Όσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συμφιλιωθεί και να αποδεχθεί αυτό που έχει συμβεί, τότε δίνουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας να το ξεπεράσουμε, να το αφήσουμε πίσω.
Το ένστικτο της συμπόνιας είναι τόσο βαθιά εγγεγραμμένο στο νευρικό μας σύστημα, που μοιάζει να έχει τις ρίζες του στις απαρχές της εξελικτικής μας ιστορίας.
Όταν χάνετε κάποιον επειδή πέθανε ή εξαφανίστηκε, η αγάπη σας παραμένει. Η απουσία του σας κάνει να κλαίτε και είναι ακόμα παρών στην σκέψη σας. Ακόμα, η αγάπη σας παραμένει σε μια αδρανή κατάσταση, με έναν διαφορετικό τρόπο από πριν.
Όσο δεν πασχίζουμε τρομοκρατημένοι να το αγνοήσουμε αλλά επιτρέπουμε να ακούσουμε, να εκφράσουμε και να αποδεχτούμε αυτό που νιώθουμε, θέτουμε τα πιο γερά θεμέλια για την χαρά και την ψυχική ηρεμία που θα ακολουθήσει.
Όσο περισσότερη πείρα αποκτώ στο να βλέπω και να «θεραπεύω» ανθρώπους, τόσο πιο κοντά έρχομαι σε μια κοινή αλήθεια: οι άνθρωποι δεν θρηνούμε. Δεν θλιβόμαστε βαθιά. Δεν πενθούμε ολοκληρωτικά.
«Έλα τώρα, ήταν απλώς ένα ζώο…» Η θλίψη για τον θάνατο ενός αγαπημένου ζώου δεν αναγνωρίζεται όπως θα έπρεπε βυθίζοντας σε περισσότερη θλίψη τους ανθρώπους που το φρόντιζαν.
Κάθε μορφή απώλειας, είτε μιλάμε για την απώλεια ενός ανθρώπου, μιας κατάστασης ή μιας πεποίθησης, είναι και ένας θάνατος για τον οποίο ο κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
