Βρίσκεσαι στην είσοδο ενός λαβύρινθου. Τα τείχη δίπλα σου τεράστια, σου κρύβουν το φως, είναι σκοτεινά. Τα άπειρα μονοπάτια που υπάρχουν γύρω σε οδηγούν σε αδιέξοδο. Όμως το ξέρεις καλά. Ένα από αυτά θα σε οδηγήσει στην έξοδο. Ποιό όμως;
Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Γυρνάς δεξιά, αριστερά, πίσω και μπροστά σου. Οι επιλογές σου πολλές. Ο κάθε δρόμος σε βγάζει αλλού. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο ιδανικός, ο πιο εύκολος, ο πιο τέλειος. Από μικρός έμαθες να σε πετάνε στους λύκους και στο τέλος να επιστρέφεις ο επικεφαλής της αγέλης. Δείχνεις ατρόμητος, δυνατός. Μέσα σου όμως αγχώνεσαι, φοβάσαι. Το χάος είναι μόλις ένα βήμα μακριά.
Κι αν δεν τα καταφέρεις; Κι αν ο δρόμος που θα διαλέξεις δεν έχει επιστροφή; Τι σε περιμένει στο κέντρο του λαβύρινθου; Θα υπάρχει άραγε μινώταυρος όπως στον μύθο; Θα βγεις νικητής από τη μάχη ή θα σε κατασπαράξει και θα χαθείς για πάντα; Όλοι περιμένουν το τέλειο από εσένα, από πάντα σχεδόν.
Κανείς όμως στο ανθρώπινο είδος δεν είναι τέλειος, ούτε καν στο ζωικό βασίλειο… απορείς ποιος αλήθεια να είναι αυτός που πιστεύει ότι όντως υπάρχει κάτι αντίστοιχο ως πραγματικότητα. Μάλλον εσύ τους επέτρεψες να το πιστεύουν. Είχες ανάγκη την προσοχή και την αποδοχή τους.
Τα πόδια σου κόβονται. Τρέμεις από αγωνία. Παρόλα αυτά παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ξεκινάς!
Ψάχνεις, χάνεσαι, τρέχεις να προλάβεις μη ξέροντας κι εσύ ο ίδιος τι. Βρίσκεις το δρόμο σου κλειστό. Γυρνάς πίσω. Πέφτεις. Τρως τα μούτρα σου. Σηκώνεσαι αλαφιασμένος. Αυτή τη φορά παλεύεις για εσένα βρίσκεσαι στον δικό σου λαβύρινθο ζωής. Οι επιλογές σου, οι άνθρωποι που θα βρεις μπροστά σου, οι καταστάσεις που θα ζήσεις, τίποτα δεν έρχεται τυχαία. Είναι όλα εκεί για να φωτίσουν το μονοπάτι σου. Επανορθωτικές σχέσεις, σκέφτεσαι, εμπειρίες που σε βοηθούν να γνωρίσεις τον εαυτό σου πέρα από τα τραύματα σου.
Σταματάς. Κοιτάς τα πόδια σου. Συνειδητοποιείς ότι αυτά σε έφεραν εδώ που είσαι και αυτά θα σε πάνε εκεί που θέλεις. Δείχνεις για πρώτη φορά, ίσως, αληθινή εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου.
Από μικρό παιδί ακόμη σου έδειξαν το μπλεγμένο μονοπάτι γιατί ήξεραν ότι μπορείς να βρεις την άκρη. Δεν έπαυες όμως να είσαι παιδί. Χρειαζόσουν κι εσύ φροντίδα, καθοδήγηση, στοργή. Σε έκαναν να πιστεύεις ότι δεν το είχες ανάγκη. Ήσουν δυνατός. Μπορούσες να πάρεις αποφάσεις για τα πιο δύσκολα. Όχι απλά για την γεύση του παγωτού που θα έτρωγες… όπως σου άξιζε άλλωστε ως παιδί! Ακόμη κι αυτή η επιλογή σε βάραινε με ενοχές. Παραμέλησες τον εαυτό σου για να είσαι ο γονιός των γονιών σου και των αδερφών σου. Τους φρόντισες περισσότερο απ ‘ ότι αυτοί εσένα και τους φρόντισες περισσότερο απ ‘ότι φρόντισες τον ίδιο σου τον εαυτό!
Διαβάστε σχετικά: Η προσωπική μου εμπειρία από τη μάχη μου με τους δαίμονές μου #vgaltoapomesasou
Μπράβο σου. Σου αξίζει ένα μετάλλιο, έφερες εις πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή κι ας ήταν τα γόνατα σου γεμάτα αίματα.
Τώρα που μεγάλωσες, η ψυχή σου ματώνει περισσότερο. Το γονεϊκό παιδί παραμένει παιδί και ως ενήλικας αφού δεν κατάφερε να μεγαλώσει όπως του άξιζε. Τα στάδια της ωρίμανσης δεν έγιναν σωστά. Όσο κι αν προσπαθείς να το κλειδώσεις στο δωμάτιο του, αυτό βρίσκει την πόρτα και ξεφεύγει. Χώνει τη μύτη του παντού. Σε κάνει ευάλωτο μπροστά στις λεπτομέρειες του άλλου που έχουν μέσα δράμα, δυσκολία ευαλωτότητα, μπαίνοντας στη θέση του παιδιού. Αυτού που έμαθε να είναι και γονέας πέρα από παιδί.
Ως εργαζόμενος, εργάζεσαι σκληρά και αναλαμβάνεις περισσότερες ευθύνες από εκείνες που σου αναλογούν, γίνεσαι αυστηρός και επικριτικός γονέας, εσωστρεφής στις κοινωνικές σου σχέσεις, δυσάρεστος και απαιτητικός στις συντροφικές σου σχέσεις. Χάνεις το ρόλο του ερωτικού συντρόφου. Παίρνεις ρόλους που δεν είσαι. Χάνεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να θέσεις τα όρια σου.
Γίνεσαι θύτης αλλά και θύμα ταυτόχρονα. Πληγώνεις πριν σε πληγώσουν. Υπάρχουν ζητήματα κοινωνικής αποδοχής που πρέπει να λύσεις. Εκ του αποτελέσματος είσαι πιο επιρρεπής στο να εμφανίσεις κατάθλιψη ή διαταραχές άγχους. Άλλωστε δεν έφταιγες εσύ. Δεν φταις εσύ που σε πλήγωσαν, σε τραυμάτισαν και σε έκαναν να τρέμεις και τη σκιά σου. Ο μόνος ασφαλής δρόμος, η λύση σου είναι η αποταύτιση.
Παίρνεις ανάσες, διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τον σημαντικό άλλο, παίρνεις απόσταση και πλέον οι αποφάσεις σου δεν είναι βιαστικές και παρορμητικές βασιζόμενες στα ένστικτα και στους φόβους σου. Τουλάχιστον έτσι θα προσπαθήσεις να είναι από εδώ και πέρα. Είναι η ώρα να στρέψεις το φως σε εσένα. Να σε αγαπήσεις.
Τα πράγματα είναι πιο εύκολα τελικά από αυτό που σε έκαναν να πιστεύεις ότι είναι. Γιατί λοιπόν, σε φοβίζει ο λαβύρινθος; Επειδή είναι σκοτεινός; Ποιος το λέει; Είναι το ταξίδι της ζωής σου και θα έχει όποια χρώματα εσύ επιλέξεις. Κι ας χαθείς για λίγο. Σκέψου, τι θα ήσουν αν δεν χανόσουν σε λαβύρινθους; Θα έμενες σε ένα μέρος χωρίς να έχεις μονοπάτι να περπατήσεις. Άλλωστε το πιο σκοτεινό μονοπάτι είναι αυτό που τελικά θα σε βγάλει στο φώς. Μην το φοβάσαι.
Ξαφνικά ξυπνάς, βγαίνεις από το λήθαργο. Συνειδητοποιείς ότι μπροστά σου έχεις απλά ένα παιχνίδι στην πρώτη σελίδα του σταυρόλεξου. Χαμογελάς. Παίρνεις το στυλό στο χέρι και ξεκινάς να χαράσσεις την διαδρομή… καλή τύχη σου εύχομαι!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
