώσουμε; Εσύ άλλωστε δεν είσαι αυτή που υπερασπίζεται το διαφορετικό;!!!
Άρχισα να διακρίνω ότι ο (Α) από την ώρα που εστίασα στο να διερευνήσω τι σηματοδοτούν γι΄αυτόν τα Χριστούγεννα είχε γίνει επιθετικός, κλεινόταν, μου απαντούσε μονολεκτικά ή μέσω ερωτήσεων!!! Αυτή η αντίστασή του με έβαλε σε σκέψεις. Από που ερχόταν αυτός ο θυμός
Θυμήθηκα το βιβλίο της Monica McGoldrick (Ανοίγοντας τα Παλιά Σεντούκια, 2002) όπου εκεί υπάρχει μια εκτεταμένη αναφορά στην αντίδραση της οικογένειας στο πένθος. Για κάποιο λόγο όχι τυχαίο!!! Το μυαλό μου πήγαινε συνέχεια στη περίπτωση της οικογένειας Μπροντέ.
Ο Πατρίκ (Μπροντέ) όπως αναφέρει η κόρη του Σαρλότ, μετά το θάνατο της γυναίκας του και μητέρας της Σαρλότ είχε απομονωθεί, φερόταν σαν να μην του άρεσαν τα παιδιά….τον ενοχλούσε ο θόρυβος από τα παιχνίδια τους. Αυτό το κλείσιμο κούμπωνε στην περιγραφή του (Α) «υποχρεωτικό στόλισμα», σαν ο (Α) να βίωνε μια εσωτερική απομόνωση από τη χαρά των Χριστουγέννων.
Θεραπεύτρια: Συμφωνώ ότι εγώ είμαι αυτή που υπερασπίζεται την ελευθερία του ατόμου στο πως και με τι επιλέγει να χαρεί, παρόλα αυτά θα ήθελα να μου μιλούσες για κάποια παλιά Χριστούγεννα.
Τον άφησα ήσυχο περιμένοντας σιωπηλά την απάντησή του. Η σιωπή κατά τη θεραπευτική διαδικασία, αν και μερικές φορές μπορεί να εκληφθεί από τον θεραπευόμενο ως σαδισμός από τη μεριά του θεραπευτή, δίνει στο θεραπευόμενο την ευκαιρία να διερευνήσει και να αναγνωρίσει παλιά απωθημένα συναισθήματα. Στριφογύρισε για λίγο στη θέση του, σούφρωσε τα φρύδια του, ένδειξη ότι μάλλον προσπαθούσε να θυμηθεί ή και να αποφύγει κάποια δυσάρεστη μνήμη, και ξεκίνησε:
Διαβάστε σχετικά: Το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δένδρου: μία θεραπευτική ιστορία
Θεραπευόμενος: Τι μου κάνεις τώρα!!!! Δεν μου έρχεται κάτι συγκεκριμένο!!!!
Θεραπεύτρια: Δεν πειράζει ξεκίνα εσύ να μιλάς και θα γίνει συγκεκριμένο.
Θεραπευόμενος: Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε με τον πατέρα μου και παίρναμε το δένδρο που θα στολίζαμε, πάντα φυσικό, εγώ το διάλεγα!!!!!. Μετά πηγαίναμε σπίτι και όλοι μαζί, οι γονείς μου, εγώ και ο αδελφός μου (μικρότερος 3 χρόνια) το στολίζαμε. Είχα μεγάλη χαρά θυμάμαι, όταν έφτανε ο Δεκέμβρης με έπιανε ανυπομονησία, πότε θα στολίσουμε. Όμως τα Χριστούγεννα που πέθανε ο πατέρας μου γίνανε όλα άνω – κάτω.
Παραλίγο να μείνω με το στόμα ανοιχτό!!!!! Έτσι ξαφνικά με πολύ απλό τρόπο, ο (Α) μου αποκάλυψε ότι ο πατέρας του πέθανε Χριστούγεννα. Αν και είχαμε αναφερθεί εκτενώς στο θάνατο του πατέρα του και στις συνθήκες κάτω από τις οποίες είχε συμβεί, αυτό το είχε παραλείψει.
Θεραπεύτρια: Δεν μου είχες πει, ότι ο πατέρας σου πέθανε Χριστούγεννα.
Θεραπευόμενος: Σοβαρά νόμιζα ότι στο έχω πει. Ναι, ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Η μάνα μου έκλαιγε συνέχεια, ο αδελφός μου ήταν πολύ μικρός (5 ετών) και εγώ ξαφνικά βρέθηκα να είμαι αυτός που έπρεπε να ασχοληθεί με τα διαδικαστικά του σπιτιού, που ήταν και το…… στόλισμα του δένδρου!!!!
Εδώ βρισκόταν η αιτία του άγχους και της συναισθηματικής αποστασιοποίησης που βίωνε ο (Α) κάθε Χριστούγεννα.
Όταν συμβαίνει ένας θάνατος σε περίοδο Χριστουγέννων ή άλλης οικογενειακής εορτής συνήθως επηρεάζει για πολύ καιρό τον τρόπο που βιώνουν τα μέλη της οικογένειας τη συγκεκριμένη γιορτή, ειδικότερα όταν αυτός που πεθαίνει είναι ο γονιός. Για τον (Α) ήταν το ανδρικό πρότυπο, το πρόσωπο ταύτισης.
Ο θεραπευόμενός μου υποχρεώθηκε με βίαιο τρόπο να αναλάβει υποχρεώσεις για τις οποίες δεν ήταν συναισθηματικά και ηλικιακά προετοιμασμένος.
Έπρεπε να μεταμορφωθεί σε κάτι για το οποίο δεν μπορούσε να είναι!!! Μέσα σε μια στιγμή χρειάστηκε να αντικαταστήσει τον πατέρα του.
Δεν του δόθηκε χώρος να θρηνήσει, έπρεπε να είναι ο δυνατός της οικογένειας.
Από τη στιγμή που ο (Α) συνέδεσε το θάνατο του πατέρα του με τα Χριστούγεννα, άρχισε γι΄αυτόν η λύτρωση. Μίλησε για το θυμό, τη μοναξιά, το φόβο που αισθανόταν τότε …..για τον πατέρα του που τον άφησε, τον πρόδωσε, δεν τον αγαπούσε. Αν τον αγαπούσε δεν θα τον άφηνε έτσι μόνο του να τα βγάλει πέρα με τα θηρία.
Είπε επίσης για το πόσο ντροπή και τύψεις ένιωθε και νιώθει ακόμη και τώρα που ξεστομίζει όλα αυτά για τον πατέρα του, παρόλο που συνειδητοποιεί ότι ο πατέρας του δεν επέλεξε να πεθάνει, δεν τον εγκατάλειψε!!!
Αν και η κουλτούρα μας στερεί από τους άνδρες τη δυνατότητα να κλαίνε!!! έκλαψε και πόνεσε για το παιδάκι που ένιωθε χαμένο και τρομαγμένο εκείνα τα Χριστούγεννα, για το πατέρα του που δεν θα τον ξανάβλεπε.
Οι ξαφνικοί θάνατοι αφομοιώνονται δύσκολα, η θλίψη και οι τύψεις για μια ανολοκλήρωτη σχέση μπορεί να στοιχειώνουν ένα άτομο για όλη του τη ζωή, και αν δεν τακτοποιηθούν αφήνουν ένα μεγάλο κενό, που γεμίζει μόνο με τη σύνδεση με το παρελθόν.
Τελειώνοντας είπε ότι αισθάνεται σαν να πάγωσε ο χρόνος σε εκείνα τα Χριστούγεννα που πέθανε ο πατέρας του.
Πράγματι για 35 χρόνια ο (Α) ήταν προσκολλημένος συναισθηματικά σε εκείνα τα Χριστούγεννα. Οι μνήμες και τα ανομολόγητα συναισθήματα που συνδέονταν με την απώλεια του πατέρα του, ζωντάνευαν και τον στοίχειωναν κάθε Χριστούγεννα με το στόλισμα του δένδρου.
Χαιρετηθήκαμε…. του ευχήθηκα καλές γιορτές!!! εκείνος μου είπε: «νιώθω ότι φέτος το στόλισμα του δένδρου δεν θα είναι υποχρέωση, θα είναι χαρά για μένα, σε ευχαριστώ. Σου εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα να είναι για σένα έτσι πλούσια σε συναισθήματα όπως θα είναι και για μένα».
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
