«Οι προσδοκίες πληγώνουν..» ακούμε πολλούς να λένε… Τι είναι όμως οι προσδοκίες και γιατί πληγώνουν; Κι επίσης τι διαφορά έχει η προσδοκία από την ελπίδα;
Πρώτα από όλα θα πρέπει να πούμε πως η ελπίδα και η προσδοκία σχετίζονται με την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, στο κοντινό ή απώτερο μέλλον.
Αν και οι λέξεις αυτές είναι σχεδόν ταυτόσημες, παρ όλα αυτά το συναισθηματικό φορτίο που τις περιβάλει είναι τελείως διαφορετικό.
Πίσω από κάθε προσδοκία υπάρχει ένα σχεδόν άκαμπτο, προκατασκευασμένο σενάριο για το πώς περιμένουμε να γίνουν τα πράγματα. Αυτό το σενάριο συνήθως δεν έχει εναλλακτικές διηγήσεις, και είναι πολύ φορτισμένο συναισθηματικά. Ενισχύεται ταυτόχρονα από λογικοφανή επιχειρήματα που βασίζονται σε προηγούμενη δική μας εμπειρία ή σε κοινωνική γνώση την οποία έχουμε λάβει με τα χρόνια ή πεποιθήσεις, καθώς και σε συνεπαγωγές του τύπου: «εφόσον πράττω το Α θα μου συμβεί το Β..»
Οι προσδοκίες εμπεριέχουν ένα έτοιμο σενάριο για το πώς θα περιμέναμε να εξελιχτούν τα πράγματα και συνήθως τις συνοδεύει υπερβάλλον ζήλος. Έτσι μοιραία επηρεάζουν, τις δράσεις μας, τη συμπεριφορά και τη στάση μας και περιορίζουν το ρεπερτόριο των κινήσεων, των επιλογών μας καθώς και τον αυθορμητισμό μας.
Οι προσδοκίες όπως είπαμε είναι άκαμπτες και συναισθηματικά φορτισμένες, γι αυτό το λόγο, η μη πραγματοποίηση τους, μας καταβάλει συναισθηματικά.
Αντίθετα με τη προσδοκία, η οποία μοιάζει να εμπεριέχει υποτέλεια στις επιθυμίες μας, η ελπίδα εμπεριέχει ελευθερία και καθόλου εμμονές. Η ελπίδα συμπλέει με τα γεγονότα προσαρμόζεται και αναπροσαρμόζεται στις αλλαγές της ζωής και της πραγματικότητας, έχει εναλλακτικές λύσεις ικανές να μας ικανοποιήσουν. Η ελπίδα ονειρεύεται χωρίς να κάνει το όνειρο αυτοσκοπό.
Διαβάστε σχετικά: Η αξία της ελπίδας αλλά και της απελπισίας
Όσο περισσότερο έχουμε επαφή με το εσωτερικό μας κόσμο, όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, όσο περισσότερο στηριζόμαστε στον εαυτό μας και προπαντός όσο έχουμε επαφή με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, τόσο απαλλασσόμαστε από ψυχοφθόρες προσδοκίες που μας πληγώνουν και μας εξαντλούν ψυχικά.
Η ελπίδα είναι απαραίτητη στον άνθρωπο, γι’ αυτό ως γνωστόν, όπως λέει και ο λαός πεθαίνει τελευταία. Η ελπίδα ονειρεύεται, χωρίς όμως να γραπώνεται από το όνειρο. Περιμένει τα καλύτερα, όμως βρίσκει λύσεις και ανακούφιση και στα λιγότερο καλά.
Με άλλα λόγια η προσδοκία έχει από πίσω ένα έτοιμο, γραμμένο σενάριο το οποίο είναι στόχος και αυτοσκοπός, η ελπίδα αναδιαμορφώνει και αναπροσαρμόζει κάθε στιγμή, ένα θετικό ρεαλιστικό σενάριο, βασισμένο στην πραγματικότητα και στις επιθυμίες μας, όμως απαλλαγμένο από φαντασιώσεις. Ζει την κάθε μέρα χωρίς να περιμένει την επόμενη, απολαμβάνει τη ζωή όντας παρούσα σ αυτή. Ζει την εμπειρία, σαν πρωτόγνωρη και μοναδική, χωρίς να περιμένει να συμβεί το σπουδαίο ενώ βρίσκει σπουδαιότητα σ αυτό που τελικά συμβαίνει τώρα!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
