Υπάρχει μια εμμονή της ελληνικής οικογένειας, που επιθυμεί διακαώς το παιδί να είναι τόσο ταυτισμένο με την νοοτροπία της οικογένειας και τις αξίες που την διέπουν, ώστε να μοιάζει ένα αντίγραφο με την πατρική του οικογένεια.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να επισκέπτεται τα εκλογικά κέντρα, ασκώντας το δικαίωμα της ψήφου, που έχω ως πολίτης, θυμάμαι πάντα νεαρά αγόρια ή κορίτσια να προχωρούν δίπλα από τους γονείς τους, κρατώντας όλο καμάρι ένα ψηφοδέλτιο που ήταν ήδη έτοιμο. Αν τύχαινε και ήταν μπροστά από εμένα, πάντα έκαναν την λιγότερη ώρα ώστε να ολοκληρώσουν την διαδικασία της ψήφου και πάντα έφευγαν χαρούμενοι μαζί με τους γονείς τους, προχωρώντας ο ένας δίπλα στον άλλον.
Παρατηρώντας τα συγκεκριμένα άτομα, αναρωτιόμουν μήπως ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου, αλλά δε το έβλεπα ούτε εγώ καθαρά, ούτε οι υπόλοιποι άνθρωποι που ήταν θεατές ανάλογων περιστατικών;
Θεωρώ αρχικά πως η συναισθηματική ωριμότητα συνδέεται με την κοινωνική στάση του κάθε πολίτη. Δεν διαφέρει το ένα από το άλλο. Θεωρώ πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δε γίνεται ένας άνθρωπος δίχως συναισθηματική επίγνωση, να έχει κοινωνική συνείδηση και να είναι ένας ενεργός πολίτης.
Αν ο άνθρωπος έχει επαφή με τα συναισθήματα του, εξασκώντας την αρετή και την δεξιότητα της ενσυναίσθησης, αυτό από μόνο του, θα τον ωθήσει να αναρωτηθεί για τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και την προσωπική του αλληλεπίδραση σε αυτή. Για να είναι όμως η συμπεριφορά του ουσιαστικά γόνιμη για τον ίδιο και την κοινωνία, είναι απαραίτητο να είναι μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Να μπορεί δηλαδή, να σταθεί στα πόδια του, έχοντας συνείδηση του εαυτού του και κριτική σκέψη.
Δυστυχώς όμως η ελληνική οικογένεια και η ελληνική κοινωνία εν γένη, δεν χαράζουν ένα προσανατολισμό που θα οδηγήσει την αυτοπραγμάτωση των νέων ανθρώπων. Υπάρχει μια εμμονή της ελληνικής οικογένειας, που επιθυμεί διακαώς το παιδί να είναι τόσο ταυτισμένο με την νοοτροπία της οικογένειας και τις αξίες που την διέπουν, ώστε να μοιάζει ένα αντίγραφο με την πατρική του οικογένεια.
Έχω την αίσθηση πως η πλειοψηφία των γονέων, βλέπουν τα παιδιά τους σαν ένα αντικείμενο που τους ανήκει, παρά ως μια ύπαρξη που μέσα από την δική τους παρέμβαση και συνεισφορά, θα φτάσει στην χειραφέτηση.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς πως ο ρόλος τους θα έχει περισσότερο νόημα και χαρά, αν προσπαθήσουν μέσα από τα παιδιά τους, να δημιουργήσουν κάτι νέο που μπορεί να αναταράξει την κοινωνία, παρά να αναπαλαιώνουν τους φθαρτούς εαυτούς τους, τις φαντασιώσεις τους για το πως θα ήθελαν να ήταν οι ίδιοι και τις αξίες τους, που σε κάθε εποχή θέλουν αναπροσαρμογή, ώστε να είναι χρήσιμες και να έχουν λόγο ύπαρξης.
Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια ευχή. Μακάρι οι δάσκαλοι, οι γονείς και όποιοι ακόμα εμπλέκονται με την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, να σταματήσουν, να ανακυκλώνουν συνεχώς αντίγραφα που δεν έχουν ιδιαίτερη διαφορά ούτε μεταξύ τους, ούτε με τις προηγούμενες γενιές, αλλά να δώσουν χώρο στην ομορφιά της διαφορετικότητας που θα οδηγήσει στην αλλαγή. Ξέρω πως η εκπαραθύρωση είναι σκληρή. Κανείς δε θέλει να αποχωριστεί το βάθρο.
Αυτό που πιστεύω όμως, είναι ότι οι μεγαλύτερες γενιές δε πρέπει να φοβούνται την αμφισβήτηση, διότι μετά την αμφισβήτηση θα τοποθετηθούν στο σωστό βάθρο που θα είναι το αληθινό, διότι ήταν πραγματικά χρήσιμοι για την κοινωνία και τις επόμενες γενιές.
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
