«Για κάθε φορά που με τραβούσες από το χέρι και με έσερνες μακριά από τα σκοτάδια μου».
Ένα γράμμα ευγνωμοσύνης από μία θεραπευόμενη στον Ψυχολόγο της.
Βρίσκεσαι στην είσοδο ενός λαβύρινθου. Τα τείχη δίπλα σου τεράστια, σου κρύβουν το φως, είναι σκοτεινά. Τα άπειρα μονοπάτια που υπάρχουν γύρω σε οδηγούν σε αδιέξοδο. Όμως το ξέρεις καλά. Ένα από αυτά θα σε οδηγήσει στην έξοδο. Ποιό όμως;
Η στάση σου αυτή απέναντι στους άλλους έχει γίνει νόμος γιατί έλειψαν οι πολύ χρήσιμες επανορθωτικές σχέσεις της ζωής σου. Αυτές που θα θεραπεύσουν τα τραύματα σου και θα επαναπροσδιορίσουν τη ζωή σου σε ένα διαφορετικό πλαίσιο πια.
Η Ψυχολογία είναι ο Κόσμος μας 
