Η οικονομική πίεση αυξάνει κατά 59% τις πιθανότητες να εκδηλώσει χρόνιο στρες μετά από τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Τα στρεσσογόνα γεγονότα, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής πίεσης, διαταράσσουν σημαντικά την υγιή αλληλεπίδραση του ανοσοποιητικού, του νευρικού και του ενδοκρινικού συστήματος.
Τα άτομα που εκτίθενται στο στρες είχαν 61% περισσότερες πιθανότητες να ανήκουν σε μια ομάδα υψηλού κινδύνου για την υγεία, με κάθε επιπλέον στρεσσογόνο παράγοντα να αυξάνει αυτή την πιθανότητα κατά 19%.
Η μελέτη αποδεικνύει ότι το χρόνιο στρες μπορεί να οδηγήσει σε κακή βιολογική υγεία, ανεξάρτητα από γενετικούς παράγοντες.
Τα άτομα που βιώνουν στρεσσογόνα γεγονότα ή περιστάσεις ζωής είναι πιο πιθανό να έχουν χειρότερη βιολογική υγεία, όπως υποδεικνύεται από βιοδείκτες που εμπλέκονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ του ανοσοποιητικού, του νευρικού και του ενδοκρινικού μας συστήματος, σύμφωνα με μια νέα μελέτη ερευνητών του UCL.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Brain, Behavior and Immunity, διαπίστωσε ότι όχι μόνο σημαντικές αγχωτικές εμπειρίες όπως το πένθος αλλά και χρόνιες προκλήσεις όπως η οικονομική πίεση ήταν επιζήμιες για την υγιή αλληλεπίδραση αυτών των συστημάτων.
Η επικοινωνία μεταξύ του ανοσοποιητικού, του νευρικού και του ενδοκρινικού μας συστήματος είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της καλής υγείας. Η διαταραχή αυτών των διαδικασιών συνδέεται με ένα ευρύ φάσμα ψυχικών και σωματικών ασθενειών, από καρδιαγγειακές παθήσεις έως κατάθλιψη και σχιζοφρένεια.
Όταν εμφανίζεται μια απειλή όπως το στρες, τα σήματα μεταξύ του ανοσοποιητικού, του νευρικού και του ενδοκρινικού συστήματος ενεργοποιούνται και υποκινούν φυσιολογικές και συμπεριφορικές αλλαγές.
Σε αυτή τη νέα μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν τις συγκεντρώσεις στο αίμα τεσσάρων βιοδεικτών σε 4.934 άτομα ηλικίας 50 ετών και άνω που συμμετείχαν στην αγγλική διαχρονική μελέτη της γήρανσης. Δύο από αυτές ήταν πρωτεΐνες που εμπλέκονται στην έμφυτη ανοσοαπόκριση στη φλεγμονή (C-αντιδρώσα πρωτεΐνη και ινωδογόνο) και δύο ήταν ορμόνες που εμπλέκονται στη φυσιολογία της απόκρισης στο στρες (κορτιζόλη και IGF-1).
Η ομάδα χρησιμοποίησε μια εξελιγμένη στατιστική τεχνική, λανθάνουσας ανάλυσης προφίλ, για να αναγνωρίσει ομάδες δραστηριότητας βιοδεικτών. Τρεις ομάδες εντοπίστηκαν και επισημάνθηκαν ως χαμηλού κινδύνου για την υγεία, μέτριου κινδύνου και υψηλού κινδύνου. Στη συνέχεια, οι ερευνητές εξέτασαν πώς η προηγούμενη έκθεση σε στρεσσογόνες συνθήκες, μπορεί να επηρεάσει την πιθανότητα των ατόμων να ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου.
Διαπίστωσαν ότι η έκθεση σε αγχωτικές συνθήκες συνολικά, από το να είναι κάποιος άτυπος φροντιστής μέχρι να βιώσει ένα πένθος ή διαζύγιο τα τελευταία δύο χρόνια, συνδέθηκε με 61% αύξηση της πιθανότητας να ανήκει στην ομάδα υψηλού κινδύνου τέσσερα χρόνια αργότερα.
Επιπροσθέτως, το αποτέλεσμα ήταν επίσης σωρευτικό, καθώς η πιθανότητα να ανήκει κανείς στην ομάδα υψηλού κινδύνου αυξήθηκε κατά 19% για κάθε στρεσσογόνο παράγοντα που βιώθηκε, για εκείνους που βίωσαν περισσότερες από μία περιστάσεις πρόκλησης στρες.
Τα άτομα που ανέφεραν μόνο οικονομική πίεση, την αντίληψη ότι μπορεί να μην έχουν αρκετούς οικονομικούς πόρους για να καλύψουν τις μελλοντικές τους ανάγκες, είχαν 59% περισσότερες πιθανότητες, τέσσερα χρόνια αργότερα, να ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου.
Η επικεφαλής συγγραφέας, υποψήφια διδάκτορας Οντέσα Χάμιλτον, δήλωσε: Όταν το ανοσοποιητικό και το νευροενδοκρινικό σύστημα λειτουργούν καλά μαζί, η ομοιόσταση διατηρείται και η υγεία διατηρείται. Αλλά το χρόνιο στρες μπορεί να διαταράξει αυτή τη βιολογική ανταλλαγή και να οδηγήσει σε ασθένεια.
Διαπιστώσαμε ότι το οικονομικό άγχος ήταν πιο επιζήμιο για τη βιολογική υγεία, αν και χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να διαπιστωθεί αυτό με βεβαιότητα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι αυτή η μορφή άγχους μπορεί να εισβάλει σε πολλές πτυχές της ζωής μας, οδηγώντας σε οικογενειακές συγκρούσεις, κοινωνικό αποκλεισμό, ακόμη και πείνα ή έλλειψη στέγης.
Το άγχος για παρατεταμένη χρονική περίοδο μπορεί να διαταράξει την επικοινωνία μεταξύ του ανοσοποιητικού και του νευροενδοκρινικού συστήματος. Αυτό συμβαίνει επειδή η απόκρισή μας στο στρες είναι παρόμοια με την απόκρισή μας στην ασθένεια, ενεργοποιώντας μερικές από τις ίδιες οδούς.
Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης γενετικές παραλλαγές που είχαν προηγουμένως βρεθεί ότι επηρεάζουν την ανοσο-νευροενδοκρινική μας απόκριση και διαπίστωσαν ότι η συσχέτιση μεταξύ των αγχωτικών συνθηκών της ζωής και του ανήκειν στην ομάδα υψηλού κινδύνου τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν υπαρκτή, ανεξάρτητα από τη γενετική προδιάθεση.
Απόδοση: Ισιδώρα Σκουρλή, Διδάκτωρ του Τμήματος Νοσηλευτικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
