Όταν αρρωσταίνουμε, όταν υποφέρουμε από κατάθλιψη, όταν υποκύπτουμε στη νευρική ανορεξία και βουλιμία ή σε κάθε είδους εθισμό από ουσίες… μαίνεται μέσα μας μια εσωτερική διαμάχη ανάμεσα σ’ αυτό που αισθανόμαστε και σ’ αυτό που θα θέλαμε να αισθανθούμε.
Μια διαμάχη στην οποία, όσον αφορά τις διατροφικές διαταραχές, η τροφή και η αντιμετώπισή της αποκτά ιδιαίτερη σημασία και νόημα, πέρα από την ανάγκη για επιβίωση που εξυπηρετεί το φαγητό και την ευχαρίστηση που αυτό προσφέρει.
– Κοίτα πως έχεις γίνει! Αν συνεχίσεις έτσι θα γίνεις χοντρή! Κανείς δεν θα σε θέλει! Δεν σε αναγνωρίζω! λέει η Μ. θέλοντας να συνετίσει την κόρη της Ε..
– Προβλήματα επικοινωνίας, μέσα στην οικογένειά μου. Δεν εκφράζουμε ποτέ σκέψεις και συναισθήματα. Το μόνο που ακούς είναι «γιατί έτσι είναι..γιατί αυτός είναι ο ρόλος σου, ο δικός μου, ο δικός του.
– Προσπαθώ να τους ευχαριστήσω όλους. Μπέρδεμα απόψεων, δεν ξέρω σε ποιον να απευθυνθώ για να μιλήσω… περιγράφει η Ε. Και λίγο αργότερα έρχεται η απάντηση της Ε ..
– Θα περιορίσω και τα φρούτα..έχουν ζάχαρη αυτά.. θα καταφέρω να διατηρώ την κοιλιά μου επίπεδη! Θα αξίζω…
Όσο λιγότερα κιλά τόσο πιο μεγάλη αξία για την Ε. Σαν απεργία πείνας ή σαν έμμεσος τρόπος διαμαρτυρίας για την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Σαν παρηγοριά για την μη-αποδοχή της από την οικογένεια πρωτίστως , από τους συνομηλίκους και όλο τον κοινωνικό περίγυρο στην συνέχεια, και μη-αποδοχή από τον ίδιο της τον εαυτό τελικά.
Διαβάστε σχετικά: Βουλιμία και υπερφαγία: όταν το φαγητό γίνεται εμμονή
Το πρόβλημα των διατροφικών διαταραχών αφορά όλη την οικογένεια. Κάποιο μέλος επιλέγεται ως αγγελιαφόρος ενός μηνύματος.. ενός μηνύματος που εκπέμπει σήματα S.O.S. Η εκδήλωση της διατροφικής διαταραχής αντικατοπτρίζει την δυσλειτουργία του οικογενειακού συστήματος και των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στα μέλη της.
Η υπερπροστατευτικότητα , η υπερεμπλοκή, τα ασαφή όρια, η αποφυγή συγκρούσεων με στόχο την επίλυση τους φαίνεται να είναι βασικά χαρακτηριστικά τέτοιων οικογενειών. Με την εμφάνιση της διαταραχής μετατοπίζεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μελών της οικογένειας, τα οποία «ενώνονται» αφήνοντας πίσω τις μεταξύ τους συγκρούσεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν το φερόμενο ως πρόβλημα. Και από την άλλη πλευρά ο αγγελιαφόρος του μηνύματος κερδίζει επιτέλους την προσοχή..μια προσοχή που είχε και έχει ανάγκη…
–Την προσοχή σας παρακαλώ!! Επιτέλους με προσέχετε! Και για να ρίξετε όλα τα φώτα πάνω μου θα μου κάνω περισσότερο κακό… θα με…σας πονέσω περισσότερο… λέει η Ε. φανερώνοντας τις πιο μύχιες σκέψεις της.
Και κάπως έτσι συναισθήματα θαμμένα όπως ο θυμός, η απογοήτευση, η ανεπάρκεια βρίσκουν διέξοδο… μέσω του σώματος, ενός σώματος που δεν ψεύδεται ποτέ… το σώμα παίρνει τον λόγο για να επικοινωνήσει το συγκρουσιακό απωθημένο , το παιδικό τραύμα… Και μέσα από το «ανορεκτικό άτομο» διαφαίνεται ξεκάθαρα η «ανορεκτική οικογένεια». Και η «ανορεκτική οικογένεια» σαν ένα μικρόκοσμος συμβολίζει την κοινωνική ασάφεια και έλλειψη αξιών…
