Επειδή είμαστε όλοι ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί, οι ψυχολόγοι προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να βρουν τον κατάλληλο τρόπο για να χαρακτηρίσουν την προσωπικότητα.
Στην ψυχοθεραπεία δεν λειτουργούμε μόνο σαν ντετέκτιβ ερευνώντας απλά τα συμπτώματα. Η μετατροπή του συμπτώματος σε σύμμαχο του θεραπευόμενου, είναι που αλλάζει όλο το νόημα της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας. Μία εκπληκτική θεραπευτική ιστορία το επιβεβαιώνει.
Ενώ παλαιότερα, η εφηβεία εθεωρείτο ως μία περίοδος όπου οι γονείς έκαναν ένα βήμα πίσω, τώρα θεωρείται όλο και περισσότερο ως μια ευκαιρία να μείνουν σε σχέση και συναισθηματικά συνδεδεμένοι με τους εφήβους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως η κατάθλιψη είναι σαν ένας μικρός πομπός που χάνεται κάπου στο δρόμο του από τον έναν νευρώνα στον άλλο και περιφέρεται χωρίς να μπορεί να προσανατολιστεί.
Για πολλά χρόνια, οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με την προσωπικότητα, έδιναν την ίδια απαισιόδοξη απάντηση με τους περισσότερους ανθρώπους: Όχι, οι προσωπικότητες των ανθρώπων δεν αλλάζουν. Πόσο σίγουροι είμαστε τελικά για αυτό;
Η επίδραση των γονιών στην κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού είναι αναμφισβήτητη, αφού είναι οι πρώτοι που βάζουν τα θεμέλια για την ανάπτυξή του.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
