Η διαδικασία της εξατομίκευσης και της ανάληψης της ευθύνης για την ζωή μας συχνά συνοδεύεται από πόνο, μερικές φορές είναι τρομακτική αλλά στο τέλος είναι και αυτή που μας ελευθερώνει.
Η λέξη ναρκισσιστής χρησιμοποιείται αρκετά στις μέρες μας, εν μέρει εξαιτίας του εγωκεντρικά προσανατολισμένου κόσμου μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν την ευκαιρία σε όλους να πουν «κοίταξε με» και η κουλτούρα μας έχει ωθήσει τους ανθρώπους σε ένα μοτίβο σχέσεων που βασίζεται στη παραγγελία: μπορείς να διαλέξεις όποια «γεύση» σου αρέσει ανά πάσα στιγμή.
Επειδή οι σχέσεις βασίζονται σε μοτίβα, όπου οι σύντροφοι αντανακλούν συμπεριφορές ο ένας στον άλλον, αν αλλάξετε εσείς, αλλάζει το μοτίβο σχέσης, το οποίο μπορεί να αλλάξει με τη σειρά του το σύντροφό σας και τη σχέση σας.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσεις τη λεκτική κακοποίηση και να την αποδείξεις, ακριβώς γιατί σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μορφές βίας δεν είναι ορατή. Είναι ύπουλη, δεν αφήνει σημάδια και οι συνέπειές της φαίνονται πολύ αργότερα, ίσως πολλές φορές όταν είναι ήδη πολύ αργά πια.
Το σύνδρομο Μινχάουζεν αποτελεί πρόκληση ως προς τη διάγνωση του, καθώς μπορεί να προηγηθούν χρόνια πριν κάποιος κοντινός άνθρωπος του ασθενούς ή το ιατρικό προσωπικό καταλάβει το σύνδρομο πίσω από την προσποίηση μίας άλλης κατάστασης.
Όλοι έχουμε παρακολουθήσει δημοφιλείς δραματικές σειρές, τηλεοπτικές εκπομπές, ταινίες που δείχνουν ανθρώπους που έχουν ξεχάσει τραυματικά γεγονότα που έχουν βιώσει.
Η πεποίθηση της κοινωνίας είναι ότι τα παιδιά και οι γονείς θα πρέπει να αποδέχονται οι μεν τους δε «όπως και να έχει», θα πρέπει να συγχωρούν οι μεν τους δε «όπως και να έχει» και θα πρέπει να μαθαίνουν να τα πηγαίνουν καλά «όπως και να έχει». Για κάποια παιδιά όμως αυτό είναι αδύνατο γιατί βιώνουν κακοποίηση και ασέβεια.
Το gaslighting παρατηρείται όταν βιώνει κάποιος χειραγώγηση: να του αρνούνται όσα θυμάται από μια συνομιλία ή ένα περιστατικό, να μην πιστοποιούν την εγκυρότητα των συναισθημάτων του, να τον αγνοούν όταν εκφράζει παράπονα και να τον αντιμετωπίζουν με ασέβεια.