Η επίδραση των γονιών στην κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού είναι αναμφισβήτητη, αφού είναι οι πρώτοι που βάζουν τα θεμέλια για την ανάπτυξή του.
Το τάιμ-άουτ (διάλειμμα) είναι η πιο δημοφιλής τεχνική πειθαρχίας που χρησιμοποιείται από τους γονείς και η πιο συχνά προτεινόμενη από τους παιδίατρους και τους ειδικούς στην ανάπτυξη παιδιών. Είναι όμως καλό για τα παιδιά; Είναι αποτελεσματικό; Σύμφωνα με τα πορίσματα των τελευταίων ερευνών σχετικά με τις σχέσεις και την ανάπτυξη του εγκεφάλου, δεν είναι.
Η σχέση μου με την κατάθλιψη είναι πολύπλοκη. Παλεύω μαζί της από την εφηβεία. Διαγνώστηκα με κατάθλιψη για πρώτη φορά στα 15 μου, μετά στα 20 και πάλι από το ψυχολόγο μου πριν από ένα χρόνο. Το ερώτημα όμως είναι για πόσο διάστημα γνωρίζω ότι υποφέρω από κατάθλιψη και αυτό είναι που περιπλέκει τα πράγματα.
Με απλά λόγια, η θεωρία αυτή πρεσβεύει ότι η σχέση που είχαμε ως βρέφη με τους γονείς μας ή με τους ανθρώπους που μας φρόντιζαν, παίζει καθοριστικό ρόλο στο πώς θα σχετιζόμαστε σε όλες τις σχέσεις μας στο μέλλον και κατά συνέπεια τι βαθμό οικειότητας θα θέλουμε να καλλιεργήσουμε μέσα σε αυτές.
Οι ανθυγιεινές συμπεριφορές ρουφάνε την υγεία μας και τις περισσότερες φορές μας αφήνουν κυριολεκτικά πληγωμένους, αγχωμένους, θυμωμένους, στραγγισμένους και άρρωστους.
Ο οικογενειακός θεραπευτής ερμηνεύει μια δυσλειτουργική συμπεριφορά ενός ατόμου ως απόρροια της επίδρασης του συστήματος στο οποίο ζει (οικογένεια) και όχι στην ατομική παθολογία (ότι όλα δηλαδή είναι γραμμένα στο DNA). Ο άνθρωπος επηρεάζεται από το περιβάλλον του και το επηρεάζει.