Οι δέκα αυτές προσωπικότητες άσκησαν όλες σπουδαία επιρροή στην ψυχολογία και οι μελέτες τους συνεχίζουν να εξάπτουν το ενδιαφέρον κάθε νέας γενιάς ψυχολόγων.
Εκείνο που είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό είναι ότι πολλές από τις περιπτώσεις αυτές συνεχίζουν να εξελίσσονται. Ειδικότερα, αναδύονται νέες ενδείξεις ή νέα τεχνολογικά μέσα και αυτό έχει ως συνέπεια τη μεταβολή τόσο του τρόπου ερμηνείας όσο και της κατανόησης των κλινικών περιπτώσεων.
Ταυτόχρονα το κοινό που παρουσιάζουν τα δέκα αυτά περιστατικά αποτελεί το γεγονός ότι πραγματεύονται ζητήματα τα οποία απασχολούν διαχρονικά τη ψυχολογία. Προσωπικότητα και ταυτότητα, φύση και ανατροφή και τις σχέσεις μεταξύ εγκεφάλου και σώματος.
Η περίπτωση του Φινέας Κέιτζ
Μια μέρα το 1848 στο Κεντρικό Βερμόντ, ο Φινέας Κέιτζ έπαθε ένα τρομερό ατύχημα καθώς τοποθετούσε εκρηκτικά στο έδαφος, προετοιμάζοντας το δρόμο για μια νέα σιδηροδρομική γραμμή.
Η πυροδότηση των εκρηκτικών έγινε πρόωρα με αποτέλεσμα το σίδερο που κρατούσε να σκάσει στο πρόσωπο του, να διαπεράσει τον εγκέφαλό του και να βγει έξω από την κορυφή του κεφαλιού του. Ο Κέιτζ επέζησε, αλλά οι φίλοι και η οικογένειά του ισχυρίζονταν πως είχε αλλάξει σε τόσο σημαντικό βαθμό (είχε γίνει απαθής και επιθετικός) που πλέον «δεν τον αναγνώριζαν πια».
Η ιστορία, λοιπόν, του Κέιτζ δείχνει ένα κλασικό παράδειγμα μετωπιαίας εγκεφαλικής βλάβης που επηρεάζει την προσωπικότητα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, υπό το πρίσμα νέων στοιχείων, σημειώνεται πως η κλινική περίπτωση του Κέιτζ πρέπει να υποβληθεί σε νέα δραστική επανεκτίμηση.
Πλέον υποστηρίζεται πως ο ασθενής είχε αναρρώσει πλήρως και μάλιστα εργαζόταν ως οδηγός μεταφοράς αλόγων στη Χιλή. Μια προσομοίωση των τραυματισμών του έδειξε ότι μεγάλο μέρος του δεξιού μετωπιαίου φλοιού του είχε πιθανότατα διασκορπισθεί.
Ακόμη φωτογραφίες που έχουν βρεθεί δείχνουν έναν φυσιολογικό μετά το ατύχημα, Κέιτζ. Αυτήν την αναθεωρημένη εκτίμηση είναι πιθανό να μην τη βρείτε σε πολλά βιβλία ψυχολογίας: μια πρόσφατη ανάλυση κατέδειξε ότι μόνο μερικά εγχειρίδια ωστόσο συμβαδίζουν με τα νέα δεδομένα.
Η περίπτωση του Henry Gustav Molaison
Ο Henry Gustav Molaison (γνωστός για χρόνια ως H.M. στη λογοτεχνία για την προστασία της ιδιωτικής του ζωής), ο οποίος πέθανε το 2008, ανέπτυξε σοβαρή αμνησία σε ηλικία 27 ετών, αφού υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο ως μορφή θεραπείας για την επιληψία από την οποία υπέφερε από την παιδική του ηλικία. Στη συνέχεια, αποτέλεσε το επίκεντρο μελέτης για περισσότερους από 100 ψυχολόγους και νευροεπιστήμονες και έχει αναφερθεί σε πάνω από 12.000 άρθρα περιοδικών!
Η χειρουργική επέμβαση του Molaison αφορούσε στην αφαίρεση μεγάλων τμημάτων του ιππόκαμπου από τις δύο πλευρές του εγκεφάλου του και το αποτέλεσμα ήταν ότι σχεδόν εξ ολοκλήρου δεν ήταν πλέον σε θέση να αποθηκεύσει νέες πληροφορίες στη μακρόχρονη μνήμη (υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις – για παράδειγμα, μετά το 1963 είχε επίγνωση ότι ένας πρόεδρος των ΗΠΑ είχε δολοφονηθεί στο Ντάλας). Οι ακραίες ανεπάρκειες που παρουσίαζε ο Molaison εξέπληξαν τους ειδικούς εκείνης της εποχής, επειδή πολλοί από αυτούς πίστευαν ότι η μνήμη διανεμόταν σε ολόκληρο τον εγκεφαλικό φλοιό.
Σήμερα, η κληρονομιά του Molaison ζει: ο εγκέφαλός του τεμαχίστηκε προσεκτικά, συντηρήθηκε και μετατράπηκε σε ψηφιακό 3D άτλαντα. Ακόμη η ζωή του αναμένεται να γίνει ταινία, βασισμένη στον ερευνητή βιβλίων Suzanne Corkin που έγραψε γι’ αυτόν: Ο άνθρωπος χωρίς μνήμη και αυτό που δίδαξε στον κόσμο.
Η περίπτωση του Βίκτορ Λεμπόρν
Το γεγονός ότι, στους περισσότερους ανθρώπους, η γλωσσική λειτουργία προέρχεται κυρίως από τον αριστερό μετωπιαίο φλοιό, είναι ευρέως γνωστό σήμερα, τουλάχιστον μεταξύ των ψυχολόγων. Ωστόσο, στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, υπήρχε κοινή συναίνεση πάνω στη θέση ότι η γλωσσική λειτουργία (όπως η μνήμη, βλ. στην περίπτωση του Η.Μ.) ήταν διανεμημένη μέσα στον εγκέφαλο.
Ένας ασθενής του 18ου αιώνα, ο οποίος συνέβαλλε στο να αλλάξει αυτή η θέση, ήταν ο Βίκτορ Λεμπόρν, ένας Γάλλος που είχε το ψευδώνυμο «Ταν», επειδή αυτή ήταν η μόνη συλλαβή που μπορούσε να εκστομίσει (εκτός από την εξημερωτική φράση «sacre nom de Dieu»). Το 1861, ηλικίας 51 ετών, ο Λεμπόρν παραπέμφθηκε στον γνωστό νευρολόγο Paul Broca, αλλά πέθανε σύντομα μετά. Ο Broca εξέτασε τον εγκέφαλο του Λεμπόρν και παρατήρησε μια βλάβη στον αριστερό μετωπιαίο λοβό του – ένα τμήμα ιστού γνωστό τώρα ως περιοχή του Broca.
Λόγω της μειωμένης ομιλίας του Λεμπόρν αλλά και της άθικτης κατανόησης του, ο Broca κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η περιοχή του εγκεφάλου ήταν υπεύθυνη για την παραγωγή ομιλίας και έθεσε ως στόχο να πείσει τους συναδέλφους του για αυτό το γεγονός, που τώρα αναγνωρίζεται ως σημαντική στιγμή στην ιστορία της ψυχολογίας.
Για δεκαετίες, λίγα ήταν γνωστά για το Λεμπόρν, εκτός από τη σημαντική συμβολή του στην επιστήμη. Ωστόσο, σε ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε το 2013, ο Cezary Domanski στο Πανεπιστήμιο Μαρία Κιουρί-Σκλόουνσκα στην Πολωνία αποκάλυψε νέες βιογραφικές λεπτομέρειες, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας ότι ο Leborgne εκστόμισε τη λέξη “Tan” λόγω του τόπου οπου γεννήθηκε, στον οποίο διέμεναν αρκετοί βυρσοδεψείς.
Το άγριο αγόρι του Αβερόν
Το “Άγριο αγόρι του Αβερόν” – που ονομάστηκε Βίκτορ από τον γιατρό Jean-Marc Itard, βρέθηκε στο δάσος Αβερόν στη Νοτιοδυτική Γαλλία το 1800, ηλικίας 11 ή 12 ετών, όπου εικάζεται ότι ζούσε στη φύση για αρκετά χρόνια. Για τους ψυχολόγους και τους φιλόσοφους, ο Βίκτωρ έγινε ένα είδος “φυσικού πειράματος” όσον αφορά στο ζήτημα της φύσης και της ανατροφής. Τι αντίκτυπο να είχε άραγε στη ζωή του η έλλειψη της ανθρώπινης συναναστροφής στο νεαρό αυτό της ηλικίας του;
Εκείνοι που ήλπιζαν ότι ο Βίκτωρ θα ενσάρκωνε την έννοια του «ευγενούς άγριου», απαγκιστρωμένος από κάθε μορφή διαφθοράς που συνεπάγεται ο σύγχρονος πολιτισμός, απογοητεύτηκαν σημαντικά: το αγόρι ήταν βρώμικο και αχρείο, αφοδεύοντας όπου βρισκόταν και φαινόταν να λειτουργεί έχοντας ως κίνητρο το αίσθημα της πείνας.
Ο Βίκτωρ απέκτησε φήμη όμοια με ενός διάσημου αφότου μεταφέρθηκε στο Παρίσι και ο Itard ξεκίνησε μια αποστολή να διδάξει και να κοινωνικοποιήσει το «άγριο παιδί». Το πρόγραμμα αυτό σημείωσε αμφιλεγόμενη επιτυχία: ο Βίκτωρ δεν έμαθε ποτέ να μιλάει με ευφράδεια, αλλά έμαθε πώς να είναι ντυμένος, να ακολουθεί τους κανόνες υγιεινής όσον αφορά στη τουαλέτα, μπορούσε να γράψει μερικά γράμματα και να αποκτήσει κάποια πολύ βασική γλωσσική κατανόηση.
Η εμπειρογνώμων σε περιπτώσεις αυτισμού Uta Frith πιστεύει ότι ο Βίκτωρ μπορεί να είχε εγκαταλειφθεί από τους γονείς του επειδή ήταν αυτιστικός, αλλά αναγνωρίζει ότι ποτέ δεν θα μάθουμε την πραγματικότητα σε σχέση με το υπόβαθρό του. Η ιστορία του Βίκτωρ ενέπνευσε το μυθιστόρημα The Wild Boy του 2004 και δραματοποιήθηκε στη γαλλική ταινία The Wild Child του 1970.
Η περίπτωση του Kim Peek
Ο Peek με το ψευδώνυμο «Kim-puter», που του το είχαν δώσει οι φίλοι του πέθανε το 2010 σε ηλικία 58 ετών και αποτέλεσε την έμπνευση για τον αυτιστικό χαρακτήρα του Dustin Hoffman στην πολυβραβευμένη με Oscar ταινία Rain Man. Πριν από αυτή την ταινία, η οποία κυκλοφόρησε το 1988, λίγοι άνθρωποι είχαν ακούσει για τον αυτισμό. Συνεπώς ο Peek συνέδραμε καθοριστικά στην ενίσχυση της εικόνας για τον αυτισμό. Αναμφισβήτητα, όμως, η ταινία συνέβαλε και στο να διαδοθούν κάποιες παρανοήσεις πάνω στο ζήτημα του αυτισμού.
Για παράδειγμα ότι η χαρισματικότητα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του αυτισμού (σε μια αξιοσημείωτη μάλιστα σκηνή, ο χαρακτήρας του Χόφμαν συμπεραίνει σε μια στιγμή τον ακριβή αριθμό οδοντογλυφίδων (246) που ένας σερβιτόρος έριξε στο πάτωμα). Ο Peek ο ίδιος δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας «σοφός» αυτιστικός. Γεννήθηκε με ανωμαλίες του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένης μιας παραμορφωμένης παρεγκεφαλίδας και ενός απόντος μεσολόβιου (το τεράστιο συνονθύλευμα ιστού που συνήθως συνδέει τα δύο ημισφαίρια).
Οι δεξιότητές του όμως ήταν εκπληκτικές και περιελάμβαναν ημερολογιακούς υπολογισμούς, καθώς και εγκυκλοπαιδική γνώση της ιστορίας, της λογοτεχνίας, της κλασικής μουσικής, των ταχυδρομικών κωδίκων των ΗΠΑ και των οδών ταξιδιού.
Εκτιμήθηκε ότι διάβασε περισσότερα από 12.000 βιβλία στη ζωή του, όλα αυτά χάρη στην άψογη μνήμη. Αν και ήταν εξωστρεφής και κοινωνικός, ο Peek είχε προβλήματα συντονισμού και αγωνίστηκε με την αφηρημένη ή εννοιολογική σκέψη.
Η περίπτωση της Άννα Ο.
Είναι το ψευδώνυμο της Bertha Pappenheim, μιας ανατρεπτικής γυναίκας. Ήταν Γερμανίδα Εβραία φεμινίστρια και κοινωνική λειτουργός. Πέθανε το 1936 σε ηλικία 77 ετών. Έμεινε γνωστή με το όνομα Άννα Ο. ως μία από εκ των πρώτων ασθενών που υποβλήθηκαν σε ψυχανάλυση και η περίπτωσή της ενέπνευσε μεγάλο μέρος της σκέψης του Φρόυντ για την ψυχική ασθένεια.
Η Pappenheim κέντρισε αρχικά την προσοχή ενός άλλου ψυχαναλυτή, του Joseph Breuer, όταν εκείνος κλήθηκε στο σπίτι της στη Βιέννη όπου βρισκόταν σχεδόν ολοκληρωτικά παραλυμένη στο κρεβάτι της. Τα άλλα συμπτώματά της περιελάμβαναν ψευδαισθήσεις, αλλαγές προσωπικότητας και ασυνάρτητη ομιλία.
Ωστόσο οι γιατροί ήταν ανήμποροι να εντοπίσουν κάποια φυσική αιτία. Για 18 μήνες, ο Breuer την επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά και του μιλούσε για τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, συμπεριλαμβανομένης της θλίψης που βίωνε για τον πατέρα της.
Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο περισσότερο τα συμπτώματά της έμοιαζαν να ξεθωριάζουν – αυτό ήταν προφανώς μια από τις πρώτες περιπτώσεις της ψυχανάλυσης ή της θεραπευτικής σημασίας της «ομιλίας», αν και ο βαθμός επιτυχίας του Breuer αμφισβητήθηκε και ορισμένοι ιστορικοί υπαινίσσονται ότι η Pappenheim έπασχε από μια οργανική ασθένεια, όπως η επιληψία.
Αν και ο Φρόυντ δεν συναντήθηκε ποτέ με την Pappenheim, έγραψε για την περίπτωσή της, μεταξύ άλλων την ιδέα ότι η γυναίκα είχε υστερική εγκυμοσύνη, αν και αυτό φαίνεται να είναι αμφιλεγόμενο.
Το τελευταίο κομμάτι της ζωής της Pappenheim στη Γερμανία μετά το 1888 είναι τόσο αξιοθαύμαστο όσο και η εποχή της Άννας Ο. Εξελίχθηκε σε πολυγραφότατη συγγραφέας και κοινωνικός πρωτοπόρος. Στο έργο της περιλαμβάνονται συγγραφικά έργα, θεατρικά έργα, μεταφράσεις κειμένων με σπουδαία επιρροή και ακόμη ίδρυσε κοινωνικές λέσχες για γυναίκες της εβραϊκής κοινότητας, εργάστηκε σε ορφανοτροφεία και ίδρυσε τη Γερμανική Ομοσπονδία Εβραίων Γυναικών.
Η περίπτωση της Kitty Genovese
Δυστυχώς δεν είναι η περίπτωση της Kitty Genovese που έμεινε γνωστή ως μια από τις κλασικές περιπτωσιολογικές μελέτες της ψυχολογίας, αλλά μάλλον η τρομερή μοίρα που την έπληξε. Το 1964 στη Νέα Υόρκη, η Genovese επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά της, όπου εργαζόταν σαν σερβιτόρα. Τότε δέχτηκε επίθεση και τελικά δολοφονήθηκε από τον Winston Mosely.
Ο λόγος για τον οποίο αυτή η τραγωδία άσκησε τόσο σημαντική επιρροή στην ψυχολογία ήταν ότι ενέπνευσε την έρευνα σε ό, τι έχει να κάνει με το γνωστό φαινόμενο των παρισταμένων (Bystander Effect) – το πλέον καθιερωμένο εύρημα ότι η αίσθηση της ατομικής μας ευθύνης εξασθενεί με την παρουσία άλλων ανθρώπων.
Σύμφωνα με το λαϊκό μύθο, 38 άτομα παρακολούθησαν το θάνατο της Genovese, αλλά κανένας από αυτούς δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει. Εμφανώς πρόκειται για ένα τρομερό παράδειγμα του φαινομένου Bystander Effect προερχόμενο από την καθημερινή ζωή.
Ωστόσο, η ιστορία δεν τελειώνει εκεί, επειδή οι ιστορικοί από τότε έχουν διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Αρχικά, τουλάχιστον δύο άνθρωποι προσπάθησαν να καλέσουν βοήθεια, στη συνέχεια υπήρξε μόνο ένας μάρτυρας τη δεδομένη στιγμή και η επίθεση ήταν θανατηφόρα. Ενώ η βασική αρχή του Bystander Effect έχει μείνει ανεξίτηλη στο χρόνο, η σύγχρονη ψυχολογία παρατηρεί πως ο τρόπος λειτουργίας του φαινομένου δεν είναι τόσο ευδιάκριτος.
Για παράδειγμα, υπάρχουν ενδείξεις ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να δράσουν όταν είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ομάδας όταν εκείνοι και τα άλλα μέλη της ομάδας ανήκουν στην ίδια κοινωνική κατηγορία (να απαρτίζεται από γυναίκες) όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση .
Η περίπτωση του Μικρού Άλμπερτ
Μικρός Άλμπερτ (Little Albert) ήταν το ψευδώνυμο που έδωσε σε ένα 11 μηνών μωρό ο πρωτοπόρος συμπεριφοριστής ψυχολόγος John Watson. Στο μωρό αυτό, ο Watson με τη συνάδελφό και μελλοντική σύζυγό του Rosalind Rayner, προσπάθησε σκόπιμα να ενσταλάξει ορισμένους φόβους μέσω της διαδικασίας της συντελεστικής μάθησης.
Η έρευνα, η οποία ήταν αμφίβολης επιστημονικής ποιότητας, διεξήχθη το 1920 και έγινε τόσο διάσημη επειδή ήταν πραγματικά ανήθικη (μια τέτοια διαδικασία δεν θα είχε ποτέ την έγκριση από τη σύγχρονη πανεπιστημιακή κοινότητα).
Το ενδιαφέρον για τον Μικρό Άλμπερτ (Little Albert) έχει αναζωπυρωθεί τα τελευταία χρόνια καθώς ξέσπασε μια ακαδημαϊκή διαμάχη πάνω στο ζήτημα για την πραγματική του ταυτότητα. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Hall Beck ανακοίνωσε το 2011 ότι ο Μικρός Άλμπερτ (Little Albert) ήταν στην πραγματικότητα ο Douglas Merritte, γιος μιας τροφού-νοσοκόμας στο πανεπιστήμιο John Hopkins, όπου εργάζονταν οι Watson και Rayner.
Σύμφωνα με αυτό το θλιβερό γεγονός, ο Μικρός Άλμπερτ κατέστη νευρολογικά διαταραγμένος, επηρεαζόμενος από την ανήθικη φύση της έρευνας του Watson / Rayner. Πέθανε σε ηλικία έξι ετών από υδροκεφαλία (υγρό στον εγκέφαλο).
Ωστόσο, ο ισχυρισμός αυτός αμφισβητήθηκε από μια διαφορετική ομάδα μελετητών υπό την καθοδήγηση του Russell Powell στο Πανεπιστήμιο MacEwan το 2014. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Μικρός Άλμπερτ ήταν πιθανώς ο William A Barger (που καταγράφηκε στο ιατρικό του αρχείο ως Albert Barger), γιος μιας άλλης τροφού-νοσοκόμας.
Νωρίτερα αυτόν τον χρόνο, ο συγγραφέας Richard Griggs ζύγισε όλα τα στοιχεία και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ιστορία του Barger είναι η πιο αξιόπιστη, πράγμα που σημαίνει ότι ο Μικρός Άλμπερτ (Little Albert) στην πραγματικότητα πέθανε το 2007 σε ηλικία 87 ετών.
Η περίπτωση της Chris Sizemore
Η Chris Costner Sizemore είναι μία από τις πιο διάσημες ασθενείς στην οποία αποδίδεται η αμφιλεγόμενη διάγνωση πολλαπλής διαταραχής προσωπικότητας, γνωστή σήμερα ως αποσυνδετική διαταραχή ταυτότητας. Τα άλλα Εγώ της Sizemore απαρτίζονταν από την Eve White, την Eve Black, τη Jane και πολλές άλλες. Σύμφωνα με κάποιους ισχυρισμούς η Sizemore εξέφραζε αυτές τις προσωπικότητες ως μηχανισμό αντιμετώπισης των τραυμάτων που είχε βιώσει στην παιδική της ηλικία.
Σε αυτά περιλαμβάνονται η σκηνή της σοβαρά τραυματισμένης μητέρας της και ενός άνδρα πριονισμένου στη μέση σε ένα μύλο ξυλείας. Τα τελευταία χρόνια, η Sizemore έχει περιγράψει πώς τα διαφορετικά Εγώ της έχουν συνδυαστεί συνθέτοντας μια ενιαία προσωπικότητα για πολλές δεκαετίες.
Ωστόσο η Sizemore εξακολουθεί να βλέπει διάφορες πτυχές του παρελθόντος της ως ανήκουσες στις διαφορετικές της προσωπικότητες. Παραδείγματος χάριν, δήλωσε ότι ο σύζυγός της ήταν παντρεμένος με την Eve White (όχι την ίδια) και ότι η Eve White είναι η μητέρα της πρώτης κόρης της.
Η ιστορία της γυρίστηκε σε ταινία το 1957 που ονομάζεται Τα τρία πρόσωπα της Εύας (με βάση ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα που γράφουν οι ψυχίατροί της). Η Joanne Woodward κέρδισε το βραβείο Oscar καλύτερης ηθοποιού καθώς σκιαγράφησε την Sizemore και τις διάφορες προσωπικότητές της σε αυτή την ταινία. Η Sizemore δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της το 1977 με την ονομασία Ive Eve.
Η περίπτωση του Ντέιβιντ Ράιμερ
Ένας από τους πιο διάσημους ασθενείς στην ψυχολογία, ο Ράιμερ έχασε το πέος του σε μια περιστασιακή πράξη περιτομής όταν ήταν μόλις 8 μηνών. Στη συνέχεια οι γονείς του συμβουλεύτηκαν από τον ψυχολόγο John Money να αναθρέψουν τον Ράιμερ ως κορίτσι “Brenda” και να υποβληθεί σε περαιτέρω χειρουργική επέμβαση και ορμονοθεραπεία για να βοηθήσουν την αναδιοργάνωση του φύλου.
Ο Money αρχικά περιέγραψε το πείραμα (κανείς δεν είχε δοκιμάσει κάτι τέτοιο πριν) ως τεράστια επιτυχία. Μάλιστα διαφαινόταν να υποστηρίζει με αυτόν τον τρόπο την πεποίθησή του για τον σημαντικό ρόλο της κοινωνικοποίησης και όχι των ενδογενών παραγόντων σε σχέση με τη διαμόρφωση της ταυτότητας του κοινωνικού φύλου του παιδιού. Στην πραγματικότητα, η επαναξιολόγηση απεδείχθη προβληματική και η πτυχή του Ράιμερ ως αγοριού ήταν πάντα παρούσα στη συμπεριφορά του.
Όταν ήταν 14 ετών, ο Ράιμερ έμαθε την αλήθεια για το παρελθόν του και είχε την ευκαιρία να αναστρέψει τη διαδικασία αλλαγής φύλου για να γίνει και πάλι άνδρας. Αργότερα αγωνίστηκε υποστηρίζοντας και άλλα παιδιά με τραυματισμούς των γεννητικών οργάνων, τα οποία είχαν υποβληθεί στη διαδικασία αλλαγής φύλου με τον τρόπο που είχε συμβεί σε αυτόν τον ίδιο.
Η ιστορία του μετατράπηκε στο βιβλίο As Nature Made It, το αγόρι που γεννήθηκε ως κορίτσι από τον John Colapinto και είναι το αντικείμενο δύο ντοκιμαντέρ του BBC Horizon. Είναι πραγματικά δραματικό ότι ο Ράιμερ ανέκτησε τη ζωή του το 2004 σε ηλικία μόλις 38 ετών.
Πηγή: Digest.bps.org.uk
Απόδοση: Σωτηρία Χρυσοβέργη, φοιτήτρια Τμήματος Ψυχολογίας ΕΚΠΑ
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
